Κλεομένης Α΄ της Σπάρτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.1) (Ρομπότ: Προσθήκη: zh:克里昂米尼一世 |
μ με τη χρήση AWB (8188) |
||
Γραμμή 1:
{{αξιόλογο άρθρο}}
Ο '''Κλεομένης Α΄''' ήταν βασιλιάς της [[αρχαία Σπάρτη|Σπάρτης]] στο διάστημα 519-490 ή 489 π.Χ.. Ήταν γιος του βασιλιά [[Αναξανδρίδας|Αναξανδρίδα]] και ετεροθαλής αδελφός του [[Λεωνίδας|Λεωνίδα]] των Θερμοπυλών. Ο Κλεομένης ισχυροποίησε<ref>11η έκδοση της Μπριτάνικα, στο λήμμα Cleomenes</ref> τη [[αρχαία Σπάρτη|Σπάρτη]] δίνοντας σάρκα και οστά στην [[Πελοποννησιακή Συμμαχία]] και συντρίβοντας τον πιο υπολογίσιμο εχθρό της πόλης του στην Πελοπόννησο, το [[Άργος]]. Ανεξάρτητα των κινήτρων του ανέτρεψε την τυραννίδα της [[αρχαία Αθήνα|Αθήνας]] του Ιππία, ενώ αργότερα βοήθησε την εγκαθίδρυση των αρίστων του Ισαγόρα κατά του Κλεισθένη, γόνου τυράννου της Σικυώνας που στην Αθήνα προσποιούνταν τον δημοκράτη, εξορίζοντας 700 οικογένειες φίλα προσκείμενες του Κλεισθένη. Όταν πήγε να καταργήσει και τη Γερουσία, οι Αθηναίοι εξεγέρθηκαν με συνέπεια να καταφύγει και να κλειστεί μαζί με τον Ισαγόρα ικέτης στην Ακρόπολη. Τελικά οι Αθηναίοι τον άφησαν να φύγει μαζί με τον στρατό του ενώ ακολούθησε η καταδίκη σε θάνατο όλων των Αθηναίων οπαδών του. Εκτός των παραπάνω εξουδετέρωσε την δικαιολογημένη εκ της αθηναϊκής τακτικής φιλοπερσική μερίδα της [[Αίγινα
== Τα πρώτα χρόνια ==
Ο Κλεομένης ήταν πρωτότοκος γιος του βασιλιά [[Αναξανδρίδας|Αναξανδρίδα]], αλλά ήταν παιδί της δεύτερης κατά σειρά συζύγου, γεγονός που του δημιούργησε μακροπρόθεσμα προσωπικά και πολιτικά προβλήματα με τα άλλα τρία ετεροθαλή αδέλφια του. Συγκεκριμένα ο πατέρας του επί χρόνια δεν είχε αποκτήσει γιο με την πρώτη του γυναίκα και για να γεννηθεί διάδοχος, προχώρησε σε δεύτερο γάμο,<ref>Ηρόδοτος, βιβλίο 5, παράγραφοι 39, 40 και 41
Η δυναστική διαμάχη και το γεγονός ότι οι δύο σύζυγοι του Αναξανδρίδα ζούσαν σε δύο διαφορετικά σπίτια είχε ως αποτέλεσμα ο Κλεομένης να μην αναπτύξει καθόλου καλές σχέσεις με τα άλλα τρία αγόρια. Πήραν όλα τους την παιδεία που άρμοζε σε αυτά, αλλά φέρεται άριστος μεταξύ τους ο Δωριεύς, ενώ ο Κλεομένης αντίθετα παρουσιάζεται εξαρχής από τον [[Ηρόδοτος|Ηρόδοτο]] και άλλους μεταγενέστερους ιστορικούς της αρχαιότητας ως αναρχικός και ανισόρροπος.<ref>ὁ μὲν δὴ Κλεομένης, ὡς λέγεται, ἦν τε οὐ φρενήρης ἀκρομανής τε. (Ηρόδοτος, βιβλίο 5ο, 42)</ref>
Όταν περίπου το 520 ή το 519 π.Χ. πέθανε ο [[Αναξανδρίδας]], ο Δωριεύς έθεσε ζήτημα διαδοχής γιατί ναι μεν ο Κλεομένης ήταν πρωτότοκος από τη δεύτερη σύζυγο αλλά εκείνος από την πρώτη. Ο Δωριεύς επικαλέσθηκε επίσης το επιχείρημα ότι «ήταν κατά κοινή ομολογία σε όλα ικανότερος του Κλεομένη», του οποίου ήδη από κάποιους αμφισβητείτο η πνευματική διαύγεια. Τελικά οι Σπαρτιάτες έκαναν αυτό που όριζε ο νόμος τους, δηλαδή να θεωρείται πρωτότοκο το πρώτο τέκνο του βασιλιά ανεξαρτήτως του ποια σύζυγος το είχε γεννήσει και ανακήρυξαν βασιλιά τον Κλεομένη.
