Αδελφοί Μαρξ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 17:
Το πέρασμα από τον ηχητικό στον ομιλούντα σημαδεύτηκε στην κωμωδία από την απόχρωση όλης της παλιάς φρουράς του σλάπστικ. Ο Μπάστερ Κίτον, ο Χάρλοντ Λόιντ και άλλη δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν στον ηχητικό και έτσι σταμάτησαν να κάνουν ταινίες. Με την παρουσία του μικροφώνου υπήρχαν νέες δυνατότητες που προσέφεραν οι ήχοι, οι διάλογοι και τα αστεία και έτσι αναπτύχθηκε ένα νέο κωμικό ύφος ανάμεσα στην παλιά κωμωδία και τη θεατρική φάρσα. Ο Έρβινγκ Θάλμπεργκ, θαυμαστής ενός κωμικού γκρουπ που έκανε καριέρα σε μουσικές κωμωδίες του Μπρόντγουεϊ με το οικογενειακό τους όνομα: Αδελφοί Μαρξ (Τhe Marx Brothers), είχε την έμπνευση να τους φέρει στον κινηματογράφο. Το συγκρότημα αποτέλεσε τον τέλειο συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις βουβές κωμωδίες και στις ομιλούσες του αμερικανικού κινηματογράφου.
Η Παραμάουντ εκτίμησε σωστά το κωμικό δυναμικό του ομιλούντος και το 1929 υπέγραψε με τους Αδελφούς Μαρξ, μετά τις θεατρικές τους επιτυχίες στο Μπρόντγουεϊ. Μετά την ταινία Duck Soup, οι Αδελφοί Μαρξ προσχώρησαν στην [[Metro-Goldwyn-Mayer|MGM]] το 1934 όπου ο Έρβινγκ Θάλμπεργκ, που ήταν υπεύθυνος για τις ταινίες τους στην MGM εξασφάλισε την εμπορική επιτυχία των Μαρξ. Μερικές από τις ταινίες που κυκλοφόρησαν από την Παραμάουντ και την MGM: « Φτερά άλογο » (1932), από την Παραμάουντ, « Σούπα πάπιας » (1933), από την Παραμάουντ, « Μια ημέρα στις φυλές » (1937), από την MGM, «Μια νύχτα στην όπερα » (1935), από την MGM.<ref>Κ. Θριντερ, (2000) « Ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου » μτφ. Σ. Τριανταφύλλου, Αθήνα, Αιγόκερως.</ref>
==Φιλμογραφία:==
| |||