Μοντανισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Agapornis (συζήτηση | συνεισφορές)
El-greco (συζήτηση | συνεισφορές)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 47:
 
Η διάδοση του Μοντανισμού προκάλεσε σοβαρή εκκλησιαστική κρίση στη [[Φρυγία]] και στη Μ, Ασία, όπου το κήρυγμα της Νέας Προφητείας βρήκε πράγματι μεγάλη απήχηση. Ο κίνδυνος επισημάνθηκε ενωρίς από τους επισκόπους των εκκλησιών αυτών. Κατά τον ίδιο περίπου χρόνο προς το μαρτύριο του Θρασέα (160-165) ο αντιμοντανιστής [[Απολλώνιος]] μαρτυρεί, ότι ο επίσκοπος Κουμάνων ή Ότρου Ζωτικός, προς τον οποίο πρέπει πιθανώς να ταυτισθή και ο ανώνυμος Αντιμοντανιστής, το έργο του οποίου γνώριζε ο έκκλ. ιστορικός Ευσέβιος, μετέβη στην Πεπούζα, όπου συνάντησε την προφήτιδα Μαξιμίλλα και "''διελέγξαι το ενεργούν εν αύτη πεπείραται, εκωλύθη γε μην προς των τα εκείνης φρονούντων''" (Ευσεβίου, Έκκλ. Ιστορία, V, 18, 13). Την ίδια αποστολή ανέλαβε μαζί με τον Ζωτικό και ο Απαμείας Ιουλιανός, άλλ’ οι "''περί Θεμίσωνα τα στόματα αυτών φιμώσαντες ουκ είασαν το ψευδές και λαοπλάνον Πνεύμα υπ' αυτών ελεγχθήναι''" (Ευσεβίου Έκκλ. Ιστορία, V, 16,17). Ο Θεμίσων, καίτοι είχε αρνηθή την πίστη του κατά την εξαγορά της ελευθερίας του στον διωγμό και διακρινόταν για την πλεονεξία του, ήταν προφανώς ανώτατος αξιωματούχος της Νέας Προφητείας, χαρακτηρίζεται δε ως "''ο την αξιόπιστον πλεονεξίαν ημφιεσμένος, ο μη βαστάσας της ομολογίας το σημείον, αλλά πλήθει χρημάτων αποθεμένος τα δεσμά, ετόλμησε, μιμούμενος τον απόστολον, καθολικήν τίνα συνταξάμενος επιστολήν, κατηχείν''" (Ευσεβίου, Έκκλ. Ιστορία, V, 18,5).
Η Νέα Προφητεία αποκόπηκε από την εκκλησιαστική κοινωνία, αλλά διαδόθηκε και στη [[Δύση]], είχε δε αξιόλογη απήχηση στη [[Θράκη]] (Ευσεβίου, Έκκλ. Ιστορία, V, 19,3). Σοβαρότερα όμως ζητήματα προκάλεσε στη Δύση. Ιδιαίτερα δε στη Β. Αφρική, τη Ρώμη και τη Ν. Γαλλία. Ο τύπος βεβαίως του Μοντανισμού, ο οποίος διαδόθηκε στη Δύση, δεν ταυτιζόταν πλήρως κατά το περιεχόμενο προς τη διδασκαλία των προφητίδων Πρίσκιλλας και Μαξιμίλλας στην Ανατολή. Πράγματι, το κήρυγμα του βρισκόταν εγγύτερα προς την Εκκλησία, αφού αναγνώριζε τη [[μονογαμία]] και απαιτούσε έναν ηπιότερο [[ασκητισμός|ασκητισμό]]. Υπό το πνεύμα αυτό εξηγείται το γεγονός ότι οι μάρτυρες της [[Λυών]] (177) μεσολάβησαν υπέρ των μοντανιστών της Μ. Ασίας και της Φρυγίας, αφού διατύπωσαν "''ιδίαν κρίσιν και περί τούτων ευλαβή και ορθοδοξοτάτην''", την οποίαν κοινοποίησαν με επιστολές στις εκκλησίες Ασίας, Φρυγίας και Ρώμης (Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορία, V, 3,4). Την ευνοϊκή θέση των μαρτύρων της [[Λυών]] εξηγεί η χαρακτηριστική προθυμία για το μαρτύριο, η οποία επιδείχθηκε κατά τον διωγμό στη Γαλλία από τον μοντανίζοντα Φρύγα ιατρό Αλέξανδρο, όπως επίσης και η θαρραλέα στάση κατά τον διωγμό όλων σχεδόν των μικρασιατών μαρτύρων.
Στη [[Ρώμη]] ο Μοντανισμός βρήκε μεγάλη απήχηση μεταξύ των εκεί εγκατεστημένων μικρασιατών και ιδιαίτερα μεταξύ των φρυγών δούλων. Οι ειδωλολάτρες Φρύγες διέθεταν ιδιαίτερο ιερό στον λόφο του Παλατινού, επέμεναν στη λατρεία της [[Κυβέλη|Κυβέλης]] και εόρταζαν τον θάνατο του Άττιος κατά την άνοιξη με ενθουσιώδεις εκστατικές εκδηλώσεις. Κατά το τέλος του Β' αιώνα προΐσταντο των μοντανιστών της Ρώμης οι πολύ καλοί θεολόγοι Πρόκλος και Αισχίνης, οι οποίοι όμως οδήγησαν τελικά τη μοντανιστική κοινότητα σε διάσπαση. Η επίδραση του Μοντανισμού στη [[Ρώμη]] υπήρξε μεγάλη, ο δε [[Τερτυλλιανός]] υποστήριξε ότι η Νέα Προφητεία αναγνωρίσθηκε ακόμη και από τον επίσκοπο Ρώμης. Προφανώς, η αναγνώριση αυτή υπήρξε έμμεση και πρέπει να χρονολογηθή κατά την επίσκεψη του Ειρηναίου στον επίσκοπο Ρώμης Ελεύθερο (175-189). Η αναγνώριση όμως αυτή δεν ίσχυσε για πολύ. Ο Μοντανισμός καταδικάσθηκε από τον ίδιο τον Ελεύθερο, οξύτερα δε από τον διάδοχό του Βίκτωρα (189-199).
Στη Β. Αφρική ο Μοντανισμός βρήκε ισχυρά ερείσματα, ιδιαίτερα δε στον κύκλο των λογίων χριστιανών.