Αυτόφωρο έγκλημα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με τον όρο '''αυτόφωρο έγκλημα''' ή '''επ΄επ' αυτοφώρω έγκλημα''', σύμφωνα με την [[Ελλάδα|ελληνική]] [[νομοθεσία]] και συγκεκριμένα με το άρθρο 242 του [[Κώδικας Ποινικής Δικονομίας|Κώδικα Ποινικής Δικονομίας]], χαρακτηρίζεται το "''εν τω πράττεσθαι [[έγκλημα]]''", (δηλαδή αυτό που γίνεται αντιληπτό κατά τη στιγμή που συμβαίνει,) ή το έγκλημα που συνέβη μόλις πρόσφατα, όπου ο δράστης τελεί υπό καταδίωξη είτε των διωκτικών Αρχών, είτε του παθόντος, είτε υπό παρατυχόντων που με δημόσιες κραυγές υποδεικνύουν τον ένοχο.<br />

Επίσης στο ίδιο άρθρο περιλαμβάνεται και η περίπτωση να εντοπιστεί άτομο σε χώρο, ανεξάρτητα της απόστασης από το σημείο της τέλεσης του εγκλήματος, όπου φέρει αντικείμενα ή ίχνη. (πειστήρια), πουαπό συνάγουντα οποία συνάγεται ότι αυτό διέπραξε το έγκλημα προ λίγου χρόνου.

* Το αυτόφωρο έγκλημα αποδίδεται διεθνώς με τον ιδιωματικό λατινικό όρο '''''In flagrante delicto''''' (= "φλεγόμενο", ή "φλέγον έγκλημα"). ΣτηνΣτη δημώδη ελληνική αποδίδεται κατά την έννοια της άμεσης σύλληψης με τη φράση "'''''τον/τους έπιασαν στα πράσα'''''", επειδή τα πράσα είναι χαμηλά λαχανικά και όποιος κινείται μέσα σ΄ αυτά γίνεται άμεσα αντιληπτός.

Στην έννοια «εν τω πράττεσθαι», περιλαμβάνονται επίσης το στάδιο της απόπειρας εγκλήματος<ref>Πλημ. Λάρισας 660/1966 προτ. Γ. Αρβανίτη - "Ποινικά Χρονικά" ΙΖ΄/504.</ref>, ως και τα [[διαρκές έγκλημα|διαρκή εγκλήματα]]<ref>Ανδρουλάκης: Πλημ. Θεσσαλονίκης, Απόφ.323/1968 - "Ποινικά Χρονικά" ΙΕ¨/330</ref>, εξ ου και ο εξ αυτών χαρακτηρισμός «συνεχές αυτόφωρο». Η δε κρίση επί της έννοιας της τέλεσης του εγκλήματος, (που ολοκληρώθηκε ή περατώθηκε), "μόλις πρόσφατα" ή "προ λίγου χρόνου", ουσιαστικά επαφίεται στον ανακριτικό υπάλληλο. Η [[Ποινική Δικονομία]] ενδεικτικά αναφέρει την αμέσως, μετά την πράξη και ως συνέχεια αυτής, καταδίωξη, υπό οργάνων Αρχής ή δημόσιας δύναμης, όπου ο δράστης (ή συνεργός) έχει γίνει αντιληπτός και τρέπεται σε φυγή, ή την υπό του παθόντα καταδίωξη ή την πρόκληση σε βοήθεια, ως και την δημόσια κραυγή. Ως δημόσια κραυγή θεωρείται η ουσιαστική υπόδειξη με κραυγές, όπως π.χ. "''νάτος''", "''πιάστε τον''", κ.λπ. και σε καμία περίπτωση μια απλή κακή φήμη.

Σύμφωνα με §την §2 του ίδιου άρθρου (242 ΚΠΔ), ουδέποτε θεωρείται αυτόφωρο έγκλημα εκείνο που τελέστηκε και παρήλθε ολόκληρη η επόμενη ημέρα χωρίς να έχει συλληφθεί ο δράστης, οπότε καμία των παραπάνω περιπτώσεων δεν μπορεί να συντρέξει για τον χαρακτηρισμό του εγκλήματος ως αυτόφωρο.

Η πρακτική σημασία του χαρακτηρισμού ενός εγκλήματος ως αυτόφωρο, από μη αυτόφωρο,αυτοφώρου συνίσταται στην εφαρμογή άμεσης διαδικασίας [[προανάκριση]]ς και προσαγωγής του δράστη σε δικαστική αρχή <u>χωρίς προηγούμενη</u> [[παραγγελία εισαγγελέως]]. Στις περιπτώσεις αυτές ο [[ανακριτικός υπάλληλος]] προχωρεί στη προανάκριση και στη συνέχεια ενημερώνει σχετικά τον [[Εισαγγελέας|εισαγγελέαΕισαγγελέα]] περί της έκθεσης που έχει στο μεταξύ συντάξει. Η ειδικάειδική αυτή συνοπτική διαδικασία γίνεται μόνο σε περιπτώσεις που το έγκλημα αφορά [[πταίσμα]] ή [[πλημμέλημα]] που υπάγονταιυπάγεται στην αρμοδιότητα των [[Μονομελές Πλημμελειοδικείο|μονομελών πλημμελειοδικείων]], όπως π.χ. περιπτώσεις που αφορούν τραυματισμούς, σωματικές βλάβες εκ δόλου, ή εξ αμελείας, [[κλοπή|κλοπές]], [[ζωοκλοπή|ζωοκλοπές]], παραβάσεις περί τυχερών παιγνίων, [[οπλοφορία|παρανόμου οπλοφορίας]] ή και οπλοχρησίας, λαθρεμπορίας, διακίνησης ναρκωτικών, ειδικών περιπτώσεων παρανόμου [[αλιεία]]ς, κ.ά.