Στυλ γκαλάν (μουσική): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 2:
Με τον όρο '''στυλ γκαλάν''' ([[γαλλικά|γαλλ.]] ''style galant'') ορίζεται το μουσικό ρεύμα που κυριάρχησε στη Δυτική Ευρώπη, κατά τα μέσα του 19ου αιώνα. Χρονικά είναι αντίστοιχο του καλλιτεχνικού ρεύματος που ονομάζουμε [[ροκοκό]] και η αισθητική του χαρακτηρίζεται από την απαγκίστωση από την αυστηρή [[αντίστιξη]] και την χρήση πιο ελεύθερων δομών, με έμφαση στην αντίθεση μεταξύ [[μελωδία]]ς και διακριτικής συνοδείας. Το εν λόγω καλλιτεχνικό ρεύμα συμπίπτει με τα τέλη της λέγομενης [[μπαρόκ μουσική|μπαρόκ]] τεχνοτροπίας, ενώ συνδέεται με το γερμανικό αισθητικό ρεύμα ''[[Sturm und Drang]]''. Το στυλ γκαλάν βρίσκει την έκφρασή του κυρίως σε πολλά έργα του [[Γκέοργκ Φίλιπ Τέλεμαν]] και του [[Γιόχαν Κρίστιαν Μπαχ]] και ανθίζει με τον Γάλλο συνθέτη [[Ζαν Φιλίπ Ραμώ]].
Περί το 1721, ο Γερμανός μουσικοθεωρητικός και εγκυκλοπαιδιστής [[Γιόχαν Μάτεζον]] αναγνωρίζει και καταγράφει το νέο μουσικό ύφος, το οποίο και ονοματίζει εμπνευσμένος από την ευγενή του αιθητική
Στυλιστικά, το «ευγενές κύμα» είχε ως βάση τη απρόσκοπτη μελωδία παρά την επεξεργασία ρυθμικών και μελωδικών σχημάτων, κάτι που αποτέλεσε την αφετηρία τόσο του [[κλασική εποχή της μουσικής|Κλασσικισμού]] όσο και του [[ρομαντική μουσική|Ρομαντισμού]] στην ιστορία της μουσικής. Ενδεικτικά, ο [[Γιόζεφ Χάυντν]] φαίνεται να είπε πως «αν θέλετε να μάθετε κατά πόσο μια μελωδία είναι πραγματικά όμορφη, αρκεί να την τραγουδήσετε χωρίς συνοδεία»<ref>Blume 1970 p. 19</ref>.
|