Συνθήκη του Βερολίνου (1878): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[File:SouthEast Europe 1878.jpg|thumb|right|290px|Η Νοτιοανατολική Ευρώπη μετά το Συνέδριο του Βερολίνου]]

[[Αρχείο:Greek-Delegation-Berlin-Congress.jpg|thumb|right|290px|Ο [[Θεόδωρος Δηλιγιάννης]] ως υπουργ. εξωτερικών και η ελληνική αντιπροσωπεία· αριστ. ο [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής]] τότε πρεσβευτής στο Βερολίνο.<ref>ΙΕΕ, τόμ. ΙΓ΄σ. 347-348 Το Θεόδωρο Δηλιγιάννη συνόδευαν ο [[Άγγελος Βλάχος]], [[Παναγιώτης Πανάς]], ο επιτετραμμένος στο Λονδίνο [[Ιωάννης Γεννάδιος]] και ο γραμματέας στην πρεσβεία Βιέννης [[Αλέξανδρος Σκουζές]]</ref>]]

Η '''Συνθήκη του Βερολίνου''' ήταν η τελευταία πράξη του [[Συνέδριο του Βερολίνου|Συνεδρίου του Βερολίνου]] (13 Ιουνίου - 13 Ιουλίου 1878) (ν. ημερολ), που συνήλθε υπό την προεδρία του Γερμανού καγκελάριου [[Βίσμαρκ]] κατά την οποία η [[Μεγάλη Βρετανία]], η [[Αυστροουγγαρία]], η [[Γαλλία]], η [[Ιταλία]], η [[Ρωσία]] (επί [[Αλέξανδρος Β' της Ρωσίας|Τσάρου Αλέξανδρου Β΄]]) καθώς και η [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] (επί Σουλτάνου [[Αμπντούλ Χαμίτ Β΄]]), αναθεώρησε τη [[Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου]] που είχε προ-συνομολογηθεί βεβιασμένα στις [[3 Μαρτίου]] του ίδιου έτους μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βασικό δημιούργημα της οποίας ήταν η "Μεγάλη Βουλγαρία".