Αισθητισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

▲Το κίνημα του Αισθητισμού είναι ένα κίνημα συνδεδεμένο με την τέχνη και την [[λογοτεχνία]] στα τέλη του 19ου αιώνα στην [[Βρετανία]]. Γενικά, αναπαριστά την ίδια τάση που έδωσε ο [[Συμβολισμός]] και η Παρακμή στην [[Γαλλία]] και μπορεί να θεωρηθεί το Αγγλικό παρακλάδι του ίδιου κινήματος. Ανήκει στην Βικτωριανή αντίδραση και έχει [[Βικιπαίδεια:Ρομαντισμός|ρομαντικές]] ρίζες. Έλαβε χώρα στα τέλη της [[Βικιπαίδεια:Βικτωριανή εποχή|Βικτωριανής περιόδου]] περίπου από το 1868 μέχρι το 1901 και θεωρείται ότι τελείωσε με την δίκη του [[Oscar Wilde]]. Παρόλ'αυτά υπάρχει ένα αναπτυσσόμενο αισθητικιστικό κίνημα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, περισσότερο στις Βρυξέλλες, υπό την ηγεσία του [[Metthew Elliott]].

▲Οι Άγγλοι συγγραφείς, οπαδοί της καλλιτεχνικής αισθητικής του κινήματος του Αισθητισμού, επηρεάστηκαν από τον ομοφυλόφιλο [[Walter Pater]] και τα δοκίμιά που δημοσιέυσε το 1867-68, στα οποία διακήρυτε την άποψη ότι τη ζωή πρέπει να την ζει κάποιος ενστικτωδικά, ακολουθώντας ένα ιδεώδη της ομορφιάς. Το έργο του ''Μελέτη στην Ιστορία της Αναγέννησης (Studies in the History of the Renaissance)'' (1873) έγινε ένα ιερό κείμενο για τους τεχνοκεντρικούς ανθρώπους της [[Βικιπαίδεια:Βικτωριανή εποχή|Βικτωριανής εποχής]]. Οι συγγραφείς του κινήματος χρησιμοποιούσαν το σύνθημα «Η Τέχνη για την Τέχνη» ([http://en.wikipedia.org/wiki/Art_for_Art%27s_Sake Art for art's sake]), πλασμένο από τον φιλόσοφο [[Victor Cousin]] που το προώθησε ο [[Theophile Gautier]] στην [[Γαλλία]], και διακηρύχθηκε ότι η τέχνη δεν συνδέεται με την [[ηθική]].

▲Οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς του κινήματος του Αισθητισμού πίστευαν ότι ο ρόλος οποιασδήποτε μορφής τέχνης είναι να παρέχει εκλεπτυσμένη αισθησιακή [[ηδονή]] παρά να εκφράζει ηθικά ή συναισθηματικά μηνύματα. Συνεπώς, δεν δεχόντουσαν τις [[Βικιπαίδεια:Ωφελιμισμός|ωφελιμιστικές]] θεωρίες των [[John Ruskin]] και του [[Matthew Arnold]], σύμφωνα με τις οποίες η τέχνη είναι κάτι ηθικό ή χρήσιμο. Αντί γι’αυτό, πίστευαν ότι η [[Τέχνη]] δεν έχει κάποιον διδακτικό σκοπό αλλά χρειάζεται απλά να είναι όμορφη. Ο Αισθητισμός ανέπτυξε την λατρεία της ομορφιάς, την οποία θεωρούσαν το βασικότερο παράγοντα στην Τέχνη. Υποστήριζαν ότι η Ζωή πρέπει να αντιγράφει την Τέχνη. Τα κύρια χαρακτηριστικά του κινήματος ήταν : πρόταση αντί δήλωσης, φιληδονία, μαζική χρήση συμβόλων, και συναισθησιακή ισχύ , που σημαίνει, εναρμόνιση μεταξύ λέξεων, χρωμάτων και [[Βικιπαίδεια:μουσική|μουσικής]].

▲Οι πρόδρομοι του Αισθητισμού είναι οι [[John Keats]] και [[Percy Bysshe Shelley]]. Στην Αγγλία οι καλύτεροι αντιπρόσωποι του κινήματος ήταν ο [[Oscar Wilde]] και ο [[Algernon Charles Swinburne]], επηρεασμένοι και οι δύο από τους Γάλλους Συμβολιστές. Ανάμεσα στους υποστηριχτές του κινήματος του Αισθητισμού περιλαμβάνονται και οι [[James McNeil Whistler]] και [[Gabriel Rosseti]] . Το κίνημα ασκεί επίδραση στον εσωτερικό σχεδιασμό χώρου. Ο σχεδιασμός του «Αισθητικού» χαρακτηρίζεται από την χρήση πραγμάτων όπως φτερά παγονιού και μπλε και άσπρη πορσελάνη, και τα δύο από τα οποία λέγεται ότι χρησιμοποιούνταν σαν διακόσμηση από τον Oscar Wilde όταν ήταν νέος. Αυτή η πλευρά του κινήματος έγινε αντικείμενο [[Βικιπαίδεια:Σάτυρα|σάτυρας]] από το περιοδικό [[Punch]] και την όπερα των Gilbert και Sallivan “Patience”.

▲'''Πηγές'''

▲'''Βιβλιογραφία'''