Γραμμή 15:
Ο Κλεομένης γύρω στο 515 π.Χ. ασχολήθηκε –αλλά αποφάσισε να μην επέμβει- με τις εξελίξεις στη Μικρά Ασία, στην οποία οι Έλληνες τότε περιελάμβαναν σημειωτέον ακόμα και τα νησιά που ήταν κοντά της, όπως η Σάμος<ref>ο Ηρόδοτος, στη Θάλεια, παράγραφος 57, αναφέρει ότι η πρώτη εκστρατεία των Σπαρτιατών στην Ασία, ήταν η αποτυχημένη τους εκστρατεία παλαιότερα στη Σάμο για την ανατροπή του Πολυκράτη</ref> Λίγο μετά την άνοδο του Κλεομένη στην εξουσία, συγκεκριμένα, οι Πέρσες παγίδευσαν και δολοφόνησαν τον ανεξάρτητο τύραννο της Σάμου [[Πολυκράτης|Πολυκράτη]], οπότε για μικρό διάστημα βρέθηκε στην εξουσία ο γραμματέας του τυράννου, Μαιάνδριος του Μαιανδρίου. Αυτός φαίνεται να προσπάθησε να εγκαθιδρύσει ολιγαρχία καταλύοντας την τυραννία, αλλά δεν είχε λαϊκό ή αριστοκρατικό έρεισμα στη [[Σάμος|Σάμο]] και όταν οι Πέρσες πολύ σύντομα εμφανίστηκαν για να κάνουν τύραννο τον εγκάθετό τους Συλοσώντα –εξόριστο μέχρι τότε από τον ίδιο του τον αδελφό, τον Πολυκράτη- ο Μαιάνδριος πήρε την υπολογίσιμη περιουσία του και διέφυγε στη Σπάρτη. Στο μεταξύ έγιναν στη Σάμο αιματηρά επεισόδια εναντίον των Περσών αλλά και ευγενών του νησιού, στα οποία φέρεται να πρωταγωνιστούσαν συγγενείς του Μαιάνδριου.
Στη Σπάρτη κατευθύνθηκε γιατί εκείνη και στο πρόσφατο παρελθόν<ref>"Sparta and Samos: A Special Relationship?" L. H. Jeffery - Paul Cartledge, 1982,
Ο Κλεομένης του επέτρεψε να διαμείνει για ένα διάστημα στη Σπάρτη, αλλά εντυπωσιάστηκε και συνάμα θορυβήθηκε από τους θησαυρούς που αυτός επεδείκνυε.<ref>Ηρόδοτος, 3o βιβλίο, παράγραφος 146</ref>
== Πέρσες και Σκύθες ==
Περίπου την ίδια εποχή ο [[Δαρείος Α' της Περσίας|Δαρείος Α΄]] αποφάσιζε να επεκταθεί στην Ευρώπη και διέσχισε το Βόσπορο γύρω στο 514 π.Χ. Όταν διεκπεραίωσε το στρατό του στην Ευρώπη κινήθηκε στη Θράκη, μετά στη σημερινή Βουλγαρία και Ρουμανία φτάνοντας μέχρι το [[Δούναβης|Δούναβη]]. Απείλησε πολλούς λαούς της περιοχής εκείνης που οι Ελληνες τότε τους ονόμαζαν γενικά [[Σκύθες]] όπως και διάφορες ασιατικές φυλές. Αυτοί έστειλαν πρεσβείες σε διάφορες σημαντικές ελεύθερες πόλεις για να αναζητήσουν συμμαχίες και ο [[Ηρόδοτος]] καταγράφει ότι πρεσβεία τους έφτασε και στη Σπάρτη. Γύρω στο 514 ή 513 οι Σκύθες πρέσβεις<ref>«Σκύθας γὰρ τοὺς νομάδας, ἐπείτε σφι Δαρεῖον ἐμβαλεῖν ἐς τὴν χώρην, μετὰ ταῦτα μεμονέναι μιν τίσασθαι, πέμψαντας δὲ ἐς Σπάρτην συμμαχίην τε ποιέεσθαι καὶ συντίθεσθαι ὡς χρεὸν εἴη αὐτοὺς μὲν τοὺς Σκύθας παρὰ Φᾶσιν ποταμὸν πειρᾶν ἐς τὴν Μηδικὴν ἐσβάλλειν, σφέας δὲ τοὺς Σπαρτιήτας κελεύειν ἐξ Ἐφέσου ὁρμωμένους ἀναβαίνειν καὶ ἔπειτα ἐς τὠυτὸ ἀπαντᾶν.» Ηρόδοτος, 6ο βιβλίο, 84
