Μεικτές πολεμικές τέχνες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις ΗΠΑ η πρώτη συμαντικήσημαντική αναμέτρηση ανάμεσα σε παλαιστή και πυγμάχο στη σύγχρονη εποχή έγινε το 1887 όταν ο [[Τζον Σάλιβαν]] (John L. Sullivan), ο τότε παγκόσμιος πρωταθλητής της πυγμαχίας στην κατηγορία βαρέων βαρών, μπήκε στο ρινγκ με τον δάσκαλό του, τον πρωταθλητή ελληνορωμαϊκής πάλης Γουίλιαμ Μάλντουν (William Muldoon), και έπεσε στο καναβάτσο μέσα σε δύο λεπτά. Η επόμενη δημόσια αναμέτρηση έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1890 όταν ο μελλοντικός πρωταθλητής του μποξ [[Μπομπ Φίτζσιμονς]] (Bob Fitzsimmons) νίκησε τον πρωταθλητή ελληνορωμαϊκής [[Έρνεστ Ρόμπερ]] (Ernest Roeber).

Ακόμα ένα πρώιμο παράδειγμα μεικτών πολεμικών τεχνών είναι το [[bartitsu]], ιδρυτής του οποίου ήταν ο [[Μπάρτον Ράιτ]] (Edward William Barton-Wright), στο Λονδίνο του 1899. Το bartitsu συνδίαζεσυνδύαζε τεχνικές από τζούντο, [[ζίου ζίτσου]], μποξ, [[σαβατ]] (savate) και [[canne de combat]] (γαλλική πολεμική τέχνη με ραβδιά) και ήταν η πρώτη γνωστή πολεμική τέχνη που συνδύαζε τεχνικές από την Ευρώπη και την Ασία.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 με αρχές του '70 η ιδέα του συνδιασμούσυνδυασμού των στοιχείων από πολλές πολεμικές τέχνες κέρδισε έδαφος στην δύση χάρη στον [[Μπρους Λη]] (Bruse Lee) και του συστήματος φιλοσοφίας του [[Τζιτ Κουν Ντο]] (Jeet Kune Do). Ο Μπρους Λη πίστευε πως "ο καλύτερος μαχητής δεν είναι μποξέρ, τζουντόκα ή καρατέκα. Ο καλύτερος μαχητής είναι αυτός που μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε στυλ, να είναι είναι άμορφος, να υιοθετεί το δικό του προσωπικό στυλ και να μην ακολουθεί τα ήδη υπάρχοντα συστήματα τεχνικών". <br />