Γεώργιος Τσολάκογλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι Βρετανοί στο μεταξύ έσπευσαν να τον καταγγείλουν ως ''Έλληνα Κουΐσλιγκ'' (The Times, 30/04/1941)<ref>Xάγκεν Φλάισερ, «Ο δοσιλογισμός», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΣΤ, 2000, σελ.44 </ref>. Την ίδια ημέρα που ανακήρυξε επίσημα την '''Ελληνική Πολιτεία''', εκπρόσωποι των δύο πολιτικών παρατάξεων (Βενιζελικοί, [[Λαϊκό Κόμμα]]), αναγνώρισαν την κυβέρνησή του ως «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης» ([[Το Βήμα|Ελεύθερον Βήμα]], 08/05/1941).<ref>Χάγκεν Φλάϊσερ, «Ο παλαιός πολιτικός κόσμος»,Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΣΤ, 2000, σελ.16 </ref> Κατά την πρωθυπουργία του, αρχικά υποχρέωσε σε παραίτηση τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο προωθώντας στη θέση του τον μετέπειτα αντιβασιλέα Δαμασκηνό με σύμφωνη γνώμη και των κατοχικών δυνάμεων<ref>Αθανασίου Αν. Αγγελόπουλου, Εκκλησιαστική Ιστορία- Ιστορία των δομών διοικήσεως και ζωής της Εκκλησίας της Ελλάδος (Εικοστός Αιώνας), εκδοτικός οίκος Αδελφών Κυριακίδη, σελ 66</ref>. Επίσης προσπάθησε να διατηρήσει τη δραχμή ως κατοχικό νόμισμα, πλην όμως η δέσμευσή του από τις Αρχές κατοχής είχε σαν συνέπεια τη συνεχή υποτίμηση, που οδήγησε σε ραγδαίες αυξήσεις τιμών και πείνα, ενώ η χρυσή λίρα τότε αποθησαυριζόταν. Για την κατάσταση εκείνη οι Γερμανοί επέρριψαν ακέραιη την ευθύνη στους Ιταλούς που δεν έπραξαν τίποτε, κατά αρμοδιότητα που διατηρούσαν, για να προλάβουν αυτή την οικονομική εξέλιξη, αν και εισήγαγαν στη συνέχεια τη λεγόμενη "μεσογειακή δραχμή". Τελικά ο Τσολάκογλου παραιτούμενος από το αξίωμά του, μετά από πολλές πιέσεις που του άσκησαν εγγράφως οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, μεταξύ των οποίων οι [[Γεώργιος Καφαντάρης|Καφαντάρης]], [[Θεμιστοκλής Σοφούλης|Σοφούλης]], [[Στυλιανός Γονατάς|Γονατάς]], [[Δημήτριος Μάξιμος|Μάξιμος]], [[Θεόδωρος Πάγκαλος (στρατηγός)|Πάγκαλος]], ακόμη και ο [[Ιωάννης Ράλλης|Ράλλης]], αλλά και μετά από δύο ανεπιτυχείς γύρους διαπραγματεύσεων με τους Γερμανούς ([[Βερολίνο]] - Σεπτέμβριος 1942) και Ιταλούς ([[Ρώμη]] - Οκτώβριος 1942), που αφορούσαν τα ελληνικά δημοσιονομικά, στη συνέχεια ιδιώτευσε. Στην πρώτη αυτή κατοχική κυβέρνηση συμμετείχαν οι άλλοι δύο αντιστράτηγοι της συνθηκολόγησης, Δεμέστιχας και Μπάκος, ο επόμενος κατοχικός πρωθυπουργός (ιατρός) [[Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος]], που τελούσε χρέη αντιπροέδρου, καθώς και ο τότε υπουργός οικονομικών [[Σωτήριος Γκοτζαμάνης]] που διατηρήθηκε στην ίδια θέση από την επόμενη κυβέρνηση.

 

 

Έχοντας όμως προσβληθεί από [[λευχαιμία]], νοσηλεύθηκε επί έναν χρόνο στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού ([http://www.nimts.gr ΝΙΜΤΣ]), όπου και πέθανε στις 22 Μαΐου του [[1948]], στερημένος σύνταξης και πάμπτωχος. Η κηδεία του έγινε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών σε στενό οικογενειακό κύκλο<ref>[http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=54974&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ARwASbASXASTASEASSASXASLASTASXASd&CropPDF=0 Εφημερίδα Εμπρός, 23/5/1948,σελ 6]</ref>. To 1960 τα οστά του μεταφέρθηκαν σε άλλο τάφο που διέθεσε ο τότε δήμαρχος Αθηναίων [[Παυσανίας Κατσώτας]].