Μάχη της Ιμέρας (480 π.Χ.): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 18:
}}
 
Η μάχη της Ιμέρας πραγματοποιήθηκε το [[480 π.Χ.]] ανάμεσα στις [[Συρακούσες]] και τον [[Ακράγαντας|Ακράγαντα]] κατά των [[Καρχηδόνα|Καρχηδονίων]] στην [[Ιμέρα]] κατά τους Σικελικούς Πολέμους. Η σύγκρουση έληξε με αποφασιστική νίκη των Ελλήνων και σήμανε τον τερματισμό των επιθετικών πρσπαθειώνπροσπαθειών των Καρχηδονίων στη Σικελία για τα επόμενα 71 χρόνια.
 
Κατά τον [[Ηρόδοτος|Ηρόδοτο]]<ref>[[Ηρόδοτος]]. vii. 166, 167 και l. c.</ref> και τον [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]],<ref>[[Αριστοτέλης]]. ''Ποιητική'', Ι, 459, a324, όπως παρατίθεται από Asheri (1988), σ. 774.</ref> η μάχη της Ιμέρας πραγματοποιήθηκε την ίδια ημερομηνία με τη [[ναυμαχία της Σαλαμίνας]]. Κατά τον Τίμαιο, ο οποίος είναι η πηγή του [[Διόδωρος Σικελιώτης|Διοδώρου Σικελιώτη]] για την ιστορία της [[Σικελία]]ς, συνέπεσε με τη [[μάχη των Θερμοπυλών]]. Ο φημισμένος ποιητής [[Πίνδαρος]] τους επανέλαβε σε ωδή του, όμως είναι ελάχιστα πιθανό να είναι αληθινός κάποιος από αυτούς τους ισχυρισμούς, οι οποίοι απλά δείχνουν την επιθυμία των Ελλήνων να παραλληλίσουν τις αποφασιστικές νίκες τους σε Ανατολή και Δύση.<ref name=IEE356>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', σ.356.</ref>, στα πλαίσια χονδροειδούς πανελληνιστικής προπαγάνδας (η περίπτωση του Αριστοτέλη είναι διαφορετική, καθώς θεωρούσε ότι ο συγχρονισμός ήταν καθαρά τυχαίος). Φαίνεται πως η διάδοση του μύθου ξεκίνησε από την αυλή του [[Γέλων]]α, αμέσως μετά τη νίκη στην Ιμέρα.<ref>Asheri (1988), σ.772-773.</ref>
Γραμμή 24:
==Προοίμιο==
 
Μετά τη [[μάχη του Μαραθώνα]] και τη μεγάλη προετοιμασία του [[Ξέρξης|Ξέρξη]], οι [[Περσική αυτοκρατορία|Πέρσες]] εισέβαλλαν στην Ελλάδα (480 π.Χ.). Εν τω μεταξύ στη Δυτική [[Μεσόγειος|Μεσόγειο]], σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, οι Καρχηδόνιοι είχαν έρθει σε συμφωνία με τους Πέρσες για να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στους Έλληνες της [[Μεγάλη Ελλάδα|Μεγάλης Ελλάδας]], για να μη στείλουν ενισχύσεις στους Έλληνες της Ανατολικής Μεσογείου.<ref name="battleofimera"/> Σύμφωνα όμως με τον [[Ηρόδοτος|Ηρόδοτο]], ο Θήρων ο τύρρανοςτύραννος του Ακράγαντα έδιωξε τον τύραννο της Ιμέρας, τον [[Τέριλλος|Τέριλλο]] κι εκείνος ζήτησε βοήθεια από τους Καρχηδόνιους,<ref>Ulrich Wilken, σ.192</ref> οι οποίοι άδραξαν την ευκαιρία προκειμένου να προλάβουν τη συνένωση της Σικελίας υπό τον τύρρανοτύραννο της Γέλας και των Συρακουσών, Γέλωνα.<ref name=IEE355/> Ο ίδιος ιστορικός αναφέρει πως ο Γέλων έστειλε τρία πλοία για να παρακολουθήσουν την περσική εισβολή στην Ελλάδα με σκοπό, αν νικούσαν οι Πέρσες, να δώσουν «γην και ύδωρ» (αναγνώριση υποτέλειας), καθώς και μεγάλο χρηματικό ποσό, στον Ξέρξη. Η πληροφορία αυτή θεωρείται πιθανή, αφού οι Πέρσες θα ήταν πιο χρήσιμοι από τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας, στον αγώνα του Γέλωνα εναντίον των Καρχηδονίων.<ref name=Cambridge772>Asheri (1988), σ.772.</ref>
 
Οι Καρχηδόνιοι όρισαν αρχηγό τον καλύτερο στρατηγό τους, τον Αμίλκα, ο οποίος και κατεύθυνε την προετοιμασία της εκστρατείας. Το εκστρατευτικό σώμα έφτανε, κατά τους αρχαίους ιστορικούς, τους 300.000 άνδρες και 200 πλοία, όμως οι πραγματικές δυνάμεις των Καρχηδονίων πρέπει να ήταν πολύ μικρότερες.<ref name=IEE355>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', σ.355.</ref>, ίσως όχι πολύ μεγαλύτερες από τις δυνάμεις των Ελλήνων αντιπάλων τους.<ref name=Cambridge773>Asheri (1988), σ.773.</ref> Το αποτελούσαν, στο μεγαλύτερο βαθμό, μισθοφόροι από όλες τις περιοχές της Δυτικής Μεσογείου, όπως [[Φοίνικες]] Καρχηδόνιοι πολίτες, Λίβυοι, [[Ίβηρες]], [[Λιγουρία|Λίγυρες]], [[Σαρδηνία|Σαρδηνοί]], Κύρνιοι ([[Κορσική|Κορσικανοί]]) καθώς και επίλεκτοι Καρχηδόνιοι στρατιώτες.<ref name=IEE355/><ref name=Cambridge772/>
Γραμμή 38:
==Η μάχη==
 
