Άμλετ (ταινία, 1948): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 23:
Ο Ολίβιε ήταν 40 χρονών, όταν αποφάσισε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το αθάνατο έργο του Γουίλιαμ Σαίξπηρ και βρισκόταν στον απόγειο της καριέρας του τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Η φήμη του λοιπόν του επέτρεψε να πάρει αποφάσεις πολύ προσωπικές για τη δημιουργία της ταινίας, χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσει έντονες αρνητικές κριτικές (Οι μοναδικοί που διαμαρτυρήθηκαν ήταν οι μελετητές του έργου του Σαίξπηρ που υποστήριξαν ότι ο σκηνοθέτης έκανε πολλές μετατροπές στο έργο). Μια από αυτές τις αποφάσεις ήταν το ότι μείωσε τη διάρκεια του έργου του Σαίξπηρ από τεσσερισήμισι ώρες σε δυόμησι και το γεγονός ότι έδωσε τη δική του προσωπική ψυχαναλυτική ερμηνεία στο χαρακτήρα του Άμλετ, ο οποίος, κατά τον Ολίβιε, ήταν θύμα ενός δυνατού οιδιπόδειου συμπλέγματος με τη μητέρα του Γερτρούδη. Άλλη μια από τις επιλογές του Ολίβιε ήταν να χρησιμοποιήσει ασπρόμαυρη φωτογραφία για την κινηματογραφική αυτή μεταφορά του έργου του Σαίξπηρ, σε αντίθεση με την έγχρωμη που χρησιμοποίησε στο ''Ερρίκος ο 5ος'' (Henry V, 1944). Ο Άμλετ αποτελεί τη μοναδική κινηματογραφική μεταφορά έργου του Άγγλου Βάρδου που σκηνοθέτησε ποτέ ο Ολίβιε με ασπρόμαυρη φωτογραφία. Μετά την προβολή της ταινίας ο Ολίβιε δήλωσε: ''Προσπάθησα να αγγίξω την ποιητική αλήθεια του έργου του Σαίξπηρ, παντρεύοντας το στυλ του ιντιμισμού με την αυστηρότητα των σκηνικών''. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει κάτι τέτοιο παρατηρώντας τα κοστούμια, τα οποία βραβεύτηκαν επίσης με όσκαρ.
Ο Ολίβιε υποδύθηκε τον Άμλετ όντας 40 χρονών, ενώ η Άιλιν Χέρλι που υποδύεται τη μητέρα του, Γερτρούδη ήταν μόλις 28. Ο ηθοποιός υποδύθηκε επίσης το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ, ηχογραφώντας από πριν τα λόγια του φαντάσματος κι αναπαράγοντας τον κατά τα γυρίσματα με μειωμένη ταχύτητα. Για πολλά χρόνια όμως υπήρχε η υποψία ότι πίσω από τη φωνή του φαντάσματος βρισκόταν ο σαιξπηρικός ηθοποιός και φίλος του Ολίβιε, [[Τζον Γκίλγκουντ]]. Ο Γκίλγκουντ υποδύθηκε αυτόν το ρόλο, 3 φορές τα χρόνια που ακολούθησαν (το 1964 πλάι στον Ρίτσαρντ Μπάρτον, το 1970 πλάι στον Ρίτσαρντ Τσάμπερλαϊν και το 1994 πλάι στον Κένεθ Μπράνα)<ref>"John Gielgud: The Authorized Biography" by Sheridan Morely Simon & Shuster 2002 pg 463</ref>. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του Ολίβιε πριν την προβολή της ταινίας ήταν η υποδοχή που επρόκειτο να λάβει, ως Άμλετ, από το κοινό. Φοβόταν ότι το κοινό επρόκειτο να τον αντιμετωπίσει ως το μεγάλο σαιξπηρικό ηθοποιό Λόρενς Ολίβιε κι όχι ως τον πρίγκηπα της Δανίας Άμλετ. Γι' αυτό το λόγο έβαψε τα μαλλιά του ξανθά. Η Τζιν Σίμονς που στα δεκαοκτώ της είχε ήδη μεγάλη κινηματογραφική καριέρα στην Αγγλία (έχοντας εμφανιστεί σε ταινίες του [[Ντέιβιντ Λιν]] και των Έμερικ και Πρέσμπεργκερ), ανέλαβε το ρόλο της
Πριν την προβολή της ταινίας ο Λώρενς Ολίβιε δήλωσε: ''Ο Άμλετ μου, είναι αποτέλεσμα συνεργασίας ενός μικρού γκρουπ ανθρώπων, τα οποία επέλεξα προσεκτικά. Το πιο πιστό γκρουπ ανθρώπων με το οποίο ένας ηθοποιός-σκηνοθέτης είχε ποτέ την τιμή να συνεργαστεί''. Μια περηφάνεια, από μέρους του Ολίβιε, η οποία ήταν δικαιολογημένη, δεδομένου ότι χάρη στους συνεργάτες του, μαζί με την ιδιοφυή του παρουσία στο ρόλο του σκηνοθέτη, παραγωγού και πρωταγωνιστή της ταινίας, το έργο του απέφερε το Χρυσό Λέοντα στο [[Φεστιβάλ Βενετίας|Φεστιβάλ της Βενετίας]] το 1948 και τέσσερα βραβεία Όσκαρ. Η ταινία γεννήθηκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, καθώς κατά τα γυρίσματά της (τα οποία διήρκεσαν 6 μήνες), ο Ολίβιε έλαβε τιμητικό Όσκαρ για τη δημιουργία του ''[[Ερρίκος ο 5ος (ταινία)|Ερρίκος ο 5ος]] (Henry V, 1944)'' καθώς και τον τίτλο του Βαρόνου από την Αγγλική Βασιλική Αυλή.
| |||