|
Η 1η γνωστή επτανησιακή σύνθεση είναι το (χαμένο) ''Gliamanti confusi i'' του [[Στέφανος Πογιάγος|Στέφανου Πογιάγου]] και παρουσιάστηκε στο Σαν Τζιάκομο το 1791. Ο Στέφανος Πογιάγος δημιούργησε επίσης την ''Παρά Φαιάξοιν άφιξις του Οδυσσέα'', επίσης χαμένο έργο.
[[Image: XyndasAnnaWinter.JPG|thumb|left|Η πρώτη σελίδα του «Quinteto Φινάλε» από 3η πράξη της όπερας''Anna Winter'' του Ξύνδα (αυτόγραφο του συνθέτη).]]
Παρά τον Πογιάγο, ιδρυτής και 1ος μέλος της Επτανησιακής Σχολής θεωρείται ο [[Νικόλαος Μάντζαρος | Νικόλαος Μάντζαρος]] ([[1795]] – [[1872]])<ref name=eee>[http://eee.org.gr/el/politismos/mousiki-menu/232-i-mousiki-eptanisiaki-sxoli.html Ένωση Επτανησίων Ελλάδας: Η μουσική Επτανησιακή Σχολή]</ref>. Ο Μάντζαρος ήταν Κερκυραίος αριστοκράτης και παρότι είχε μεγάλη επιρροή στην [[Νάπολη | Νάπολη]] (όπου και σπούδασε) προτίμησε να επιστρέψει στην Κέρκυρα και να εκπαιδεύσει τον τόπο του. Ο Μάντζαρος, έκανε δωρεάν μαθήματα μουσικής (καθώς, παρότι είχε κάνει μουσικές σπουδές, δεν θεωρούσε τον εαυτό του πραγματικό μουσικό δεν ζητούσε λεφτά για τις υπηρεσίες του) με αποτέλεσμα να εκπαιδεύσει πολλούς Επτανήσιους και να σπείρει του σπορούς για την 1η Γενιά Επτανήσιων (αλλά και ταυτόχρονα Ελλήνων) συνθέτων. Οι μαθητές του Μάντζαρου έγιναν αργότερα από τα σπουδαιότερα ονόματα της μουσικής των Επτάνησων, όπως ο [[Παύλος Καρρέρ | Παύλος Καρρέρ]], ο [[Σπυρίδων Ξύνδας | Σπυρίδων Ξύνδας]], ο [[Δομένικος Παδοβάς | Δομένικος Παδοβάς]], ο [[Ιωσήφ Λιμπεράλης | Ιωσήφ Λιβεράλης]] και ο [[ Διονύσιος Ροδοθεάτος | Διονύσιος Ροδοθεάτος]]. Oι περισσότεροι από αυτούς συνέχισαν τις μουσικές τους σπουδές στην Ιταλία, έτσι η επτανησιακή τεχνοτροπία έμοιαζε πολύ στην ιταλική και οι Επτανήσιοι συνθέτες ακολουθούσαν πάντα τα ιταλικά μουσικά ρεύματα. Για κακή τύχη, πολλά από τα έργα αυτών των συνθετών έχουν χαθεί. Στην εκπαίδευση των Επτανησίων στη μουσική βοήθησαν, επίσης, και οι διάφορες Φιλαρμονικές, όπως η Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας, που ίδρυσε ο Μάντζαρος με τον Ξύνδα το [[1840]].
Τα έργα της 1ης Γενιάς, είναι κυρίως [[Μελόδραμα | μελοδράματα]] και [[όπερα | όπερες]], στην αρχή μόνο στα ιταλικά ενώ αργότερα και στα ελληνικά, αλλά και μικρές συμφωνίες (όχι με τον όρο της μεγάλης [[Συμφωνία | συμφωνίας]] που είχε καθιερωθεί στη Δύση, αλλά με τον ιταλικό όρο sinfonia), πιανιστικά έργα, μελοποιήσεις ποιημάτων της [[Επτανησιακή σχολή (λογοτεχνία) | Επτανησιακής ποιητικής σχολής]], καντάδες και άλλα πολλά είδη έργων. Το μουσικό στυλ τους έχει μεγάλη επιρροή από την Ιταλική μουσική (και ιδιαίτερα την Ναπολιτάνικη σχολή), αλλά πάντα έχει μια δική του ιδιαιτερότητα. Αυτό συχνά παρεξηγήθηκε από τους νεότερους μελετητές και μουσικούς, που κατηγόρησαν την Επτανησιακή σχολή για "ταλισμόιταλισμό". Σπουδαία έργα της 1ης Γενιάς είναι η μελοποίηση του ''Ύμνου προς την Ελευθέρια'' ([[1828]]), η 1η σωζόμενη ελληνική όπερα ''Don Crepuscolo'' ([[1815]]), το 1ο έργο για φωνή στα ελληνικά ''Aria Greca'' ([[1827]]) όλα έργα του Μάντζαρου, η 1η όπερα σε ελληνικό λιμπρέτο ''Ο Υποψήφιος Βουλευτής'' ([[1867]]) του Ξύνδα, η όπερα ''Μάρκος Μπότσαρης'' με τη φημισμένη αρία «Ο Γέρο Δήμος πέθανε» ([[1858]]-[[1860]]) του Καρρέρ και το πρώτο επτανησιακό έργο που βασίζεται σε "ελληνικό θέμα ''Το Ξύπνημα του Κλέφτη'' ([[1847]]) του Λιβεράλη.
====Η 2η Γενιά (1870 – 20ος αιώνας)====
|
