Γαλάζια φάλαινα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| binomial_authority = ([[CarlΚάρολος LinnaeusΛινναίος|LinnaeusΛινναίος]], 1758)

Μακρύ και λεπτό, το σώμα της μπλε φάλαινας μπορεί να έχει διάφορες αποχρώσεις του μπλε-γκρι ραχιαία και κάπως φωτεινότερες από κάτω.<ref>[http://www.fao.org/fishery/species/2744 FI - Species fact sheets.] Fisheries and Aquaculture Department, Food and Agriculture Organization.</ref> Υπάρχουν τουλάχιστον τρία διαφορετικά υποείδη: το Β. m. musculus του Βόρειου [[Ατλαντικός|Ατλαντικού]] και του [[Ειρηνικός Ωκεανός|Βόρειου Ειρηνικού]], Β. m. intermedia του Νότιου Ωκεανού και Β. m. brevicauda (επίσης γνωστός ως πυγμαία γαλάζια φάλαινα), που βρέθηκε στον [[Ινδικός ωκεανός|Ινδικό Ωκεανό]] και το Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Το Β. m. Indica, που βρέθηκε στον Ινδικό Ωκεανό, μπορεί να είναι άλλο υποείδος. Όπως και με άλλες μπαλενοφόρες φάλαινες, η διατροφή της αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από μικρά [[καρκινοειδή]] γνωστήγνωστά ως [[κριλ]].<ref name="wheelock">{{cite web

Λόγω του μεγάλου μεγέθους τουτης, πολλά από τα όργανα της γαλάζιας φάλαινας είναι τα μεγαλύτερα στο ζωικό βασίλειο. Η [[γλώσσα (ανατομία)|γλώσσα]] μιας γαλάζιας φάλαινας ζυγίζει περίπου 2,7 τόνους<ref name="SM">{{cite book

Επειδή τα κριλ κινούνται, οι γαλάζιες φάλαινες τρέφονται συνήθως σε βάθη μεγαλύτερα από 100 μέτρα κατά τη διάρκεια της ημέρας και ανεβαίνουν να τραφούν στην επιφάνεια το βράδυ. Οι χρόνοι καταδύσεως είναι συνήθως 10 λεπτά όταν τρέφονται, αν και καταδύσεις μέχρι και 20 λεπτά είναι συνήθεις. Η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη κατάδυση είναι 36 λεπτά.<ref name=Sears98>(Sears 1998)</ref> Η φάλαινα τρέφεται ανοίγωντας το στόμα της προς τα εμπρός σε ομάδες των κριλ, λαμβάνοντας ζώα και μια μεγάλη ποσότητα νερού στο στόμα της. Στη συνέχεια το νερό στραγγίζεται μέσα από τις μπαλένες από την πίεση από την κοιλιακή χώρα και τη γλώσσα. Μόλις το στόμα μείνει χωρίς νερό, τα εναπομείναναταεναπομείναντα κριλ, που δεν μπορούν να περάσουν μέσα από τις μπαλένες, καταπίνονται. Η γαλάζια φάλαινα καταναλώνει επίσης συμπτωματικά μικρά [[ψάρι]]α, [[μαλακόστρακα]] και [[καλαμάρι]]α που αλίευσε μαζί με τα κριλ.<ref>{{cite journal

| url = }}</ref> ενώ στο νότιο ημισφαίριο, ήταν 22,6 και 24 μέτρα αντίστοιχα.<ref name="evans1987">Evans, Peter G. H. (1987). ''The Natural History of Whales and Dolphins''. Facts on File.</ref> Στο νότιο ημισφαίριο, τα ενήλικα αρσενικά έχουν κατά μέσο όρο μήκος 25 μέτρα και θηλυκά 26,5 μ.<ref name="evans1987"/> Στο Βόρειο Ειρηνικό, φωτογραμμετρικές μελέτες έχουν δείξει ότι σήμερα οι ενήλικες γαλάζιες φάλαινες σήμερα οι ενήλικες έχουν κατά μέσο όρο μήκος 21,6 μέτρα, με ανώτατο όριο λίγο πάνω από τα 24 μέτρα<ref>Gilpatrick, James W., and Wayne L. Perryman. (2008). Geographic variation in external morphology of North Pacific and Southern Hemisphere blue whales (''Balaenoptera musculus''). ''J. Cetacean Res. Manage.'' 10 (1): 9-21.</ref> - αν και ένα θηλυκό 26,5 μ. προσάραξε κοντά στο Πεσκαντέρο, Καλιφόρνια το 1979.<ref>[http://www2.ucsc.edu/seymourcenter/skeleton.html Blue whale skeleton at Seymour Center at Long Marine Lab]</ref>

