Γκαμπριέλ Φωρέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Δεν υπάρχει λέξη "Παρόλαυτα" |
μ Επιμέλεια |
||
Γραμμή 6:
Έκτο κατά σειρά τέκνο μιας καλλιεργημένης οικογένειας, ο Φωρέ γεννήθηκε στην κοινότητα του Παμιέ των γαλλικών Πυρηναίων. Λόγω προβλημάτων υγείας της μητέρας του Marie-Antoinette-Hélène Lalène-Laprade, μέχρι την ηλικία των τεσσάρων έζησε με μια τροφό· το 1849 ο πατέρας του, Toussaint-Honoré Fauré, διορίζεται διευθυντής της ''École Normale'' στο Μονγκωζύ και ο Φωρέ επιστρέφει στην οικογένειά του. Δίπλα στο σχολείο του υπήρχε ένα παρεκκλήσιο, όπου ο Φωρέ έπαιζε συχνά [[αρμόνιο]]· μια τυφλή ηλικιωμένη που τον άκουσε, αναγνώρισε το πηγαίο του ταλέντο και ενημέρωσε τον πατέρα του. Αργότερα, το 1853, ο Dufaur de Saubiac -αξιωματούχος της [[Εθνοσυνέλευση της Γαλλίας|Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης]]- επίσης άκουσε τον νεαρό Φωρέ να παίζει και εισηγήθηκε τις περαιτέρω σπουδές του. Μετά από έναν χρόνο, ο πατέρας του συμφώνησε και ο 9χρονος Φωρέ εισάγεται στη Σχολή Κλασικής και Θρησκευτικής Μουσικής που μόλις είχε ανοίξει ο Ελβετός [[Λουί Νίντερμέγιερ]] στο Παρίσι <ref name=grove>Nectoux, Jean-Michel. [http://www.oxfordmusiconline.com/subscriber/article/grove/music/09366 "Fauré, Gabriel (Urbain)"], ''Grove Online'', Oxford Music Online, accessed 21 August 2010</ref>.
Λαμβάνοντας υποτροφία από την Επισκοπή της γενέτειράς του, παρέμεινε στη σχολή ως εσωτερικός για περίπου ένδεκα χρόνια· τα δωμάτια ήταν σκοτεινά και το
[[Αρχείο:Camille Saint-Saëns.jpg|left|thumb|Ο καθηγητής και επιστήθιος φίλος του Φωρέ, Καμίγ Σαιν-Σανς]]
Τον Μάρτιο του 1861 ο Νίντερμέγιερ πεθαίνει και αντικαθίσταται από τον [[Καμίγ Σαιν-Σανς]], ο οποίος κατά βάση διδάσκει πιάνο, ενώ εισάγει τους μαθητές στην τότε σύγχρονη μουσική του [[Ρόμπερτ Σούμαν]], του [[Φραντς Λιστ]] και του [[Βάγκνερ]]<ref>Jones, p. 16</ref>. Με τον Φωρέ ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση δασκάλου προς μαθητή, την οποία επισφράγισαν με μια φιλία που κράτησε πάνω από 60 χρόνια <ref name=copland>Copland, Aaron. [http://www.jstor.org/stable/738475 "Gabriel Fauré, a Neglected Master"]. ''The Musical Quarterly'', October 1924, pp. 573–86, Oxford University Press, accessed 20 August 2010 </ref>. Ενόσω
===Πρώιμη επαγγελματική σταδιοδρομία===
Τελειώνοντας τη σχολή, διορίζεται αρχικά οργανίστας στην Εκκλησία του Αγίου Σώστη, στην πόλη [[Ρεν]] της [[Βρεττάνη]]ς. Παρέμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια, όπου παρέδιδε «αμέτρητα» ιδιαίτερα μαθήματα ως συμπλήρωμα του εισοδήματός του <ref>Nectoux (1991), p. 508</ref>. Έβρισκε την πόλη βαρετή, ενώ η σχέση του με τον εφημέριο δεν ήταν και η καλύτερη: συχνά έκανε διάλειμμα για τσιγάρο κατά τη διάρκεια του κυρήγματος, ενώ το 