Συμπόσιον (Λουκιανού): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Συμπόσιο''' ή [[Λαπίθες|Λαπίθαι]] είναι έργο του [[Λουκιανός|Λουκιανού]] που αποτελείται από σαράντα οκτώ ενότητες της ύστερης σατιρικής περιόδου( («θηρευτικός λόγος») σε μορφή διαλόγου και συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των επτά συμποσίων που είχαν γραφτεί στην μακρά παράδοση του λογοτεχνικού αυτού είδους, όπως το [[Συμπόσιο (Πλατωνικός διάλογος)|Συμπόσιο του Πλάτωνα]], του [[Ξενοφών|Ξενοφώντος]], του [[Πλούταρχος|Πλουτάρχου]] (Συμποσιακά), του [[Αθήναιος|Αθήναιου]] (Δειπνοσοφιστές) του χριστιανού Μεθοδίου Ολύμπου (Συμπόσιον των δεκαδέκα παρθένων) και του αυτοκράτορα [[Ιουλιανός|Ιουλιανού]] (Συμπόσιον ή Καίσαρες).<ref>[[Ιωάννης Συκουτρής]], Πλάτωνος Συμπόσιο, Ακαδημία Αθηνών, Κολλάρος, 1934 σσ. 29, 39 : για το κοινωνικό θεσμό των συμποσίων των αρχαίων</ref> Το Συμπόσιον ή Λαπίθαι του Λουκιανού, το έβδομα σωζόμενο, είναι αντάξιο του σατιρικού ταλέντου του και γι΄αυτό το πιο ρεαλιστικό και το πιο απολαυστικό απ΄ όλα τα άλλα. Εκείνα είναι ένα καθωσπρέπει δείπνο, όπου οι συνδαιτυμόνες με όλη την κοσμιότητα και την εμβρίθειά τους συζητούν για φιλοσοφικά και άλλα θέματα.

Οι φιλόσοφοι κρίνονται συναμεταξύ τους και όχι στην αντιδικία τους με τους θεούς. Ο Αρισταίνετος πάντρευε την κόρη του με το γιο ένος τοκογλύφου και στο γαμήλιο ύπνο έχει καλέσει πολλούς φίλους του. Ανάμεσα σ΄ αυτούς παρόντες ήσαν διακεκριμένοι φιλόσοφοι: οι [[Στωϊκισμός|στωϊκοί]] Ζηνόθεμις και Δίφιλος, ο [[Περίπατος|περιπατητικός]] Κλεόδημος, ο [[Επικούρειοι|επικούρειος]] Έρμων, ο πλατωνικός Ίων, ο [[Κυνικοί φιλόσοφοι|κυνικός]] Αλκιδάμας.<ref>Marcel. Caster, Lucien et la pencee religiuse de son temps, «Les Belles Lettres», Paris, 1937: Για το πως παρουσιάζονται κι αυτός και οι άλλοι ως εκπρόσωποι των διαφόρων φιλοσοφικών σχολών</ref> Κι΄ακόμα, ένας γραμματικός, ένας ρήτορας, ένας γιατρός και ο Λυκίνος, που περιγράφει στο φίλο του Φίλωνα πως γλέντησαν. Ήταν μια λαμπρότατη συνεστίαση. Η νύφη και οι φίλες της είχαν πιάσει κι αυτές τη θέση τους, αλλά οι φιλόσοφοι ρίχτηκαν στο φαγοπότι με μεγάλη βουλιμία και έγιναν σκνίπα στο μεθύσι προτού ν΄αρχίσουν τη φιλοσοφική συζήτηση. Την αφορμή για να γίνουν μαλλιά-κουβάρια την έδωσε το γράμμα ενός στωϊκού που δεν προσκλήθηκε. Γινόταν η αποκάλυψη ότι ο γιος του οικοδεσπότη είχε εραστή του το δάσκαλο του Δίφιλο. Ο στωϊκός όρμησε στον επικούρειο, γιατί του φάνηκε παχύτερη η κότα του άλλου. ΧτυπιούντανΧτυπιόνταν με τις ίδιες τις κότες κι ύστερα πιάστηκαν από τις γενειάδες τους. Η σύρραξη γενικεύτηκε. Αναποδογυρίστηκαν τα πάντα και οι φιλόσοφοι κυλιόνταν χάμω. Καλά που βρέθηκε και ο γιατρός για να περιποιηθεί τους τραυματίες. Και ο Λυκίνος συνοψίζει: «Αυτό δεν ήταν συμπόσιο, ήταν η μάχη των [[Λαπίθες|Λαπιθών]] και των [[Κένταυροι|κενταύρων]] στο γάμο του [[Πειρίθους|Πειρίθου]] με την [[Ιπποδάμεια]]».

* Ο Ιστιαίος ο γραμματικός, που καθόντανκάθονταν δίπλα στο Διονυσόδωρο, απαγγέλλοντας στίχους που συνδυάζοντας τα χωρία του [[Όμηρος|Ομήρου]], [[Πίνδαρος|Πινδάρου]], [[Ησίοδος|Ησιόδου]] και του [[Ανακρέων|Ανακρέοντα]] στο ίδιο ποίημα, ώστε από όλα αυτά να προκύψει κάτι πολύ γελίο, ιδιαίτερα όταν είπε εκείνα που πρόκειταν να συμβούν:<br>

{{Cnote|a|Αντιλογικός χαρακτηρίζεται ο δια-(αντι)λογος κατά τον οποίον ο ένας από τους δύο ομιλητές αντλεί επιχειρήματα όχι από γενικής ισχύος και πασίδηλα δεδομένα αλλά από τις τελευταίες απαντήσεις του άλλου συνομιλητή. Στο είδος αυτό διαλογικής αντιπαράθεσης αξιοποιούνταν οι [[αμφισημίες]] της γλώσσα, οι πολλαπλές σημασίες των λέξεων και η δυσκολία κατανόησης των λεπτών διαφορών μεταξύ συνωνύμων. Οι διάλογοι γίνονταν με στρεψόδικο πνεύμα και διάθεση παραπλάνησης. Ιδιαίτερη επίδοση στο είδος είχαν οι σοφιστές και οι εκπρόσωποι της [[Μεγαρική σχολή|Μεγαρικής (Εριστικής) σχολής]] και ιδίως ο ηγέτης [[Ευκλείδης]].}}