Νέα Αθηναϊκή Σχολή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά το διάστημα [[1830]]-[[1880]] στην ελληνική ποίηση κυριαρχούσε ο [[ρομαντισμός]] της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α'Αθηναϊκής Σχολής]], η οποία όμως είχε αρχίσει να παρακμάζει από το [[1870]] περίπου. Οι περισσότεροι ποιητές έγραφαν ατημέλητα, με αδιαφορία και για τη μορφή αλλά και για το περιεχόμενο των ποιημάτων: κατέφευγαν σε εύκολες ομοιοκαταληξίες χρησιμοποιώντας αταίριαστες λέξεις, με αποτέλεσμα όχι μόνο παράλογο, αλλά και συχνά κωμικό, ή εξέφραζαν υπερβολικά συναισθήματα απαισιοδοξίας και μελαγχολίας στα όρια του πενθισμού και της θανατολαγνείας. Κυρίαρχη γλώσσα της ποίησης ήταν η [[καθαρεύουσα]] και μάλιστα στους [[Α' Αθηναϊκή Σχολή#Ποιητικοί διαγωνισμοί|ποιητικούς διαγωνισμούς]] αρχικά απαγορευόταν η υποβολή ποιημάτων γραμμένων στη [[δημοτική γλώσσα|δημοτική]]. Η νέα γενιά όμως παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, όπου ο [[ρομανιτισμόςρομαντισμός]] είχε παρακμάσει και είχαν εμφανιστεί νέες τάσεις, όπως ο [[παρνασσισμός]], και παράλληλα ενδιαφερόταν για το [[γλωσσικό ζήτημα]] και για τη χρήση της [[δημοτική γλώσσα|δημοτικής]] στη [[λογοτεχνία]]. Ήταν φυσικό λοιπόν οι εκφραστικές τους ανάγκες να μην καλύπτονται από την «παλαιά» ποίηση.