Ο [[Εισαγγελέας]], με το που λάβει γνώση της τέλεσης ενός [[έγκλημα|εγκλήματος]] είτε μετά από ενημέρωση Αρχής, είτε μετά από [[έγκληση]] του παθόντος είτε μετά από [[μήνυση]] τρίτου είτε μόνος του (αυτεπαγγέλτως), οφείλει να ασκήσει [[ποινική δίωξη]] (εφόσον συντρέχουν καταφανείς λόγοι) κατά του φερόμενου ως ενόχου. Μόνο αν η επαπειλούμενη κατηγορία είναι προφανώς αβάσιμη οφείλει να θέσει την υπόθεση στο αρχείο. Σε [[κακούργημα|κακουργήματα]] και [[πλημμέλημα|πλημμελήματα]] που υπάγονται στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο πρέπει να έχει προηγηθεί πριν από την άσκηση της ποινικής δίωξης [[προκαταρκτική εξέταση]] ή να έχουν διενεργηθεί προανακριτικές πράξεις (εξέταση στοιχείων, μαρτύρων, εμπλεκομένων κλπ.) από την [[Αστυνομία]] ή τον [[πταισματοδίκης|πταισματοδίκη]] ( N. 4055/2012 ). Η υπόθεση όμως μπορεί παρ' όλα αυτά να μην είναι ξεκάθαρη και να χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Αν δεν είναι ξεκάθαρη και οδηγηθεί κατευθείαν στο ακροατήριο, μπορεί να ταλαιπωρηθούν αθώοι και να μην ξεκαθαρίσει η υπόθεση ή να δικάζεται για μακρό χρόνο. Το [[δίκαιο|δίκαιό]] μας δεν επιθυμεί να ερευνά ο εισαγγελέας τη βασιμότητα των καταγγελιών που του γίνονται (με [[μήνυση]] ή [[έγκληση]]), επειδή αυτός είναι που θα προσπαθήσει να στηρίξει την κατηγορία στο ακροατήριο και ενδέχεται να μην είναι αντικειμενικός. Έτσι αναθέτει τη διερεύνηση της βασιμότητας της μήνυσης σε έναν ανεξάρτητο δικαστή, τον [[ανακριτής|ανακριτή]] ή τον [[πταισματοδίκης|πταισματοδίκη]].