Μόλις ξημέρωσε, οι ιππείς του Γέλωνα εμφανίστηκαν στο καρχηδονιακό στρατόπεδο, ως Σελινούντιοι, και οι φύλακες του στρατοπέδου τους δέχτηκαν. Αμέσως κινήθηκαν κατά του Αμίλκα και τον σκότωσαν, ενώ έβαλαν φωτιά στα καρχηδονιακά πλοία. Κατά την εκδοχή του Ηροδότου, η οποία προέρχεται από την καρχηδονιακή πλευρά και εντάσσεται στην ηρωϊκήηρωική παράδοση γύρω από το πρόσωπο του Καρχηδόνιου στρατηγού, ο Αμίλκας ρίχτηκε απελπισμένος στη φωτιά, όταν είδε τη φυγή των στρατιωτών του.<ref name=Cambridge773/> Έτσι, όλος ο στρατός των [[Συρακούσες|Συρακουσών]] και του Ακράγαντα ακολούθησε και επιτέθηκε στο στρατόπεδο των Καρχηδονίων. Ακολούθησε μάχη η οποία ήταν ιδιαίτερα φονική. Τότε διαδόθηκε η είδηση του θανάτου του στρατηγού Αμίλκα. Οι Καρχηδόνιοι αποθαρρύνθηκαν ενώ εξυψώθηκε το ηθικό των Συρακοσίων και των Ακραγαντίνων. Επακολούθησε σφαγή των Καρχηδονίων που τρέπονταν σε φυγή ενώ, όσοι από αυτούς συγκεντρώθηκαν σε οχυρή θέση για να αμυνθούν, παραδόθηκαν εξαιτίας της δίψας.<ref name="battleofimera"/> Ελάχιστοι φέρεται να διέφυγαν για να μεταφέρουν τα δυσάρεστα νέα στην Καρχηδόνα.
 
==Μετά τη μάχη==
 
Μετά την ήττα τους οι Καρχηδόνιοι ζήτησαν ανακωχή. Οι όροι που τους επέβαλλε ο Γέλωνας ήταν μετριοπαθείς. Δεν ζήτησε την αποχώρηση των καρχηδονιακών φρουρών και την απαγόρευση εγκατάστασης αποίκων τους στη Σικελία. Οι Καρχηδόνιοι θα κατέβαλλαν αποζημίωση 2.000 αργυρών ταλάντων και θα κατασκεύαζαν δύο ναούς όπου θα χαραζόταν το κείμενο της συνθήκης. Έχει εκφραστεί η υπόθεση ότι η μετριοπάθεια αυτή οφειλόταν στην απροθυμία του Γέλωνα να μειωθεί η καρχηδονιακή δύναμη στη Σικελία, την οποία ήθελε ως αντίβαρο στην ανερχόμενη δύναμη του Ακράγαντα. Είναι όμως πιθανό απλά να μην επιθυμούσε πόλεμο μεγαλύτερης διάρκειας, με την Καρχηδόνα.<ref name=IEE356/> Οι Σελινούντιοι παρέμειναν σύμμαχοι των Καρχηδονίων αλλά, όπως και ο Αναξίλας, τύρρανοςτύραννος της [[Ζάγκλη]]ς και του [[Ρήγιο|Ρηγίου]], ήρθαν σε συμβιβασμό με τον Γέλωνα ενώ η Ιμέρα φαίνεται πως εντάχθηκε στον άξονα Συρακουσών-Ακράγαντα.<ref name=Cambridge775>Asheri (1988), σ.775.</ref>
 
Ο Γέλωνας εμεταλλευόμενος στο έπακρο την ευκαιρία που του δόθηκε με το γράμμα των Σελινούντιων κέρδισε μια περήφανη νίκη και απέκτησε τεράστια δόξα στην πατρίδα του ενώ οι Συρακούσες αναδείχτηκαν στο μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της ελληνικής Δύσης. Από τα λάφυρα και την αποζημίωση, οι ΣυρακόσιοιΣυρακούσιοι και οι Ακραγαντίνοι έχτισαν πολλούς ναούς και έστειλαν αναθήματα στους Δελφούς και την Ολυμπία. Επιπλέον, ο Θήρωνας, με τα χρήματα από τα λάφυρα και την εργασία των αιχμαλώτων, έκανε τον Ακράγαντα την πιο όμορφη πόλη της Σικελίας.<ref name=IEE356/>
 
Οι ήττα οδήγησε τους Καρχηδόνιους σε δραστική αλλαγή πολιτικής για τις επόμενες δεκαετίες. Σταμάτησαν τις προστριβές με τους Έλληνες της Σικελίας, περιόρισαν τις εκεί κτήσεις τους στο νοτιοδυτικό άκρο της και αφοσιώθηκαν στην παγίωση της αφρικανικής αυτοκρατορίας τους και τα ταξίδια προς τη Δυτική Μεσόγειο και τον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό Ωκεανό]]. Τα αρχαιολογικά ευρήματα από την περίοδο αυτή δείχνουν σημαντική μείωση των καρχηδονιακών εισαγωγών από τους Έλληνες, τους [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]] και τη Φοινίκη.<ref name=Cambridge775/>