|
===Επικεφαλής του Ωδείου Παρισίων===
Το 1905 έλαβε χώρα ένα σκάνδαλο ανάμεσα στους μουσικούς κύκλους της Γαλλίας, με μήλο της έριδος το κορυφαίο μουσικό έπαθλο, το [[Βραβείο της Ρώμης]]· η γενική γνώμη ήταν ότι το βραβείο έπρεπε να είχε δωθείδοθεί στον μαθητή του Φωρέ, Μωρίς Ραβέλ, κάτι που δεν έγινε λόγω αντιδραστικών στοιχείων εντός του Ωδείου. Σαν επακόλουθο, παραιτείται της διεύθυνσης ο Ντυμπουά και αναλαμβάνει ο Φωρέ, ο οποίος -με την υποστήριξη της κυβέρνησης- έκανε δραστικές αλλαγές, τόσο σε διοικητικά θέματα, όσο και στο πρόγραμμα σπουδών. Μία απ' αυτές ήταν η καθιέρωση εξωτερικών επιτροπών σε εξετάσεις και διαγωνισμούς, το οποίο εξανάγκασε κάποιους καθηγητές σε παραίτηση· ο λόγος ήταν οικονομικός, αφού πλέον δεν μπορούσαν να τύχουν ειδικής μεταχείρησης οι μαθητές τους, στους οποίους παρέδιδαν ιδιαίτερα μαθήματα<ref>Woldu, Gail Hilson. [http://www.jstor.org/stable/928428 "Gabriel Fauré, directeur du Conservatoire: les réformes de 1905"], Revue de Musicologie, T. 70e, No. 2e (1984), pp. 199–228, Société Française de Musicologie. French text. Accessed 7 September 2010. </ref>. Όσον αφορά στο πρόγραμμα σπουδών, οι αλλαγές ήταν τόσο σαρωτικές, που οι παλαιότεροι της σχολής του απέδωσαν το παρατσούκλι "Ροβεσπιέρος", καθώς το εύρος της διδασκόμενης ύλης εκμοντερνίστηκε και διευρύνηθηκεδιευρύνθηκε, ώστε να καλύπτει τα πιο πρόσφατα έργα. Κατά τον Νεκτού, "''εκεί που ο [[Ντανιέλ Φρανσουά Εσπρί Ωμπέρ|Ωμπέρ]], ο [[Φρομεντάλ Αλεβύ|Αλεβύ]] και ο [[Τζάκομο Μέγιερμπέερ|Μέγιερμπέερ]] ήταν επιβεβλημένοι... τώρα ήταν δυνατό να τραγουδήσει κανείς μια άρια του [[Ζαν Φιλίπ Ραμώ|Ραμώ]], ή ακόμη και του Βάγκνερ -ονόματα μέχρι πρότινος απαγορευμένα εντός των τειχών του Ωδείου''"<ref name=Nectoux269>Nectoux (1991), p. 269</ref>. Το ρεπερτόριο πλέον εκτείνονταν από την Αναγεννησιακή [[πολυφωνία]], μέχρι τα έργα του [[Κλωντ Ντεμπυσσύ|Ντεμπυσσύ]]<ref name=Nectoux269/>.
Όσο για τον ίδιο τον Φωρέ, η νέα του θέση σήμαινε καλύτερες οικονομικές απολαβές, αλλά και την ευρύτερη φήμη του ως συνθέτη. Η διοίκηση του Ωδείου, ωστόσο, δεν του άφηνε αρκετό χρόνο για σύνθεση· τα καλοκαίρια αποσύρονταν -συνήθως σε κάποιο ξενοδοχείο με θέα τις λίμνες της Ελβετίας<ref name=Nectoux270>Nectoux (1991), p. 270</ref>- για να επικεντρωθεί στο έργο του. Από την περίοδο αυτή προέρχεται η λυρική του όπερα [[Πηνελόπη (Φωρέ)|Πηνελόπη]], μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά του τραγούδια, όπως ο κύκλος ''La chanson d'Ève'', Op. 95, καθώς και κάποια κομμάτια για πιάνο (τα ''Νυχτερινά'' Νο. 9-11 και οι ''Βαρκαρόλλες'' Νο. 7-11).
