Παύλος Καρρέρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Καταγόταν από ιστορική [[Οικογένεια Καρρέρ|οικογένεια]] της [[Ζάκυνθος|Ζακύνθου]] με ρίζες από την [[Κύπρος|Κύπρο]] και τη [[Μάλτα]]. Ήταν γιος του Κωνσταντίνου Καρρέρ και της Πηγής Χαριάτη. Αδέλφια του: η Ιωάννα και ο [[Φρειδερίκος Κ. Καρρέρ|Φρειδερίκος]] πολιτικός και λογοτέχνης. Σύζυγός του: η υψίφωνος [[Ισαβέλλα Ιατρά]], πρωταγωνίστρια και ερμηνεύτρια των έργων του.<br />

Σπούδασε μουσική στη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1850 εγκαταστάθηκε στο [[Μιλάνο]], όπου παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία από τη σκηνή των θεάτρων Carcano και Alla Canobbiana τα πρώτα του σκηνικά έργα (τρεις [[όπερα|όπερες]] και δύο [[μπαλέτο|μπαλέτα]]). Στην ίδια πόλη συνέθεσε πολυάριθμα έργα μουσικής σαλονιούδωματίου.<br />

Το 1858 μετέβη στην Αθήνα και εξετέλεσε ενώπιον του βασιλικού ζεύγους, Όθωνος και Αμαλίας, αποσπάσματα από την όπερά του ''Μάρκος Βότζαρης''. Ωστόσο, η από σκηνής παράσταση του έργου, λόγω του αντιοθωμανικού του περιεχομένου, στάθηκε αδύνατη εκείνη την εποχή. Εν τέλει ο ''Μάρκος Βότζαρης'' πρωτοπαρουσιάστηκε στην Πάτρα το 1861 και στη συνέχεια γνώρισε αλλεπάλληλες σκηνικές διδασκαλίες στα ελληνικά θέατρα του 19ου αιώνα. Η τελευταία του, νεοκλασικιστικού ύφους, όπερα ''Μαραθών-Σαλαμίς'' ανέβηκε σε παγκόσμια πρώτη το 2003 από την [[Εθνική Λυρική Σκηνή]].<br />

Ο Παύλος Καρρέρ υπήρξε ο δημοφιλέστερος Έλληνας μουσουργός του 19ου αιώνα{{παραπομπή}}. Στο συνθετικό του ύφος εντοπίζονται ιταλικές επιδράσεις, κυρίως από τον Verdi[[Βέρντι]] και το όψιμο [[belcanto]]. Ωστόσο, το μουσικό του ιδίωμα διακρίνεται για το ιδιαίτερο προσωπικό του στίγμα, καθώς και για την προσπάθειά του να προσδώσει εθνικό χρωματισμό στις δημιουργίες του. Ήταν ουσιαστικά ο πρώτος Έλληνας "εθνικός" μουσουργός, ο οποίος κατέθεσε μία ολοκληρωμένη συλλογή από φωνητικά έργα με εθνικά θέματα, ελληνόγλωσσα λιμπρέτα και στίχους και μελωδίες εμπνευσμένες από τη δημοτική παράδοση, αλλά και τη νεώτερη αστικολαϊκή δημιουργία της Ελλάδας.