|
[[Αρχείο:Peter Paul Rubens 095b.jpg|thumb|right|220px|Μαρία των Μεδίκων]]
Η '''Μαρία των Μεδίκων''' ([[26 Απριλίου]] [[1575]] - [[3 Ιουλίου]] [[1642]]) ήταν βασίλισσα της [[Γαλλία]]ς. Δεύτερη σύζυγος του βασιλέως της Γαλλίας [[Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας|Ερρίκου Δ'Δ΄]] και αντιβασίλισσα μετά τη δολοφονία του ([[1610]]) για λογαριασμό του ανήλικου βασιλιά [[Λουδοβίκος ΙΓ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου 13ουΙΓ΄]].
Γεννήθηκε στην Ιταλική πόλη της [[Φλωρεντία]]ς, κόρη του [[Φραγκίσκος Α'Α΄ των Μεδίκων|Φραγκίσκου Α'Α΄ των Μεδίκων]], μεγάλου δούκα της Τοσκάνης και της [[Ιωάννα της Αυστρίας (1547–1578)|Ιωάννας, αρχιδούκισσας της Αυστρίας]]. Πανέμορφη στα νιάτα της, έγινε σύζυγος του βασιλιά, αφού πρώτα πήρε το διαζύγιο με την πρώτη σύζυγο του, [[Μαργαρίτα των Βαλουά]]. Η τεράστια προίκα της περιελάμβανε 600.000 κορώνες και τον αμέσως επόμενο χρόνο μετά τον γάμο γέννησε στο [[Φονταινεμπλώ]] τον διάδοχο [[Λουδοβίκος ΙΓ'ΙΓ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο]].
Ο γάμος δεν ήταν ιδιαίτερη επιτυχής, καθώς αμέσως ήρθε σε διαμάχες με τις ερωμένες του συζύγου της με εκφράσεις που σόκαραν τους Γάλλους αυλικούς. Μεγαλύτερη διαμάχη της ήταν με την [[Αικατερίνη Εριέττα του Μπαλζάκ]], στην οποία ο βασιλιάς Ερρίκος είχε υποσχεθεί γάμο μαζί της μετά τον θάνατο της επίσημης ερωμένης του, [[Γαβριέλλα του Εστρέ]]. Αντί γι' αυτήν, ο βασιλιάς παντρεύτηκε την Μαρία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στο παρασκήνιο σκληροί καυγάδες μεταξύ των δύο γυναικών. Ο βασιλιάς απέφυγε να υποστηρίξει ανοιχτά την σύζυγό του, μέχρι που αυτή του ζήτησε να επαναφέρει από την εξορία την πρώτη σύζυγό του, Μαργαρίτα των Βαλουά.
== Αποτυχημένη αντιβασιλεία ==
Απέλυσε τον πιο έμπιστο υπουργό του Ερρίκου Δ'Δ΄, δούκα του Sully. Ενώ οι αντιπρόσωποι της [[ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|Καθολικής Εκκλησίας]] ήλπιζαν να πιέσουν την καταδίωξη των [[Προτεσταντισμός|Προτεσταντών]] στην [[Γαλλία]], η Μαρία, ως μισή [[Αψβούργοι|Αψβούργα]], ακολούθησε φιλο-Αψβουργική πολιτική. Τακτοποίησε τον γάμο των παιδιών της, του μέλλοντα βασιλιά Λουδοβίκου και της [[Ελισάβετ της Γαλλίας (1602–1644)|Ελισάβετ]], με μέλη της Αψβουργικής Ισπανικής βασιλικής οικογένειας. Η κατασκευή, διακόσμηση, επίπλωση του [[ανάκτορο του Λουξεμβούργου|ανακτόρου του Λουξεμβούργου]], αναφερόμενου και ως '''παλάτι των Μεδίκων''', ήταν το κύριο καλλιτεχνικό της ενδιαφέρον. Η κατασκευή του ξεκίνησε το [[1612]] με διακοσμήσεις του Σαλομόν ντε Μπροσσέ, ενώ ζωγράφος ορίσθηκε ο [[Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς]].
Κάτω από την κακή της διακυβέρνηση, οι πρίγκιπες της βασιλικής οικογένειας εξεγέρθηκαν το [[1614]] και η Μαρία, αισθανόμενη αδυναμία, προσπάθησε να τους ικανοποιήσει. Ο κυριότερος από αυτούς, ο [[Ερρίκος Β'Β΄ των Βουρβόνων του Κοντέ]], την πίεσε να συγκαλέσει το Γενικό συμβούλιο. Αλλά η δύναμή της ανέβηκε ξανά με την άνοδο του έμπιστου συμβούλου της [[Καρδινάλιος Ρισελιέ|Ρισελιέ]]. Όμως το [[1617]], ο γιος της Λουδοβίκος, φτάνοντας στην κατάλληλη ηλικία, ανέλαβε τις νόμιμες εξουσίες του και ήρθε σε ρήξη μαζί της. Εγκατέλειψε την φιλο-Αψβουργική πολιτική της, διέταξε την εκτέλεση του Κοντσίνι, εξόρισε την βασίλισσα στο ανάκτορο του Μπλουά και διόρισε τον Ρισελιέ καρδινάλιο.
Μετά από δύο χρόνια αιχμαλωσίας, η Μαρία δραπέτευσε από τον πύργο το [[1619]] και ενώθηκε με τον γιο της [[Γκαστών της Ορλεάνης|Γκαστών]], που επαναστάτησε κατά του αδελφού του. Η κίνηση απέτυχε, αλλά ο βασιλιάς Λουδοβίκος συμφιλιώθηκε με τη μητέρα του με την επέμβαση του Ρισελιέ, παραχωρώντας σε αυτή μια μικρή αίθουσα στο Ανγκέρ.
== Οριστική εξορία ==
Μετά τη δίκη του ευνοουμένου του, δούκα του ΛύνΛυν, ο βασιλιάς Λουδοβίκος άφησε τον εαυτό του σε πλήρη υποταγή στον Ρισελιέ. Η Μαρία τότε προσπάθησε να εκτοπίσει τον Ρισελιέ με πραξικόπημα εναντίον του. Μετά τον θρίαμβο του Ρισελιέ εξορίστηκε στο Κομπιέν ([[1630]]) και από εκεί δραπέτευσε στο [[Άμστερνταμ]] ([[1638]]). Εκεί έγινε ενθουσιωδώς δεκτή με μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις. Για τις εκδηλώσεις δημιουργήθηκε κατασκευή στο νησάκι του ποταμού [[Άμστελ]] και ο δήμαρχος της πρόσφερε ένα μεγαλοπρεπές Ινδονησιακό γεύμα.
Το [[1642]] η Μαρία πέθανε στην [[Κολωνία]].
|
