Άρπα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην περίοδο της [[Αναγεννησιακή μουσική|Αναγέννησης]] και του [[Μπαρόκ μουσική|μπαρόκ]] αποτελεί συχνά τμήμα του [[συνεχές βάσιμο|συνεχούς βάσιμου]], ωστόσο δεν χρησιμοποιείται σαν σολιστικό ή συμφωνικό όργανο ορχήστρας. Την εμφάνισή της στο κλασσικό ρεπερτόριο κάνει με τα [[κοντσέρτο|κοντσέρτα]] για άρπα του [[Χέντελ]] και κομμάτια του [[Γιόχαν Κρίστιαν Μπαχ]], ενώ στην [[Κλασική εποχή της μουσικής|κλασική περίοδο]] ο [[Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ|Μότσαρτ]] γράφει το περίφημο κοντσέρτο για φλάουτο και άρπα (K.299). Εισήχθη στην ορχήστρα από τον [[Έκτωρ Μπερλιόζ|Μπερλιόζ]] με το έργο του "Φανταστική Συμφωνία", όπου κατά τις οδηγίες του συνθέτη απαιτούνται τουλάχιστον τέσσερις άρπες (προφανώς για την ισσοροπία του ηχου). Η εδραίωση της άρπας ως συμφωνικό όργανο της ορχήστρας διατηρήθηκε από τους περισσότερους [[ρομαντισμός|ρομαντικούς]] συνθέτες, όπως οι [[Ρίχαρντ Βάγκνερ|Βάγκνερ]], [[Ρίχαρντ Στράους|Στράους]], [[Τζάκομο Πουτσίνι|Πουτσίνι]], [[Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι|Τσαϊκόφσκι]]. Στο ρεπερτόριο -τόσο το συμφωνικό όσο και το σολιστικό- συνέβαλαν και οι λεγόμενοι [[εξπρεσιονισμός|εξπρεσιονιστές]] ([[Μωρίς ραβέλΡαβέλ|Ραβέλ]], [[Κλωντ Ντεμπυσσύ|Ντεμπυσσύ]], κ.λπ) καθώς επίσης και οι Ρώσοι ([[Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ|Κόρσακοφ]], [[Ιγκόρ Στραβίνσκι|Στραβίνσκυ]] κ.ά.