Μάχη της Ιμέρας (480 π.Χ.): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 18:
}}
Η μάχη της Ιμέρας πραγματοποιήθηκε το [[480 π.Χ.]] ανάμεσα στις [[Συρακούσες]] και τον [[Ακράγαντας|Ακράγαντα]] κατά των [[Καρχηδόνα|Καρχηδονίων]] στην [[Ιμέρα]] κατά τους Σικελικούς Πολέμους. Η σύγκρουση έληξε με αποφασιστική νίκη των Ελλήνων και σήμανε τον τερματισμό των επιθετικών
Κατά τον [[Ηρόδοτος|Ηρόδοτο]]<ref>[[Ηρόδοτος]]. vii. 166, 167 και l. c.</ref> και τον [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]],<ref>[[Αριστοτέλης]]. ''Ποιητική'', Ι, 459, a324, όπως παρατίθεται από Asheri (1988), σ. 774.</ref> η μάχη της Ιμέρας πραγματοποιήθηκε την ίδια ημερομηνία με τη [[ναυμαχία της Σαλαμίνας]]. Κατά τον Τίμαιο, ο οποίος είναι η πηγή του [[Διόδωρος Σικελιώτης|Διοδώρου Σικελιώτη]] για την ιστορία της [[Σικελία]]ς, συνέπεσε με τη [[μάχη των Θερμοπυλών]]. Ο φημισμένος ποιητής [[Πίνδαρος]] τους επανέλαβε σε ωδή του, όμως είναι ελάχιστα πιθανό να είναι αληθινός κάποιος από αυτούς τους ισχυρισμούς, οι οποίοι απλά δείχνουν την επιθυμία των Ελλήνων να παραλληλίσουν τις αποφασιστικές νίκες τους σε Ανατολή και Δύση.<ref name=IEE356>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', σ.356.</ref>, στα πλαίσια χονδροειδούς πανελληνιστικής προπαγάνδας (η περίπτωση του Αριστοτέλη είναι διαφορετική, καθώς θεωρούσε ότι ο συγχρονισμός ήταν καθαρά τυχαίος). Φαίνεται πως η διάδοση του μύθου ξεκίνησε από την αυλή του [[Γέλων]]α, αμέσως μετά τη νίκη στην Ιμέρα.<ref>Asheri (1988), σ.772-773.</ref>
Γραμμή 24:
==Προοίμιο==
Μετά τη [[μάχη του Μαραθώνα]] και τη μεγάλη προετοιμασία του [[Ξέρξης|Ξέρξη]], οι [[Περσική αυτοκρατορία|Πέρσες]] εισέβαλλαν στην Ελλάδα (480 π.Χ.). Εν τω μεταξύ στη Δυτική [[Μεσόγειος|Μεσόγειο]], σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, οι Καρχηδόνιοι είχαν έρθει σε συμφωνία με τους Πέρσες για να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στους Έλληνες της [[Μεγάλη Ελλάδα|Μεγάλης Ελλάδας]], για να μη στείλουν ενισχύσεις στους Έλληνες της Ανατολικής Μεσογείου.<ref name="battleofimera"/> Σύμφωνα όμως με τον [[Ηρόδοτος|Ηρόδοτο]], ο Θήρων ο
Οι Καρχηδόνιοι όρισαν αρχηγό τον καλύτερο στρατηγό τους, τον Αμίλκα, ο οποίος και κατεύθυνε την προετοιμασία της εκστρατείας. Το εκστρατευτικό σώμα έφτανε, κατά τους αρχαίους ιστορικούς, τους 300.000 άνδρες και 200 πλοία, όμως οι πραγματικές δυνάμεις των Καρχηδονίων πρέπει να ήταν πολύ μικρότερες.<ref name=IEE355>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', σ.355.</ref>, ίσως όχι πολύ μεγαλύτερες από τις δυνάμεις των Ελλήνων αντιπάλων τους.<ref name=Cambridge773>Asheri (1988), σ.773.</ref> Το αποτελούσαν, στο μεγαλύτερο βαθμό, μισθοφόροι από όλες τις περιοχές της Δυτικής Μεσογείου, όπως [[Φοίνικες]] Καρχηδόνιοι πολίτες, Λίβυοι, [[Ίβηρες]], [[Λιγουρία|Λίγυρες]], [[Σαρδηνία|Σαρδηνοί]], Κύρνιοι ([[Κορσική|Κορσικανοί]]) καθώς και επίλεκτοι Καρχηδόνιοι στρατιώτες.<ref name=IEE355/><ref name=Cambridge772/>
Γραμμή 38:
==Η μάχη==
Μόλις ξημέρωσε, οι ιππείς του Γέλωνα εμφανίστηκαν στο καρχηδονιακό στρατόπεδο, ως Σελινούντιοι, και οι φύλακες του στρατοπέδου τους δέχτηκαν. Αμέσως κινήθηκαν κατά του Αμίλκα και τον σκότωσαν, ενώ έβαλαν φωτιά στα καρχηδονιακά πλοία. Κατά την εκδοχή του Ηροδότου, η οποία προέρχεται από την καρχηδονιακή πλευρά και εντάσσεται στην
==Μετά τη μάχη==
Μετά την ήττα τους οι Καρχηδόνιοι ζήτησαν ανακωχή. Οι όροι που τους επέβαλλε ο Γέλωνας ήταν μετριοπαθείς. Δεν ζήτησε την αποχώρηση των καρχηδονιακών φρουρών και την απαγόρευση εγκατάστασης αποίκων τους στη Σικελία. Οι Καρχηδόνιοι θα κατέβαλλαν αποζημίωση 2.000 αργυρών ταλάντων και θα κατασκεύαζαν δύο ναούς όπου θα χαραζόταν το κείμενο της συνθήκης. Έχει εκφραστεί η υπόθεση ότι η μετριοπάθεια αυτή οφειλόταν στην απροθυμία του Γέλωνα να μειωθεί η καρχηδονιακή δύναμη στη Σικελία, την οποία ήθελε ως αντίβαρο στην ανερχόμενη δύναμη του Ακράγαντα. Είναι όμως πιθανό απλά να μην επιθυμούσε πόλεμο μεγαλύτερης διάρκειας, με την Καρχηδόνα.<ref name=IEE356/> Οι Σελινούντιοι παρέμειναν σύμμαχοι των Καρχηδονίων αλλά, όπως και ο Αναξίλας,
Ο Γέλωνας εμεταλλευόμενος στο έπακρο την ευκαιρία που του δόθηκε με το γράμμα των Σελινούντιων κέρδισε μια περήφανη νίκη και απέκτησε τεράστια δόξα στην πατρίδα του ενώ οι Συρακούσες αναδείχτηκαν στο μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της ελληνικής Δύσης. Από τα λάφυρα και την αποζημίωση, οι
Οι ήττα οδήγησε τους Καρχηδόνιους σε δραστική αλλαγή πολιτικής για τις επόμενες δεκαετίες. Σταμάτησαν τις προστριβές με τους Έλληνες της Σικελίας, περιόρισαν τις εκεί κτήσεις τους στο νοτιοδυτικό άκρο της και αφοσιώθηκαν στην παγίωση της αφρικανικής αυτοκρατορίας τους και τα ταξίδια προς τη Δυτική Μεσόγειο και τον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό Ωκεανό]]. Τα αρχαιολογικά ευρήματα από την περίοδο αυτή δείχνουν σημαντική μείωση των καρχηδονιακών εισαγωγών από τους Έλληνες, τους [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]] και τη Φοινίκη.<ref name=Cambridge775/>
|