Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα''' ιδρύθηκε το [[19511952]] με τη θέση σε ισχύ της [[Συνθήκη των Παρισίων (1951)|συνθήκηΣυνθήκης των Παρισίων]] και απετελείτο από το [[Βέλγιο]], τη [[ΓαλλίαΔυτική Γερμανία]], τη [[ΙταλίαΓαλλία]], την [[ΛουξεμβούργοΙταλία]], το [[ΟλλανδίαΛουξεμβούργο]] και την [[Δυτική ΓερμανίαΟλλανδία]]. Σκοπός της ήταν να θέσει την παραγωγή και εμπορία του άνθρακα και του χάλυβα, δηλαδή των δύο κύριων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας μέχρι και τοντο [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]], υπό κοινή διαχείρηση των πρώην εμπολέμων κρατών. Η Συνθήκη υπεγράφη στις 18 Απριλίου του 1951 και ετέθη σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952, ορισμένη να διαρκέσει για πενήντα χρόνια. Έληξε στις 23 Ιουλίου 2002.

Με τη Διακήρυξη του Γάλλου υπουργού εξωτερικών [[Ρομπέρ Σουμάν]] στις 9 ΜαϊουΜαΐου 1950, εμπνευσμένη από τον Γάλλο αξιωματούχο και εν συνεχεία πρώτο Πρόεδρο της Ανωτάτης Αρχής της ΕΚΑΧ,[[Ζαν Μονέ]], σηματοδοτείται μία νέα περίοδος στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης που ταυτίζεται με την έναρξη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Το σχέδιο Schuman προτείνει μία προοδευτική ενοποίηση με πρώτο στάδιο τον οικονομικό τομέα και πρώτο βήμα του σταδίου αυτού την κοινή διαχείριση της γαλλο-γερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα κάτω απόυπό μία Ανώτατη Αρχή, στο πλαίσο μάλιστα ενός οργανισμού που θα είναι ανοικτός στη συμμετοχή κι άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκει να εξασφαλίσει την συλλογική ασφάλεια, το αίτημα της οποίας παραμένει πρωταρχικό ιδιαίτερα μετά από τον μακρόχρονο ανταγωνισμό μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Ευθέως δηλώνεται και η δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας με στοιχεία υπερεθνικότητας.