Λουίτζι Κερουμπίνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 26:
Το ''Ρέκβιεμ σε ντο ελάσσονα'' του 1816, επί της επετείου της εκτέλεσης του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ' της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ']], αποτέλεσε τεράστια επιτυχία, αποσπώντας τον μεγάλο θαυμασμό του Μπετόβεν, του [[Ρόμπερτ Σούμαν]] καθώς και του [[Γιοχάνες Μπραμς]]. Το 1836, ένα δεύτερο ρέκβιεμ σε ρε ελάσσονα, απευθυνόμενο στον ίδιο του τον εαυτό, χρησιμοποιεί μόνο τις ανδρικές φωνές της [[χορωδία]]ς, καθώς το προηγούμενο είχε δεχθεί κριτική από τις θρησκετικές αρχές (ΣτΣ: η γυναικεία συμμετοχή στην ψαλμωδία της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας θεωρούνταν παραδοσιακά βέβηλη).
==Ύστερα χρόνια==
[[Αρχείο:Ingres cherubini.JPG|μικρογραφία|Πορτραίτο του Κερουμπίνι από τον Ενγκρ (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι)]]
Το 1822 ο Κερουμπίνι γίνεται διευθυντής του [[Ωδείο Παρισίων|Παρισινού Κονσερβατουάρ]], ενώ λίγα χρόνια αργότερα, το 1835, ολοκληρώνει το εκπαιδευτικό εγχειρίδιο πάνω στην αντίστιξη και τη [[φούγκα]] ''Cours de contrepoint et de fugue'' (μαθήματα αντίστιξης και φούγκας). Ο ρόλος του στο ωδείο θα τον φέρει συχνά αντιμέτωπο με τον νεαρό [[Εκτόρ Μπερλιόζ]], ο οποίος τον μνημονεύει στην αυτοβιογραφία του με τα πιο μελανά χρώματα. Αρκετές πηγές της εποχής κάνουν αναφορά στο ευέξαπτο του χαρακτήρα του Κερουμπίνι, ο οποίος ωστόσο διατηρούσε φιλικές σχέσεις με πολλούς καλλιτέχνες, μεταξύ άλλων τον [[Τζοακίνο Ροσσίνι]], τον [[Φρεντερίκ Σοπέν]] και κυρίως τον εικαστικό [[Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ]]. Η σχέση του με τον τελευταίο ήταν τρόπον τινά αλληλοσυμπληρωματική: ο Κερουμπίνι ζωγράφιζε ερασιτεχνικά, ενώ ο Ενγκρ μελετούσε συχνά βιολί.
Όσον αφορά στα έργα [[μουσική δωματίου|μουσικής δωματίου]] ο Κερουμπίνι δεν συνεισέφερε σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό, χωρίς ωστόσο να υπολείπονται σε ποιότητα. Τα έξι [[κουαρτέτο εγχόρδων|κουαρτέτα εγχόρδων]] του χαρακτηρίστηκαν από τον Βίλχελμ Άλτμαν ως ''πρώτης ποιότητας'', ενώ περιγράφει ειδικά τα αρ. 1 και 4 ως ''αριστουργήματα''. Το κουιντέτο για δύο βιολιά, βιόλα και δύο βιολοντσέλα θεωρείται εξίσου σπουδαίο έργο.
Για το συνολικό του έργο, ο Κερουμπίνι τιμήθηκε εν ζωή με τις υψηλότερες τιμές της Γαλλίας, συμπεριλαμβανομένου του ''Ιππότη της [[Λεγεώνα της Τιμής|Λεγεώνας της Τιμής]]'' (1814) καθώς και ως ''Μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών'' (1815). Το 1841 ανακυρήχθηκε ''Διοικητής της Λεγεώνας της Τιμής'', ο πρώτος μουσικός που έλαβε τέτοια διάκριση<ref>Willis, in Sadie (ed.), p. 834</ref>.
Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 81 ετών και ετάφη στο [[κοιμητήριο Περ Λασαίζ]], περίπου τέσσερα μέτρα από το μνήμα του συναδέλφου και φίλου του Σοπέν. Το ταφικό του μνημείο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα [[Ασίλ Λεκρέρ]], με ένθετο γλυπτό του [[Ωγκυστίν Ντυμόν]], το οποίο αναπαριστά τη "Μουσική" να στέφει τον συνθέτη με δάφνες.
== Αναφορές ==
| |||