Προσαράξεις γαλάζιων φαλαινών είναι εξαιρετικά ασυνήθιστες, και, λόγω της κοινωνικής δομής του είδους, μαζικές προσαράξεις δεν έχουν καταγραφεί ποτέ.<ref>William Perrin and Joseph Geraci. "Stranding" pp 1192–1197 in ''Encyclopedia of Marine Mammals'' (Perrin, Wursig and Thewissen eds)</ref> Όταν συμβαίνουν προσαράξεις, μπορούν να γίνουν το επίκεντρο του δημόσιου συμφέροντοςενδιαφέροντος. Το 1920, μία γαλάζια φάλαινα ξεβράστηκε κοντά στο Bragar στη [[Λιούις και Χάρις|νήσο Λιούις]] στις εξωτερικές [[Εβρίδες]] της Σκωτίας. Είχε πυροβοληθεί από φαλαινοθήρες, αλλά το καμάκι δεν είχε εκραγεί. Όπως συμβαίνει και με άλλα θηλαστικά, το θεμελιώδες ένστικτο της φάλαινας ήταν να προσπαθήσει να συνεχίσει να αναπνέει με κάθε κόστος, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να προσάραξει μόνη της προκειμένου να αποτρέψει τον πνιγμό. Δύο από τα οστά της φάλαινας στήθηκαν δίπλα σε κεντρικό δρόμο στο Λιουίς και εξακολουθούν να αποτελούν τουριστικό αξιοθέατο.<ref>{{cite web

| isbn = 0-12-588441-9}}</ref> Όλες οι ομάδες γαλάζιων φαλαινών πραγματοποιούν καλέσματα σε μια θεμελιώδη συχνότητα μεταξύ 10 και 40 Hz· η χαμηλότερη συχνότητα ήχου που ένας άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί συνήθως είναι 20 Hz. Το κάλεσμα των γαλάζιων φαλαινών διαρκεί μεταξύ δέκα και τριάντα δευτερολέπτων. Οι γαλάζιες φάλαινες στα ανοικτά των ακτών της [[Σρι Λάνκα]] έχουν καταγραφεί επανειλημμένως να «τραγουδούν» τέσσερις νότες, διάρκειας περίπου δύο λεπτών το κάθε τραγούδι, που θυμίζειθυμίζουν τα γνωστά τραγούδια της [[καμπουροφάλαινα]]ς. Δεδομένου ότι αυτό το φαινόμενο δεν έχει παρατηρηθεί σε άλλους πληθυσμούς, οι ερευνητές πιστεύουν ότι μπορεί να είναι μοναδικό στο πυγμαίο υπόειδος (Β. m. brevicauda).

Σύντομα, οι γαλάζιες φάλαινες κυνηγιούνται στην [[Ισλανδία]] (1883), τις [[νήσοι Φερόες|Νήσους Φερόες]] (1894), τη [[Νέα Γη]] (1898) και στο [[Σπιτσμπέργκεν]] (1903). Το 1904-05 οι πρώτες γαλάζιες φάλαινες θανατώθηκαν στη [[Νότια Γεωργία]]. Από το 1925, με την έλευση της ράμπας στη πρύμνη στα πλοία-εργοστάσια και τη χρήση ατμοκίνητων φαλαινοθηρικών, η αλίευση γαλάζιων φαλαινών, και φαλαινών στο σύνολό τωςτους, στην Ανταρκτική και υπο-Ανταρκτική άρχισε να αυξάνεται δραματικά. Τη περίοδο 1930-31, τα πλοία αυτά αλίευσαν 29.400 γαλάζιες φάλαινες στην Ανταρκτική και μόνο. Μέχρι το τέλος του [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]], οι πληθυσμοί είχαν μειωθεί σημαντικά, και, το 1946, εισήχθησαν οι πρώτες ποσοστώσεις που περιορίζουν το διεθνές εμπόριο φαλαινών, αλλά ήταν αναποτελεσματικές, λόγω της έλλειψης διαφοροποίησης μεταξύ των ειδών. Σπάνια είδη θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο θήρας επί ίσοις όροις με εκείνα που βρίσκονται σε σχετική αφθονία.

Η Κόκκινη Λίστα υπολογίζει την γαλάζια φάλαινα ως «απειλούμενη», όπου είναι από την κατάρτιση της λίστας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Εθνική Υπηρεσία Θαλάσσιας Αλιείας να την απαριθμεί ως είδηείδος υπό εξαφάνιση σύμφωνα με το νόμο των ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση.<ref>{{cite web