Λουκίνο Βισκόντι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

''Ο Γατόπαρδος'' (1963), που βραβεύτηκε με τον [[Χρυσός Φοίνικας|Χρυσό Φοίνικα]] του [[Φεστιβάλ των Καννών]], και ο ''Θάνατος στη Βενετία'' (1970) είναι ορισμένες από τις ταινίες που σκηνοθέτησε και τον κατέστησαν ευρέως γνωστό. Στα έργα του πρωταγωνίστησαν αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί όπως η [[Άννα Μανιάνι]], ο [[Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι]], ο [[Αλέν Ντελόν]], η [[Κατίνα Παξινού]], ο [[Μπαρτ Λάνκαστερ|Μπάρτ Λάνκαστερ]] και η Κλαούντια Καρντινάλε.

 

 

Ο Βισκόντι ήταν ένα από τα εφτά παιδιά μιας από τις πιο πλούσιες οικογένειες της πόλης του [[Μιλάνο|Μιλάνου]]. Ο πατέρας του, Τζουζέπε Βισκόντι, καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια των Βισκόντι του Μοντρόνε.<ref name=emm>{{cite web

|date = 17 Σεπτεμβρίου 2006}}{{en}} </ref>

 

 

Το 1933 o Βισκόντι ταξιδεύει στη Γερμανία και ζει από κοντά την άνοδο του [[Εθνικοσοσιαλισμός|ναζισμού]]. Στη συνέχεια, εγκαθίσταται στο Παρίσι όπου γνωρίζει και συναναστρέφεται το [[Ζαν Κοκτώ]] και την [[Κοκό Σανέλ]]. Παράλληλα, εργάζεται ως βοηθός του σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ στις ταινίες ''Toni'' (1935) και ''Γεύμα στην Εξοχή (Une Partie de Campagne)'' (1936).<ref name=lvnet/>

Το 1937 ταξιδεύει στην [[Ελλάδα]] και στις [[ΗΠΑ]] όπου επισκέπτεται το [[Χόλυγουντ]].

 

[[File:Ossessione2.jpg|right|thumb|230px|''[[Διαβολικοί Εραστές]] (Ossessione, 1943)'']]

[[File:La terra tremma.jpg|right|thumb|230px|''[[Η Γη Τρέμει|Η γη τρέμει]] (1948)'']]

Ακολουθεί το ''Bellissima'' (1951) στο οποίο ξεχωρίζει η ερμηνεία της [[Άννα Μανιάνι|Άννας Μανιάνι]].

 

[[File:Il gattopardo.jpg|right|thumb|230px|[[Μπαρτ Λάνκαστερ|Μπάρτ Λάνκαστερ]], Κλαούντια Καρντινάλε, [[Αλέν Ντελόν]] - ''Ο γατόπαρδος (1963) ]]

To ''[[Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη|Senso]]'' (1954) αποτελεί σημείο καμπής<ref>{{cite web

Το 1965 ο Βισκόντι βραβεύεται εκ νέου στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας|Φεστιβάλ Βενετίας]], κερδίζοντας το Χρυσό Λέοντα αυτήν τη φορά με την ταινία ''Μακρινά Αστέρια της Άρκτου''. Ακολούθως, ο Βισκόντι αποφασίζει να μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη το βιβλίο του [[Αλμπέρ Καμύ]] ''Ο Ξένος'' (1967), αλλά το αρχικό σενάριο συναντά την αντίδραση της χήρας του συγγραφέα, Φρανσίν Καμύ, που απαιτεί να τηρηθεί πιστά η πλοκή του μυθιστορήματος του συζύγου της. Τελικά, ο Βισκόντι αναγκάζεται να δεχθεί αλλαγές στο σενάριό του και να μην απομακρυνθεί από την αφηγηματική γραμμή του μυθιστορήματος. <ref>Luchino Visconti, 164</ref>

 

 

[[File:Giannini-visconti opt.jpg|left|250px|thumb|Τζιανκάρλο Τζιανίνι και Λουκίνο Βισκόντι στα γυρίσματα του ''Αθώου (1976)'']]

Ο Λουκίνο Βισκόντι πεθαίνει στις 17 Μαρτίου του 1976 στη Ρώμη, ενώ ''Ο Αθώος'' βρίσκεται ήδη στη φάση του μοντάζ. Ολοκληρώνεται από τους συνεργάτες του, με βάση τις δικές του υποδείξεις, και προβάλλεται στο Φεστιβάλ των Καννών της ίδιας χρονιάς ως φόρος τιμής στο σκηνοθέτη.<ref>Luchino Visconti, 51</ref>

 

[[File:Senso-opera.jpg|right|200px|thumb|Η όπερα [[Τροβατόρε]] του [[Τζουζέπε Βέρντι|Βέρντι]] στο θέατρο Λα Φενίτσε της [[Βενετία|Βενετίας]]<br />(από την ταινία ''[[Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη|Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη]] [1954]'' του Βισκόντι)]]

Εκτός από τον κινηματογράφο, σημαντική είναι η προσφορά του Βισκόντι και στο [[θέατρο]]. Η πρώτη του θεατρική παράσταση είναι το έργο ''Τρομεροί Γονείς'' του [[Ζαν Κοκτώ]], που ανεβαίνει στο θέατρο Ελιζέο της Ρώμης τον Ιανουάριο του 1945. Η επαναστατική σκηνοθεσία του έργου, βασισμένη στο μοντέλο του νεορεαλισμού του ''Ossessione'', προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.<ref>Luchino Visconti, 44</ref> Ακολούθως, και ιδίως στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ο Βισκόντι σκηνοθετεί αρκετές θεατρικές παραστάσεις, κυρίως έργα των [[Άντον Τσέχωφ|Τσέχωφ]], [[Σαίξπηρ]], [[Τένεσι Ουίλιαμς]] και [[Άρθουρ Μίλερ]], ενώ το 1953 ανέβαζει τη [[Μήδεια]] του [[Ευριπίδης|Ευριπίδη]]. Συνεργάζεται επίσης με το θίασο της Ρίνα Μορέλι και του Πάολο Στόππα αλλά και με τον διάσημο ηθοποιό [[Βιτόριο Γκάσμαν]].

 

 

Η αγάπη του Βισκόντι για την [[όπερα]] είναι εμφανής από την ταινία του 1954 ''[[Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη|Senso]]'', η οποία ξεκινά με την τέταρτη πράξη του [[Τροβατόρε]], γυρισμένη στο Θέατρο Λα Φενίτσε της [[Βενετία|Βενετίας]]. Η πρώτη του όπερα ήταν η ''Βεστάλε'' που ανέβηκε στη [[Σκάλα του Μιλάνου]] τον Δεκέμβριο του 1954. <br />