Αφθαρσία της ύλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ιδέα όμως κυνηγήθηκε για τον ίδιο λόγο από πολλούς (για παράδειγμα, από τον Πλάτωνα λόγω της [[ιδεαλισμός|ιδεαλιστικής]] φιλοσοφίας του και, αργότερα, από τον [Χριστιανισμός|Χριστιανισμό]] λόγω του ηθικού σχετικισμού που συνεπαγόταν και τηςτην άρνησηςάρνηση της αθανασίας της ψυχής[[ψυχή]]ς). Το τεράστιο έργο ειδικά του Δημόκριτου δεν σώζεται καικαθόλου.

Σήμερα διατυπώνεται συχνά η άποψη ότι ο Δημόκριτος υποστήριζε την ατομική θεωρία χωρίς να διαθέτει καθόλου τις πειραματικές ενδείξεις που ξανάφερανεπενέφεραν την ατομική θεωρία στο προσκήνιο αλλά με δεδομένο ότι ήταν πολυγραφότατος και ότι οι ατομικοί φιλόσοφοι ενδιαφέρονταν πολύ για την περιγραφή της πραγματικότητας των αισθήσεων, η θέση αυτή θα έπρεπε να αμφισβητείται. <!-- αυτό το σημείο μπορεί να θεωρηθεί (δικό μου) POV αλλά δεν το λέω στον αέρα -->

Η κλασσική μηχανική έχει ουσιαστική αδυναμία να προσφέρει κατανόηση της ατομικής φύσης της ύλης. Σε κάποιο βαθμό μπορούμε να έχουμε κάποιες επιτυχείεςεπιτυχίες χρησιμοποιώντας την κλασσική στατιστική μηχανική αλλά γρήγορα θα βρεθούμε μπροστά σε φαινόμενα που

Πρόκειται για το γνωστό πείραμα του [[Ράδερφορντ]] που οδήγησε στο συμπέρασμα ότι σχεδόν το σύνολο της ατομικής μάζας[[μάζα]]ς βρίσκεται σε έναν θετικά φορτισμένο πυρήνα ενώ τα [[ηλεκτρόνιο|ηλεκτρόνια]] που αποτελούν το αρνητικό [[φορτίο]] τριγυρνούν στον υπόλοιπο όγκο του ατόμου.

Τα [[ηλεκτρόνιο|ηλεκτρόνια]] θα έπρεπε κινούμενα να ακτινοβολούν και να χάνουν διαρκώς ενέργεια, αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.

:Με τον όρο ''σταθερότητα'' εννοώεννοείται ότι, οι ίδιες ουσίες έχουν πάντα τις ίδιες ιδιότητες, σχηματίζονται οι ίδιοι [[κρύσταλλος|κρύσταλλοι]], οι ίδιες χημικές ενώσεις κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, ακόμα και ύστερα από πληθώρα μεταβολών λόγω εξωτερικών επιδράσεων, ένα άτομο [[σίδηρος|σιδήρου]], με τις ίδιες ακριβώς, όπως και πριν, ιδιότητες. Αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί με τις αρχές της κλασσικής μηχανικής, σίγουρα δεν μπορεί, αν το άτομο ήταν παρόμοιο με [[πλανητικό σύστημα]]. Η φύση έχει σαφώς την τάση να παράγει ορισμένες ''μορφές'' - χρησιμοποιώ την λέξη ''μορφές'' στην πιο γενική της έννοια - και να αναδημιουργεί αυτές τις ''μορφές'' ακόμα και όταν παραμορφώνονται ή καταστρέφονται.

Ο πρώτος που προσπάθησε κάπως σοβαρά να δώσει μια θεωρία που να περιγράφει αυτό το εκπληκτικό φαινόμενο, και ταυτοχρόνως να εξηγήσει και άλλα φαινόμενα, ήταν ο ΜπόρΜπορ:

:Αφετηρία μου δεν ήταν καθόλου η ιδέα ότι, το άτομο είναι ένα πλανητικό σύστημα σε μικρή κλίμακα και σαν τέτοιο ότι διέπεται από τους νόμους της αστρονομίας. Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά αυτήν την αναλογία κατά γράμμα. Αφετηρία μου ήταν μάλλον η σταθερότητα τής ύλης. Ένα καθαρό θαύμα αν το δείδει κανείς από την σκοπιά τής κλασσικήςκλασικής φυσικής.

Τι εμποδίζει όμως το [[πρωτόνιο]] να διασπαστεί σε ένα [[ποζιτρόνιο]] (και σε [[φωτόνιο|φωτόνια]] ή και [[νετρίνο|νετρίνα]]); Με τέτοιου είδους διασπάσεις η ύλη ουσιαστικά θα αυτοκαταστρεφόταν. Μια δυνατή διάσπαση είναι του νετρονίου σε πρωτόνιο και ηλεκτρόνιο (και αντινετρίνο). Αυτή είναι δυνατή καθώς το νετρόνιο είναι βαρύτερο ενός πρωτονίου και ενός ηλεκτρονίου μαζί. Απαιτείται όμως αρκετός χρόνος. Το νετρόνιο έχει αρκετά σημαντικό χρόνο ημιζωής. Γενικά το κάθε σωματίδιο έχει τον δικό του χρόνο ημιζωής που έχει σχέση με την διαδικασία βάσει της οποίας διασπάται (σωματίδια για παράδειγμα με την λεγόμενη παράξενη γεύση ζούνζουν περισσότερο από αυτό που κανονικά θα αναμενόταν και αυτό αποδίδεται στην διατήρηση της παραξενιάς η οποία όμως δεν είναι απόλυτη). Σε όλες τις γνωστές αντιδράσεις και διασπάσεις ο λεγόμενος "βαρυονικός αριθμός" διατηρείται πάντα (το πρωτόνιο έχει 1, το νετρόνιο έχει επίσης 1, το αντιπρωτόνιο και το αντινετρόνιο από -1, ηλεκτρόνια, μυόνια, πιόνια, φωτόνια, νετρίνα έχουν από 0).

Τα πρωτόνια και τα νετρόνια όμως μπορούν να αλληλεπιδρούν με την λεγόμενη [[ισχυρή πυρηνική δύναμη]] σχηματίζοντας σωμάτια που λόγω του ελλείματος μάζας[[μάζα]]ς είναι σταθερά και αδύνατον να διασπαστούν από μόνα τους. Αυτά είναι οι πυρήνες των ατόμων. ΣτηνΣτη φύση εντοπίζουμε είτε τους απολύτως σταθερούς πυρήνες είτε πυρήνες που δημιουργούνται εξαιτίας της κοσμικής ακτινοβολίας είτε πυρήνες που αν και ραδιενεργοί έχουν αρκετά μεγάλο χρόνο ζωής (όπως το ουράνιο) ώστε να έχουν επιζήσει στα δισεκατομμύρια χρόνια της ηλικίας της γής[[γη]]ς (είτε πυρήνες αποτέλεσμα της ραδιενέργειας[[ραδιενέργεια]]ς αυτών) και από τον εικοστό αιώνα έχουμε και πυρήνες αποτέλεσμα της ενασχόλησης του ανθρώπου. Οι ενέργειες της χημείας δεν είναι αρκετές για πυρηνικές μεταστοιχειώσεις και έτσι η αφθαρσία της ύλης όπως διατυπώθηκε από τον Λαβουαζιέ δεν κινδυνεύει.