Από την περίοδο της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] ως περίπου τον [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]], οι συντηρητικοί στην [[Ευρώπη]] αντιτέθηκαν στον [[φιλελευθερισμός|φιλελευθερισμό]] και, στη συνέχεια, στον [[σοσιαλισμός|σοσιαλισμό]]. Οι πιο ριζικά συντηρητικοί επιθυμούσαν τη διατήρηση του [[αριστοκρατία|αριστοκρατικού]] [[φεουδαρχία|φεουδαρχικού]] κατεστημένου και της πολιτικής ισχύος της [[χριστιανισμός|χριστιανικής]] [[Εκκλησία|Εκκλησίας]]. Μετά τα μέσα του εικοστού αιώνα ωστόσο οι περισσότεροι συντηρητικοί αποδέχθηκαν τη [[φιλελεύθερη δημοκρατία]] και ενσωματώθηκαν σε αυτήν.
== Σύνδεση με την ανατομία του εγκεφάλου ==
Η τάση για την πολιτική τοποθέτηση του συντηρητισμού φαίνεται να συνδέεται με την ανατομία του [[εγκέφαλος|εγκεφάλου]]. Σε δείγμα νέων με συντηρητικές πεποιθήσεις παρατηρείται υπερτροφία στην [[αμυγδαλή (ΚΝΣ)|αμυγδαλή]] που ερμηνεύεται ως αυξημένη ευαισθησία στην ανίχνευση [[κίνδυνος|κινδύνου]]. Αντίθετα, σε εκείνους που τοποθετούνται πολιτικά με ανοικτές απόψεις, η αμυγδαλή δεν είναι διογκωμένη και τείνουν να έχουν μεγαλύτερη [[πρόσθια έλικα προσαγωγίου]], η οποία συνεπάγεται μεγαλύτερη ικανότητα διαχείρισης αντικρουόμενης [[πληροφορία]]ς.
<ref>{{cite journal
|author=Ryota Kanai, Tom Feilden, Colin Firth, Geraint Rees
|journal=Current Biology
|title=Political Orientations Are Correlated with Brain Structure in Young Adults