Στις αρχές του αιώνα, η μουσική του περνάει τα σύνορα της Γαλλίας και αρχίζει να ακούγεται στη Βρετανία και -σε μικρότερο βαθμό- στη Γερμανία, την Ισπανία και τη Ρωσσίαref>Nectoux (1991), p. 278</ref>. Τακτικός επισκέπτης της Αγγλίας, το 1908 προσκλήθηκε να παίξει στο [[Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ|Παλάτι του Μπάκιγκχαμ]], κάτι που του άνοιξε πολλές πόρτες στο [[Λονδίνο]] και παραπέρα<ref>Nectoux (1991), p. 283</ref>. Τον ίδιο χρόνο, είχε μάλιστα την ευκαιρία να παρακολουθήσει την πρώτη εκτέλεση της Πρώτης Συμφωνίας του [[Έντουαρντ Έλγκαρ|Έλγκαρ]], με τον οποίο κατόπιν γευμάτισαν<ref>Moore, p. 547</ref>. Σε γράμμα του στον κοινό τους φίλος Φρανκ Σούστερ αναφέρει ότι "''ο Φωρέ είναι ένας πραγματικός τζέντλεμαν - από την καλύτερη πάστα των Γάλλων και τον θαυμάζω απεριόριστα''"<ref>Anderson, p. 156</ref>. Σε μία κίνηση μεγαλοθυμίας, προσπάθησε να συμπεριλάβει το [[Ρέκβιεμ (Φωρέ)|Ρέκβιεμ]] του Φωρέ στο Φεστιβάλ των Τριών Χορωδιών, ωστόσο δεν παρουσιάστηκε παρά μόνο το 1937, σχεδόν 50 χρόνια μετά τη γαλλική του πρεμιέρα. Συνθέτες απ' όλη την Ευρώπη του έπλεκαν το εγκώμιο: ο [[Τσαϊκόφσκι]] τον θεωρούσε "αξιαγάπητο"<ref>Anderson, Robert. [http://www.jstor.org/stable/963471 "Review: Insights",] ''The Musical Times'', February 1985, pp. 93–94, accessed 5 September 2010 </ref>, ο [[Ρίχαρντ Στράους]] ζήτησε τις συμβουλές του <ref>Jones pp. 124–25</ref> και ο Αμερικανός [[Άαρον Κόπλαντ]] δήλωνε μέγας του θαυμαστής<ref name=copland/>, ενώ η φιλική του σχέση με τον [[Ισαάκ Αλμπένιθ]] μαρτυρείται και από την πολυετή τους αλληλογραφία<ref>Jones, p. 10</ref>.
Με το ξέσπασμα του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄Παγκοσμίου Πολέμου]] ο Φωρέ βρίσκεται αποκλεισμένος στη Γερμανία, όπου περνάει συνθέτοντας τις καλοκαιρινές του διακοπές. ΚατεφέρνειΚαταφέρνει να επιστρέψει στο Παρίσι διαμέσωδιαμέσου Ελβετίας<ref>Jones, pp. 160–61</ref>, όπου και παραμένει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όταν μια ομάδα Γάλλων μουσικών -με επικεφαλής τον Σαιν-Σανς- προσπάθησε να μποϋκοτάρει τη γερμανική μουσική, ο Φωρέ με τον Μεσαζέ αποστασιοποιηθήκαναποστασιοποιήθηκαν από την ιδέα, χωρίς ωστόσο να χαλάσουν τις σχέσεις τους με τον Σαιν-Σανς<ref>Jones, pp. 162–65</ref>. Για τον Φωρέ, η μουσική δεν μπορούσε να τοποθετηθεί σε εθνικά πρότυπα, καθώς η τέχνη του "''μιλάει μια γλώσσα πέρα και πάνω από τις άλλες, που καταρρέει όταν τη χρησιμοποιούν για την έκφραση συναισθημάτων και φρονημάτων που ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο έθνος''"<ref>Caballero, Carlo. [http://www.jstor.org/stable/746624 ''Review: Gabriel Fauré: A Musical Life'']. ''19th-Century Music'', Vol. 16, No. 1 (Summer, 1992), pp. 85–92, University of California Press, accessed 6 September 2010 </ref>. Ωστόσο, είχε επίγνωση ότι τα έργα του στη Γερμανία ήταν περισσότερο σεβαστά παρά αγαπητά. Τον Ιανουάριο το 1905, επισκεπτόμενος για συναυλίες τη [[Φρανκφούρτη]] και την [[Κολωνία]], είχε γράψει: "''οι κριτικοί γράφουν για τη μουσική μου ότι είναι κάπως ψυχρή και "καλοθρεμένηκαλοθρεμμένη"! Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι Γάλλοι με τους Γερμανούς δεν έχουν ουδεμία σχέση''"<ref>Nectoux (1991), p. 277</ref>.
===Τα τελευταία χρόνια===
|
