Θρεονίνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
RedBot (συζήτηση | συνεισφορές)
μ r2.7.2) (Ρομπότ: Προσθήκη: bg:Треонин
μ r2.7.3) (Ρομπότ: Προσθήκη: ku:Trêonîn; διακοσμητικές αλλαγές
Γραμμή 21:
|σταθερά β =
|πυκνότητα =
|διαλυτότητα στο νερό = 90 g L<sup>-1</sup> (20 &nbsp;°C)
|διαλυτότητα σε διαλύτες =
|ιξώδες =
Γραμμή 42:
Η '''θρεονίνη''' ή '''2-αμινο-3-υδροξυβουτανοϊκό οξύ''' (σύντμηση '''Thr''' ή '''Τ''') είναι ένα α-[[αμινοξέα|αμινοξύ]] με [[συντακτικός τύπος|συντακτικό τύπο]] HO<sub>2</sub>CCH(NH<sub>2</sub>)CH(OH)CH<sub>3</sub>. Η θρεονίνη είναι [[πρωτεϊνικά αμινοξέα|πρωτεϊνικό αμινοξύ]] και τα [[κωδικόνιο|κωδικόνιά]] της στον [[DNA|γενετικό κώδικα]] είναι ACA, ACU, ACC και ACG. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν έχει τη δυνατότητα να βιοσυνθέσει θρεονίνη, γι' αυτό και πρέπει να την λαμβάνει έτοιμη από τις τροφές, είναι δηλαδή [[απαραίτητα αμινοξέα|απαραίτητο αμινοξύ]]. Οι χημικές ιδιότητες της θρεονίνης καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την παρουσία του [[υδροξύλιο|υδροξυλίου]], το οποίο καθιστά την πλευρική αλυσίδα πολική και ταυτόχρονα επιτρέπει μετα-μεταφραστικές τροποποιήσεις του αμινοξέος όπως [[γλυκοζυλίωση]] και [[φωσφορυλίωση]]. Η θρεονίνη, όπως και η [[σερίνη]], είναι '''υδρόφιλο''' αμινοξύ και εντοπίζεται κυρίως στην περιφέρεια υδατοδιαλυτών [[πρωτεΐνες|πρωτεϊνών]].
 
== Ισομέρεια ==
Η θρεονίνη έχει δύο στερεογενή κέντρα στο μόριό της, τα άτομα άνθρακα στις θέσεις 2 και 3. Επομένως μπορεί να υπάρχει σε τέσσερα στερεοϊσομερή με τις διαμορφώσεις (2''S'',3''R''), (2''R'',3''S''), (2''S'',3''S'') και (2''R'',3''R''). Από τα τέσσερα ισομερή μόνο το (2''S'',3''R'') απαντάται συνήθως στη φύση και έχει βιολογική σημασία, επομένως η γενική χρήση της ονομασίας «θρεονίνη» είναι κατά κανόνα συνώνυμη του όρου (2''S'',3''R'')-2-αμινο-3-υδροξυβουτανοϊκό οξύ.
 
Γραμμή 61:
|}
 
== Διατροφή ==
Σε φυτά και μικροοργανισμούς η θρεονίνη βιοσυντίθεται μέσω μιας σειράς αντιδράσεων που ξεκινούν από το [[ασπαραγινικό οξύ]]. Για τον άνθρωπο όμως η θρεονίνη είναι [[απαραίτητα αμινοξέα|απαραίτητο αμινοξύ]], επομένως η μοναδική πηγή της είναι οι πρωτεϊνούχες φυτικές και ζωικές τροφές. Σύμφωνα με τον [[Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας|Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας]] η συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη θρεονίνης ανέρχεται σε 15 mg ανά kg σωματικού βάρους.<ref>{{cite web|url=http://whqlibdoc.who.int/trs/WHO_TRS_935_eng.pdf|title=Protein and Amino Acid Requirements in Human Nutrition|author=WHO/FAO/UNU Expert Consultation Report|publisher=WHO Press|date=2007}}, page 150</ref>
 
Στον οργανισμό η θρεονίνη καταβολίζεται προς [[γλυκίνη]] και [[ακεταλδεΰδη]] από το ένζυμο '''αλδολάση της θρεονίνης''', το οποίο καταλύει τη διάσπαση του δεσμού C2-C3 στην <small>L</small>-θρεονίνη.
 
== Παραπομπές ==
<references />
 
== Πηγές ==
* R. F. Murray, H. W. Harper, D. K. Granner, P. A. Mayes, V. W. Rodwell, ''Harper's Illustrated Biochemistry'', McGraw-Hill, 2006.
* Lubert Stryer, ''Βιοχημεία'', Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 1997.
Γραμμή 95:
[[ja:トレオニン]]
[[ko:트레오닌]]
[[ku:Trêonîn]]
[[lb:Threonin]]
[[lt:Treoninas]]