Είναι άγνωστο αν ο Κλεομένης εξέτασε στα σοβαρά αυτό το σχέδιο, αλλά συζήτησε αρκετά με τους Σκύθες. Ο Δαρείος αποχώρησε σύντομα από το Δούναβη και τη [[Θράκη]], οπότε πιθανά ούτε οι Σκύθες να ενδιαφέρονταν πια να υλοποιήσουν το σχέδιο που είχαν προτείνει. Ο [[Δαρείος Α' της Περσίας|Δαρείος]] επέστρεψε στην Περσία, αφήνοντας στην περιοχή της σημερινής Ευρωπαϊκής Τουρκίας ή στα βορειοδυτικά της Μικράς Ασίας ισχυρή δύναμη –πιθανόν, 80.000 ανδρών. Η επίσκεψη των Σκυθών δείχνει ότι ο Κλεομένης και η Σπάρτη εκείνη την εποχή είχαν αρκετό κύρος διεθνώς και ότι η σπαρτιατική ηγεσία ήταν πλήρως ενήμερη του περσικού κινδύνου και της απειλής που αυτός συνιστούσε για την Ελλάδα, αφού ήταν πια ολοφάνερο ότι ελάχιστοι αντιστέκονταν στα επεκτατικά σχέδια της Περσίας.
Γραμμή 26:
== Η εκστρατεία κατά της τυραννίδας της Αθήνας ==
{{κύριο|Ιππίας ο τύραννος}}
Την ίδια εποχή που ο Κλεομένης διαπίστωνε ότι οι Πέρσες εδραιώνονταν στην Ιωνία και προωθούνταν στο Αιγαίο και στη Μακεδονία, πολλές πόλεις έδειχναν την τάση να μηδίσουν. Τα πράγματα στην Αθήνα ήταν αρκετά περίπλοκα. Κυριαρχούσε η τυραννίδα, με εκπρόσωπό της τον [[Πεισιστρατίδες|Πεισιστρατίδη]] Ιππία, που είχε καλές σχέσεις με το Άργος, το μεγάλο εχθρό της Σπάρτης, και παράλληλα ήταν πολιτικά απομονωμένος και άρα επίφοβος να μηδίσει. Οι σχέσεις με τη Σπάρτη ήταν επιφανειακά αδιατάρακτες αλλά οι Πεισιστρατίδες την θεωρούσαν απειλή –είτε για την πόλη των Αθηνών, είτε για τη δυναστεία τους –μάλλον όμως και τα δύο. Είχαν μάλιστα σε κρύπτη της ακρόπολης μια σειρά από χρησμούς που αναφέρονταν σε μελλοντικές συγκρούσεις με τη Σπάρτη. Αυτοί οι χρησμοί πρέπει πολιτικά να οφείλονταν στο γεγονός ότι οι Πεισιστρατίδες είχαν κάκιστες σχέσεις με το Μαντείο των Δελφών, ενώ απεναντίας οι μεγάλοι εχθροί τους, οι [[Αλκμεωνίδες]], είχαν τις καλύτερες. Συγκεκριμένα αυτή η πλούσια και πανίσχυρη οικογένεια είχε εξοριστεί από την Αθήνα για άλλη μία φορά και είχε επενδύσει πολιτικά στην πλουσιοπάροχη ανοικοδόμηση του Μαντείου των Δελφών<ref>