1870, πηγαίνοντας μετά από ξενύχτι στην Κυριακάτικη Λειτουργία με τα βραδινά του ρούχα, του ζητήθηκε να παραιτηθεί <ref name=jones21>Jones, p. 21</ref>. Άμεσα, προσελήφθη ως βοηθός οργανίστα στη Νοτρ Νταμ του [[Κλινιανκούρ]] βόρεια του Παρισιού, όπου και παρέμεινε για λίγους μόνο μήνες· με το ξέσπασμα του [[Γαλλοπρωσικός Πόλεμος|Γαλλο-Πρωσσικού Πολέμου]] το 1870, δήλωσε εθελοντής στρατιώτης, συμμετέχοντας στην άρση της Παρισινής Κατοχής και λαμβάνοντας μέρος σε μάχες στο [[Μπουρζέ]], το [[Σαμπινύ]] και το [[Κρετέιγ]].<ref>Nectoux (1991), p. 503</ref>
Με τη νίκη της [[Πρωσία]]ς, το Παρίσι έζησε ταραχώδεις μέρες, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της [[Παρισινή Κομμούνα|Παρισινής Κομμούνας]]. Ο Φωρέ βρίσκει καταφύγιο σε έναν από τους αδελφούς του στο [[Ραμπουιγιέ]], ενώ στη συνέχεια δραπετεύει στην [[Ελβετία]], όπου και προσλαμβάνεται ως καθηγητής της Σχολής Νίντερμέγιερ, που είχε αλλάξει έδρα προς αποφυγή των εντάσεων στο Παρίσι. Ο πρώτος του μαθητής εκεί υπήρξε ο [[Αντρέ Μεσαζέ]], με τον οποίον αργότερα τους συνέδεσε η περιστασιακή συνεργασία, ενώ έκτισαν μια διά βίου φιλία <ref name=grove/><ref name=jones27>Jones, p. 27</ref>. Το 1871 ο Φωρέ επιστρέφει στο Παρίσι, όπου και διορίζεται διευθυντής χορωδίας στην περίφημη Εκκλησία του Αγίου Σουλπικίου, συνθέτης και οργανίστας της οποίας είναι ο [[Σαρλ-Μαρί Βιντόρ]] <ref name=jones27/>. Του δίνεται η ευκαιρία να παραβρεθεί αρκετές φορές στα μουσικά ''σουαρέ'' του Σαιν-Σανς, όπου και γνωρίζεται με την τραγουδίστρια και
Το ίδιο έτος εγκαταλείπει τον Άγιο Σουλπίκιο και διορίζεται οργανίστας στην Εκκλησία της Μαντλέν, αντικαθιστώντας τον Σαιν-Σανς που περιοδεύει σε συναυλίες <ref>Jones, p. 29</ref>. Κατά τα λόγια του τελευταίου, ο Φωρέ ήταν "''πρώτης τάξεως οργανίστας όταν το ήθελε''"<ref name=nectoux41>Nectoux (1991), p. 41</ref>, ενώ οι [[αυτοσχεδιασμός (μουσική)|αυτοσχεδιασμοί]] του ήταν απαράμιλλοι<ref>Henderson, A. M. [http://www.jstor.org/stable/922657 "Memories of Some Distinguished French Organists – Fauré"], ''The Musical Times'', September 1937, pp. 817–19, accessed 22 August 2010 </ref>. Ωστόσο, στην πρώτη θέση της προτίμησής του ήταν το πιάνο, θεωρώντας το [[εκκλησιαστικό όργανο|όργανο]] ως βιοποριστικό μέσο<ref name=nectoux41/>· ίσως γι' αυτό, αν και επαγγελματίας οργανίστας για 40 χρόνια, στο έργο του δεν συγκαταλέγεται ούτε ένα κομμάτι για σόλο όργανο <ref>''See'', for example, Henderson, A. M. [http://www.jstor.org/stable/922657 "Memories of Some Distinguished French Organists – Fauré"], ''The Musical Times'', September 1937, pp. 817–19, accessed 22 August 2010 and Orrey, Leslie. [http://www.jstor.org/stable/935506 "Gabriel Fauré, 1845–1924"], ''The Musical Times'', May 1945, pp. 137–39 </ref>.
