Σίγρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 14:
Οι πρώτοι Έλληνες ήρθαν στις αρχές του 20ου αιώνα. Με την απελευθέρωση το 1912 παύει το κάστρο να υφίσταται ως Τουρκικό στρατόπεδο και περνάει στα χέρια των συμμάχων, οπού και το χρησιμοποιούν ως βάση ανεφοδιασμού κατά την διάρκεια του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]]. Αργότερα με την [[ανταλλαγή πληθυσμών]] οι Τούρκοι κάτοικοι εγκαταλείπουν το Σίγρι και κατοικούν σ' αυτό έλληνες πρόσφυγες από την Μικρασία. Κυρίως εγκαταστάθηκαν κάτοικοι από το χωριό Χουχλιά (σήμερα Tuzla) στο νησί Πασαλιμάνι στη θάλασσα του Μαρμαρά, την Τένεδο και την Φώκαια και λιγότερο από την περιοχή της Σμύρνης, την Πάναρμο και την Αρτάκη και την Κωνσταντινούπολη ή άλλες περιοχές.
Οι πρόσφυγες κάτοικοι έχουν παράδοση στη ναυτιλία και την αλιεία και τα εμπορικά πλοία των Σιγριανών οργώνουν το Αιγαίο, μέχρι τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου καταρρέουν οι μικρές αυτές επιχειρήσεις. Στη δεκαετία του 50 και του 60 αρκετοί κάτοικοι μεταναστεύουν στην περιοχή των Αθηνών, αλλά και σε Αυστραλία, ΗΠΑ και Καναδά - κυρίως.
Τον Ιούνιο του 1959 επισκέπτεται το Σίγρι ο Γάλλος Νομπελίστας συγγραφέας Albert Camus με το σκάφος του εκδότη του Gallimard. Ο Camus, γοητευμένος από το τοπίο και συγκλονισμένος από τους ανθρώπους, δηλώνει ''«Αργότερα, όταν αράξαμε στο Σύγρι, μαγεύτηκα από τη γραφική λιτότητα του τοπίου, τους απλούς ανθρώπους, το απολιθωμένο δάσος και το μύθο για κείνο το άλλο, που λένε πως βρίσκεται στο βυθό. Εδώ θέλω να ‘ρθω να ζήσω και να εργαστώ. Είναι ο τόπος των θεών!»''.
Σήμερα, οι κάτοικοι ασχολούνται με την αλιεία, την κτηνοτροφία και τον τουρισμό, καθώς το ιδιαίτερο ηφαιστειακό τοπίο της περιοχής, τα Απολιθωμένα Δέντρα και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, αλλά και οι παραλίες αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες.
| |||