Μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ +interwiki +commonscat |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 5:
Τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν από την πυρκαγιά υπήρξαν ανυπέρβλητα. Ο Κάρολος Β΄, φοβούμενος τις οδομαχίες και τη γενική αναστάτωση, προέτρεψε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το Λονδίνο και να εγκατασταθούν αλλού. Εν μέσω πολυάριθμων προτάσεων και σχεδίων ανοικοδόμησης, το Λονδίνο εν τέλει ξαναχτίστηκε πάνω στην ίδια ρυμοτομική διάταξη που είχε πριν τη μεγάλη πυρκαγιά.<ref>Reddaway, 27.</ref>
==Το Λονδίνο περί τα 1660==
[[Αρχείο:Great fire of london map.png|right|thumb|350px|Το κέντρο του Λονδίνου το 1666, με εμφαινόμενη σε ροζ χρώμα την περιοχή που κάηκε.]]
Περί τα 1660 το Λονδίνο ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Βρετανίας, με πληθυσμό άνω του μισού εκατομμυρίου κατοίκων, όσο δηλαδή ο πληθυσμός των υπολοίπων 50 μεγαλύτερων πόλεων αθροιστικά.<ref>Morgan, 293–4.</ref> Σε σύγκριση με το [[Παρίσι]], κατά την περιγραφή του [[Τζον Έβελιν]], το Λονδίνο δεν ήταν παρά ένα «ξύλινο, βόρειο και άτεχνο<ref>Με τη λέξη άτεχνο (''inartificial'') ο Έβελιν εννοεί την έλλειψη ρυμοτομίας και την φυσική εξάπλωση του αστικού στοιχείου</ref> συνοθύλευμα από σπίτια»· ο χρονικογράφος αναφέρεται στα γραπτά του στην έλλειψη πυροπροστασίας και εντοπίζει μεγάλους κινδύνους στο εύλεκτο των υλικών κατασκευής και το πυκνοδομημένο της περιοχής. Έχοντας υπάρξει ρωμαϊκή επαρχία για τέσσερις αιώνες, το Λονδίνο είχε αρχικά κατοικηθεί εντός των τειχών, φτάνοντας σε εξαιρετικά πυκνή δόμηση. Την εποχή της πυρκαγιάς, τα πτωχικά προάστιά του, όπως το Σόρντιτς, το Χόλμπορν και το Σάουθουαρκ, είχαν συνενωθεί με την κυρίως ειπείν πόλη, συμπεριλαμβάνοντας ακόμη και την ανεξάρτητη πόλη του Ουέστμίνστερ.<ref>Porter, 80.</ref>
Στα τέλη του 17ου αιώνα, το –εντός των τειχών– κέντρο του Λονδίνου ήταν μέρος μόνο της πόλης, καταλαμβάνοντας μια έκταση περίπου 700 εκταρίων και φιλοξενώντας περί τους 80.000 κάτοικους (το ένα έκτο του συνολικού πληθυσμού της ευρύτερης πόλης). Στο κέντρο στεγάζονταν οι περισσότερες επιχειρήσεις και δημόσιες υπηρεσίες, με κυριότερο το εμπορικό λιμάνι επί του ποταμού [[Τάμεσης|Τάμεση]], ενώ οι περισσότεροι Λονδρέζοι κατοικούσαν στα περίχωρα.<ref>Hanson (2001), 80.</ref> Η δε αριστοκρατία είχε απορρίψει το κέντρο και ήταν εγκατεστημένη είτε σε απομακρυσμένες επαύλεις, ή στην περισπούδαστη πόλη του Ουέστμίνστερ, το σημερινό δυτικό κέντρο του Λονδίνου (''West End''), όπου ήταν άλλωστε και η έδρα του Καρόλου Β΄. Γενικώς, η άρχουσα τάξη απέφευγε το κέντρο λόγω της μεγάλης κίνησης, της έντονης βρωμιάς και τις τότε ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, πολλώ δε μάλλον μετά το ξέσπασμα μιας επιδημίας [[πανώλη]]ς το 1665, η οποία έμεινε στην ιστορία ως η [[Μεγάλη Πανώλη του Λονδίνου]].
Οι σχέσεις μεταξύ πολιτών και στέμματος υπήρξαν πολύ τεταμένες, καθώς κατά τη διάρκεια του [[Αγγλικός Εμφύλιος Πόλεμος|εμφυλίου πολέμου]] το 1642-1651, η Πόλη αποτέλεσε προπύργιο των [[Ρεπουμπλικανισμός|Ρεπουμπλικανών]], ενώ με τον πλούτο της και το οικονομικό της δυναμικό ήταν μια δυνάμει απειλή για τον Κάρολο Β΄. Άλλωστε, οι ταραχές στις αρχές του 1660, με τις μνήμες νωπές ακόμη από τον απολυταρχισμό του [[Κάρολος Α' της Αγγλιας|Καρόλου Α΄]], είχαν ήδη αποτελέσει εθνικό τραύμα. Πλέον, οι Λονδρέζοι δεν είχαν κανέναν σκοπό να ανεχθούν παρόμοιες καταστάσεις από τον διάδοχο και όταν η πυρκαγιά ξέσπασε έφτασαν στο σημείο να αρνηθούν τη στρατιωτική και υλική βοήθεια που ο βασιλέας τους προσέφερε. Ακόμη και σ' αυτήν την περίπτωση εκτάκτου ανάγκης, η ιδέα και μόνο να παρελαύνουν τα βασιλικά στρατεύματα στο κέντρο της πόλης, θα δυναμίτιζε την εύθραυστη πολιτική κατάσταση· όταν βέβαια ο Κάρολος Β΄ εκτόπισε τον αργόμισθο δήμαρχο και επιτέλους ανέλαβε δράση, η φωτιά ήταν ήδη εκτός ελέγχου.
==Παραπομπές==
| |||