Γραμμή 40:
Στις αρχές του αιώνα, η μουσική του περνάει τα σύνορα της Γαλλίας και αρχίζει να ακούγεται στη Βρετανία και -σε μικρότερο βαθμό- στη Γερμανία, την Ισπανία και τη Ρωσσίαref>Nectoux (1991), p. 278</ref>. Τακτικός επισκέπτης της Αγγλίας, το 1908 προσκλήθηκε να παίξει στο [[Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ|Παλάτι του Μπάκιγκχαμ]], κάτι που του άνοιξε πολλές πόρτες στο [[Λονδίνο]] και παραπέρα<ref>Nectoux (1991), p. 283</ref>. Τον ίδιο χρόνο, είχε μάλιστα την ευκαιρία να παρακολουθήσει την πρώτη εκτέλεση της Πρώτης Συμφωνίας του [[Έντουαρντ Έλγκαρ|Έλγκαρ]], με τον οποίο κατόπιν γευμάτισαν<ref>Moore, p. 547</ref>. Σε γράμμα του στον κοινό τους φίλος Φρανκ Σούστερ αναφέρει ότι "''ο Φωρέ είναι ένας πραγματικός τζέντλεμαν - από την καλύτερη πάστα των Γάλλων και τον θαυμάζω απεριόριστα''"<ref>Anderson, p. 156</ref>. Σε μία κίνηση μεγαλοθυμίας, προσπάθησε να συμπεριλάβει το [[Ρέκβιεμ (Φωρέ)|Ρέκβιεμ]] του Φωρέ στο Φεστιβάλ των Τριών Χορωδιών, ωστόσο δεν παρουσιάστηκε παρά μόνο το 1937, σχεδόν 50 χρόνια μετά τη γαλλική του πρεμιέρα. Συνθέτες απ' όλη την Ευρώπη του έπλεκαν το εγκώμιο: ο [[Τσαϊκόφσκι]] τον θεωρούσε "αξιαγάπητο"<ref>Anderson, Robert. [http://www.jstor.org/stable/963471 "Review: Insights",] ''The Musical Times'', February 1985, pp. 93–94, accessed 5 September 2010 </ref>, ο [[Ρίχαρντ Στράους]] ζήτησε τις συμβουλές του <ref>Jones pp. 124–25</ref> και ο Αμερικανός [[Άαρον Κόπλαντ]] δήλωνε μέγας του θαυμαστής<ref name=copland/>, ενώ η φιλική του σχέση με τον [[Ισαάκ Αλμπένιθ]] μαρτυρείται και από την πολυετή τους αλληλογραφία<ref>Jones, p. 10</ref>.
Με το ξέσπασμα του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Παγκοσμίου Πολέμου]] ο Φωρέ βρίσκεται αποκλεισμένος στη Γερμανία, όπου περνάει συνθέτοντας τις καλοκαιρινές του διακοπές. Κατεφέρνει να επιστρέψει στο Παρίσι διαμέσω Ελβετίας<ref>Jones, pp. 160–61</ref>, όπου και παραμένει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όταν μια ομάδα Γάλλων μουσικών -με επικεφαλής τον Σαιν-Σανς- προσπάθησε να μποϋκοτάρει τη γερμανική μουσική, ο Φωρέ με τον Μεσαζέ αποστασιοποιηθήκαν από την ιδέα, χωρίς ωστόσο να χαλάσουν τις σχέσεις τους με τον Σαιν-Σανς<ref>Jones, pp. 162–65</ref>. Για τον Φωρέ, η μουσική δεν μπορούσε να τοποθετηθεί σε εθνικά πρότυπα, καθώς η τέχνη του "''μιλάει μια γλώσσα πέρα και πάνω από τις άλλες, που καταρρέει όταν τη χρησιμοποιούν για την έκφραση συναισθημάτων και φρονημάτων που ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο έθνος''"<ref>Caballero, Carlo. [http://www.jstor.org/stable/746624 ''Review: Gabriel Fauré: A Musical Life'']. ''19th-Century Music'', Vol. 16, No. 1 (Summer, 1992), pp. 85–92, University of California Press, accessed 6 September 2010 </ref>.
===Τα τελευταία χρόνια===
| |||