Λουίτζι Κερουμπίνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 12:
Εντούτοις, η ιταλική παράδοση στην όπερα είναι τρόπον τινά δεσμευτική και ο νεαρός Κερουμπίνι ταξιδεύει το 1785 μέχρι το [[Λονδίνο]]· οι μουσικοί του πειραματισμοί αποφέρουν δύο σοβαρές όπερες και μία κωμική για το Βασιλικό Θέατρο. Τον ίδιο χρόνο, επισκέπτεται το [[Παρίσι]] με τον βιολιστή και φίλο του [[Τζιανμπατίστα Βιόττι]], ο οποίος τον συστήνει στη [[Μαρία Αντουανέτα]] και την παρισινή υψηλή κοινωνία. Σύντομα λαμβάνει μια σημαντική παραγγελία για την σύνθεση μιας όπερας: το αποτέλεσμα είναι η πρώτη του «μουσική τραγωδία» (''tragédie en musique'' -είδος όπερας που άνθισε στη Γαλλία του 18ου και 19ου αιώνων) ''Δημοφών'' (''Démophon''), σε γαλλικό λιμπρέτο του [[Ζαν-Φρανσουά Μαρμοντέλ]]. Με εξαίρεση τη σύντομη επιστροφή στο Λονδίνο και το [[Τορίνο]], όπου παρουσίασε μια όπερα παραγγελίας του ηγεμόνα του [[Οίκος της Σαβοΐας|Οίκου της Σαβοΐας]], ο Κερουμπίνι εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του<ref name="Sadie, p. 833"/>.
==Ο «Γάλλος» Κερουμπίνι==
Μετά την μόνιμη εγκατάστασή του στο Παρίσι, ο Κερουμπίνι σταδιακά αφομοίωσε την πολιτιστική του ταυτότητα μ' αυτήν της νέας του πατρίδας, αρχής γενομένης από το όνομά του, το οποίο και εξεγάλλισε σε Marie-Louis-Charles-Zénobi-Salvador Cherubini, όπως εμφανίζεται σε ''όλα'' τα επίσημα έγγραφα όπου αναφέρεται μετά το 1790<ref name="Sadie, p. 833"/>· στις μέρες μας τείνει να προτιμάται η πρωτότυπη ιταλική του εκδοχή. Η όπερα ''Δημοφών'' έτυχε θερμής υποδοχής στην [[Όπερα των Παρισίων]] το 1788. Με τη βοήθεια του Βιόττι ο Κερουμπίνι διορίζεται διευθυντής του θεάτρου ''Théâtre de Monsieur'' στο [[Παλάτι του Κεραμεικού]] το 1789· μετά την πτώση της μοναρχίας το θέατρο μετονομάζεται σε [[Θέατρο Φεντώ]] (''Théâtre Feydeau'') και ο συνθέτης βρίσκει την ευκαιρία να μελετήσει εκατοντάδες λιμπρέτα, επιλέγοντας τα πλέον κατάλληλα για κάθε περίσταση.
Ο εναγκαλισμός του γαλλικού ύφους είναι πλέον εμφανής στα έργα του, τα οποία χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία και προσωπικό στίγμα. Πρώτη μεγάλη του επιτυχία αποτελεί η όπερα "Λοντόισκα" (1791), όπου κυριαρχεί ο ρεαλιστικός ηρωισμός. Ακολουθεί, το 1794, η "Ελίζα" και το 1797 η πιο γνωστή του σήμερα όπερα με τίτλο "Μήδεια". Σπουδαία επιτυχία σημείωσε και η κωμική όπερα του 1800 "Les deux journées", στην οποία και διαφαίνεται μια απλοποίηση στο ύφος του. Η οικονομική ευημερία που προέκυπτε με τις απανωτές του επιτυχίες τον οδηγούν να παντρευτεί το 1794 την Anne Cécile Tourette, με την οποία και απέκτησαν τρία παιδιά.
Τα αποτελέσματα της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] επηρέασαν τον Κερουμπίνι μέχρι το τέλος της ζωής του, αναγκάζοντάς τον να ελίσσεται πολιτικά για να αποφύγει την έκθεσή του, λόγω της πάλαι ποτέ σχέσης του με την αριστοκρατία. Παρότι η μουσική του παραήταν περίπλοκη για τον [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέοντα]], εντούτοις ο συνθέτης έγραφε τουλάχιστον ένα πατριωτικής χροιάς έργο κάθε χρόνο, για πάνω από μια δεκαετία<ref name="Sadie, p. 833"/>. Εν τέλει διορίστηκε μουσικός τομεάρχης στη [[Βιέννη]] στα 1805-1806, όπου και παρουσίασε αρκετά του έργα.
| |||