Αργίλιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.1) (Ρομπότ: Προσθήκη: chr:ᎦᏌᎧ ᏔᎷᎩᏍᎩ |
|||
Γραμμή 93:
Οι αρχαίοι [[Έλληνες]] και [[Ρωμαίοι]] γνώριζαν τη [[στυπτηρία]] (διπλό θειικό άλας αργιλίου και καλίου) και την χρησιμοποιούσαν. Επίσης, χρησιμοποιούσαν αργιλοπυριτικές ενώσεις στην κεραμική. Το [[1761]] ο Γκιτόν ντε Μορβό (Guyton de Morveau) πρότεινε το όνομα «αλουμίνα» για το [[οξείδιο του αργιλίου]] (Al<sub>2</sub>O<sub>3</sub>). Το αργίλιο ανακαλύφθηκε, ως στοιχείο, το [[1808]] από τον Σερ [[Χάμφρεϊ Ντέιβι]], ο οποίος και του έδωσε το όνομα, αρχικά «αλούμιο» και αργότερα «αλουμίνιο», αφού το στοιχείο προερχόταν από το οξείδιό του, την αλουμίνα. Το [[1825]] ο [[Δανία|Δανός]] επιστήμονας [[Χανς Κρίστιαν Έρστεντ]] (Hans Christian Ørsted) απομόνωσε πρώτη φορά το αργίλιο, όταν κατεργάστηκε άνυδρο [[χλωριούχο αργίλιο]] με [[αμάλγαμα]] [[κάλιο|καλίου]]<ref name="woehler">{{cite journal | title = Ueber das Aluminium | first = Friedrich | last = Wöhler | authorlink = Friedrich Wöhler | journal = Annalen der Physik und Chemie | url = http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k150967/f158.table }}</ref>. Το [[1827]] περιγράφηκε αναλυτικά από τον [[Βέλερ]] (Woehler) μία μέθοδος παρασκευής του αργιλίου σε σκόνη από άνυδρο χλωριούχο αργίλιο και κάλιο<ref name="woehler"/>.
O Βέλερ γενικά πιστώνεται την απομόνωση του αργιλίου, αλλά επίσης και ο Έρστεντ πρέπει επίσης ν' αναφερθεί ως αυτός που το ανακάλυψε<ref>{{cite web | publisher = ChemicalElements.com | title = Periodic Table: Aluminum | url = http://www.chemicalelements.com/elements/al.html | author = Yinon Bentor | accessdate = 2007-08-11}}</ref>. Επίπλέον ο Pierre Berthier ανακάλυψς ότι περιέχεται αλουμίνιο στο [[βωξίτης|βωξίτη]] και κατόρθωσε επιτυχημένα την εξόρυξη του μετάλλου από το ορυκτό<ref>{{cite web | publisher = Today in Science History | title = Pierre Berthier | url = http://www.todayinsci.com/7/7_03.htm#Berthier | accessdate = 2007-08-11}}</ref>. To [[1854]] ο [[Ανρί Σεν-Κλερ Ντεβίλ]] (Henri St-Claire Deville), βασισμένος στις εργασίες του Βέλερ επινοεί την πρώτη εμπορική μέθοδο παραγωγής του. Αρχικά, το κόστος του αργιλίου ήταν υψηλότερο από αυτό του χρυσού και του λευκόχρυσου. Γι' αυτό το λόγο σε γεύματα του [[Ναπολέων Γ'|Ναπολέοντος Γ']] της Γαλλίας, οι πιο σημαντικοί καλεσμένοι έτρωγαν σε πιάτα από αργίλιο<ref>Ο τίτλος του βιβλίου του είναι ''[http://books.google.com/books?id=rCoKAAAAIAAJ De l'aluminium, ses propriétés, sa fabrication]'' (Paris, 1859).
Το [[1886]] ήρθε η μεγάλη επανάσταση στην παραγωγή αλουμινίου, οπότε εφευρέθηκε η [[μέθοδος Hall-Heroult]]. Σε αυτή τη μέθοδο, τήγμα μίγματος [[κρυόλιθος|κρυολίθου]] (φθοριούχο άλας του νατρίου και του αργιλίου: Na<sub>3</sub>AlF<sub>6</sub>) αργιλίου και οξειδίου το αργιλίου (αλουμίνα: Al<sub>2</sub>O<sub>3</sub>) ηλεκτρολύεται με συνεχές ρεύμα. Το τηγμένο αργίλιο συγκεντρώνεται στο βυθό του ηλεκτρολυτικού λουτρού. Όλο το αλουμίνιο που παράγεται στον κόσμο παράγεται με αυτή τη μέθοδο.
| |||