Κοραλλιογενής ύφαλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Δαρβίνος προέβλεψε ότι κάτω από κάθε λιμνοθάλασσα θα υπήρχε μια βάση βραχώδους υποστρώματος, δηλαδή τα ερείπια του αρχικού ηφαιστείου. Μεταγενέστερες γεωτρήσεις απέδειξαν ότι είχε δίκιο. Η θεωρία του Δαρβίνου ακολουθείται από την κατανόηση του ότι οι πολύποδες κοραλλιών ευδοκιμούν στις καθαρές θάλασσες των τροπικών περιοχών, όπου το νερό είναι ταραγμένο, αλλά μπορούν να επιβιώσουν μόνο μέσα σε ένα περιορισμένο εύρος βάθους, ξεκινώντας ακριβώς κάτω από την άμπωτη. Όταν το επίπεδο της υποκείμενης γης το επιτρέπει, τα κοράλλια αναπτύσσονται γύρω από την ακτή για να σχηματίσουν αυτό που αποκάλεσε [[Περιθωριακός ύφαλος|περιθωριακούς υφάλους]], και μπορεί τελικά να αναπτυχθούν έξω από την ακτή για να γίνουν ένας κοραλλιογενής ύφαλος.

 

 

Όταν ο πυθμένας αυξάνεται, οι περιθωριακοί ύφαλοι μπορούν να αναπτυχθούν γύρω από την ακτή, αλλά τα κοράλλια που υψώνονται παραπάνω από το επίπεδο της θάλασσας πεθαίνουν και γίνονται λευκός [[ασβεστόλιθος]]. Αν η γη υποχωρήσει σιγά-σιγά, οι περιθωριακοί ύφαλοι συμβαδίζουν με την ανάπτυξη προς τα πάνω σε μια βάση των ηλικιωμένων, νεκρών κοραλλιών, σχηματίζοντας έναν κοραλλιογενή ύφαλο που περικλείει μία λιμνοθάλασσα μεταξύ του υφάλου και της γης. Ένας κοραλλιογενής ύφαλος μπορεί να περικυκλώνει ένα νησί, και μόλις το νησί βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας μία σχεδόν κυκλική ατόλλη αυξανόμενων κοραλλιών συνεχίζει να συμβαδίσει με το επίπεδο της θάλασσας, σχηματίζοντας μια κεντρική λιμνοθάλασσα. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι και οι ατόλλες δεν αποτελούν συνήθως πλήρεις κύκλους, αλλά διασπόνται σε μέρη από τις καταιγίδες. Όπως και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, μια ραγδαία υποχώρηση του πυθμένα μπορεί να συντρίψει την ανάπτυξη των κοραλλιών, σκοτώνοντας τα ζώα και τον ύφαλο.