Λουίτζι Κερουμπίνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 19:
 
Τα αποτελέσματα της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] επηρέασαν τον Κερουμπίνι μέχρι το τέλος της ζωής του, αναγκάζοντάς τον να ελίσσεται πολιτικά για να αποφύγει την έκθεσή του, λόγω της πάλαι ποτέ σχέσης του με την αριστοκρατία. Παρότι η μουσική του παραήταν περίπλοκη για τον [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέοντα]], εντούτοις ο συνθέτης έγραφε τουλάχιστον ένα πατριωτικής χροιάς έργο κάθε χρόνο, για πάνω από μια δεκαετία<ref name="Sadie, p. 833"/>. Εν τέλει διορίστηκε μουσικός τομεάρχης στη [[Βιέννη]] στα 1805-1806, όπου και παρουσίασε αρκετά του έργα.
 
==Από την όπερα στη θρησκευτική μουσική==
Η επιτυχία της όπερας ''Les deux journées'' άνοιξε τον δρόμο για την ανάδειξη νεότερων συνθετών, όπως τον [[Φρανσουά Μπουαλντιέ]]. Η οπερατική σταδιοδρομία του Κερουμπίνει αρχίζει να φθίνει, με σημείο καμπής την παταγώδη αποτυχία την όπερα-μπαλέτο "Ανακρέων" (''Anacréon '')· μετέπειτα σκηνικά του έργα είχαν παρόμοια τύχη με το απαιτητικό παρισινό κοινό, με εξαίρεση την όπερα "Φανίσκα" (1806), η οποία ενθουσίασε, μεταξύ άλλων τον [[Γιόζεφ Χάυντν]] και τον Μπετόβεν. Ανταγωνιζόμενος την όπερα ''La Vestale'' του [[Γκασπάρε Σποντίνι]], ο Κερουμπίνι ανεβάζει το 1813 το έργο ''Les abencérages'', ένα ηρωικό δράμα με θέμα την πτώση του Μαυριτανικού βασιλείου στη Γρανάδα· η μάλλον θερμή υποδοχή δεν ήταν εντούτοις αρκετή για τη μακρά παρουσίασή του επί σκηνής.
 
Απογοητευμένος από το ακατάδεχτο κοινό, ο Κερουμπίνι αρχίζει να στρέφεται στα θρησκευτικά έργα: γράφει επτά [[λειτουργία (μουσική)|λειτουργίες]], επτά [[ρέκβιεμ]] και πολλά άλλα μικρότερα έργα. Την περίοδο αυτή η μοναρχία έχει αποκατασταθεί και του προσφέρεται η θέση του βασιλικού μουσικού επιμελλητή (''Surintendant de la Musique du Roi''), ένα πόστο που θα κρατήσει μέχρι την πτώση της [[Οίκος των Βουρβόνων|Δυναστείας των Βουρβόνων]]. Το 1815, η Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου τού αναθέτει τη σύνθεση μιας [[συμφωνία (μουσική)|συμφωνίας]], μιας [[ουβερτούρα]]ς καθώς και ενός έργου για χορωδία και ορχήστρα· ο συνθέτης διηύθυνε και τα τρία έργα στο Λονδίνο, ανεβαίνοντας ένα ακόμη σκαλοπάτι στο μονοπάτι της δόξας.
 
Το ''Ρέκβιεμ σε ντο ελάσσονα'' του 1816, επί της επετείου της εκτέλεσης του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ' της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ']], αποτέλεσε τεράστια επιτυχία, αποσπώντας τον μεγάλο θαυμασμό του Μπετόβεν, του [[Ρόμπερτ Σούμαν]] καθώς και του [[Γιοχάνες Μπραμς]]. Το 1836, ένα δεύτερο ρέκβιεμ σε ρε ελάσσονα, απευθυνόμενο στον ίδιο του τον εαυτό, χρησιμοποιεί μόνο τις ανδρικές φωνές της [[χορωδία]]ς, καθώς το προηγούμενο είχε δεχθεί κριτική από τις θρησκετικές αρχές (ΣτΣ: η γυναικεία συμμετοχή στην ψαλμωδία της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας θεωρούνταν παραδοσιακά βέβηλη).
 
== Αναφορές ==