Ρωσική γλώσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στο συμφωνικό σύστημα φωνολογικής σημασίας είναι η διάκριση ηχηρού-άηχου και ουρανισκόφωνου - μη ουρανισκόφωνου (στην παραδοσιακή ρωσική ορολογία σκληρά και μαλακά σύμφωνα).<ref>[http://yarus.aspu.ru/?id=382 Фонетика - Согласные звуки]</ref> Ο τόνος στη Ρωσική όπως και στη Νέα Ελληνική είναι δυναμικός. Είναι ελεύθερος σε αντίθεση με τα Νέα Ελληνικά όπου περιορίζεται στις τρεις τελευταίες συλλαβές. Μπορεί να βρίσκεται σε οποιδήποτε συλλαβή και σε πολυσύλλαβες λέξεις αναπτύσσεται ένας δευτερεύων, βοηθητικός τόνος. Τα ηχηρά σύμφωνα στο τέλος λέξης ή μορφήματος χάνουν την ηχηρότητά τους και προφέρονται όπως τα άηχα αντίστοιχά τους. Παραδείγματος χάριν η λέξη ''друг''(φίλος) (προφέρεται ντρουκ, drukμε άηχο κ παρόλο που γράφεται drugντρουγκ γιατί βρίσκεται στο τέλος της λέξης) όμως друга (του φίλου ή τον φίλο) (το '''г''' προφέρεται κανονικά ως ηχηρό γκ), ''Петров'' (προφέρεται πετρόφ). Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται και όταν ένα ηχηρό σύμφωνο βρεθεί μπροστά από ένα άηχο: ''водка'' (η βότκα) το '''д''' προφέρεται ως '''τ''', χάνει δηλαδή την ηχηρότητά του λόγω του άηχου '''κ''' που ακολουθεί. Άηχο σύμφωνο μπροστά από ηχηρό ηχηροποιείται: Στη λέξη ''сделать''(κάνω) το '''с'''(σ) προφέρεται ως '''ζ''' λόγω του ηχηρού '''д''' (ντ) που ακολουθεί. Eξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελεί το ηχηρό σύμφωνο ''в'' πριν από το οποίο τα άηχα σύμφωνα δεν αλλοιώνονται.