Ο Κλεομένης δεν γνώριζε τότε τους χρησμούς που είχαν στην κρύπτη τους οι [[Πεισιστρατίδες]] –τους πληροφορήθηκε αργότερα- και είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσον θα επηρεαζόταν από αυτούς, αφού και ο ίδιος δωροδόκησε στην πορεία το Μαντείο των Δελφών και άρα γνώριζε πολύ καλά πόσο υποβολιμαίοι ήταν οι χρησμοί του. Εντούτοις έκανε χρήση των χρησμών που είχαν ανακοινωθεί επίσημα, δηλαδή εκείνους που παρότρυναν όλους τους Σπαρτιάτες να ελευθερώσουν την Αθήνα και αποφάσισε να επέμβει στην Αθήνα στρατιωτικά. Οι λόγοι ήταν ίσως ότι φοβόταν τυχόν μηδισμό των Αθηναίων και όσα θα συνεπαγόταν αυτό το ενδεχόμενο για τη Σπάρτη. Παράλληλα ήθελε ίσως και να εγκαταστήσει εκεί ένα καθεστώς πιο φιλικό προς τη Σπάρτη –ολιγαρχικό πιθανόν- και ήταν ευκαιρία να το κάνει τώρα που οι Πεισιστρατίδες είχαν αποδυναμωθεί μετά τον εμφύλιο του 413 π.Χ. στο Λειψύδριο. Παρότι με την ανατροπή της τυραννίδας θα επαναφέρονταν οι [[Αλκμεωνίδες]] από την εξορία, ο Κλεομένης πόνταρε κυρίως στον Ισαγόρα, έναν εκπρόσωπο των ολιγαρχικών και όχι σε εκείνους. Ο Ισαγόρας ήταν ένας ισορροπιστής ολιγαρχικός με αρκετή επιρροή, ο οποίος επί Πεισιστρατιδών δεν είχε έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση μαζί τους.
Ο Κλεομένης αρχικά έστειλε εναντίον των Αθηνών στρατιωτική δύναμη υπό τον Αγχίμολο, ο οποίος όμως ηττήθηκε γιατί το στρατηγικό του σχέδιο προδόθηκε. Τότε ο Κλεομένης αποφάσισε να εκστρατεύσει ο ίδιος εναντίον της Αθήνας. Οι δυνάμεις του όντως γρήγορα απομόνωσαν τον Ιππία στην [[Ακρόπολη Αθηνών|Ακρόπολη των Αθηνών]] και ενώ η κατάσταση ήταν στάσιμη, ο τελευταίος έκανε το λάθος<ref name="ReferenceA">Ηρόδοτος, Τερψιχόρη, βιβλίο 5ο, παράγραφος 65</ref> να προσπαθήσει να φυγαδεύσει από το φρούριο της ακρόπολης τους συγγενείς του. Ο Κλεομένης το έμαθε, τους συνέλαβε ως ομήρους, εκβίασε με τη ζωή τους τον Ιππία και αυτός αποχώρησε από την Ακρόπολη, με αντάλλαγμα να αφήσουν εκείνον και την οικογένειά του να φύγουν από την Αττική ζωντανοί. Κατέφυγε τότε στον αδελφό του Ηγησίστρατο, στο Σίγειο, που ήταν πλέον υποτελής των Περσών.
=== Η επέμβαση υπέρ του Ισαγόρα ===
Όταν η δημοκρατία στην Αθήνα αποκαταστάθηκε κυριάρχησε το κόμμα των ολιγαρχικών και αριστοκρατικών υπό τον Ισαγόρα, επειδή ο βασικός του αντίπαλος ήταν ο [[Κλεισθένης]] των Αλκμεωνιδών, μιας οικογένειας που πιθανόν και λόγω του [[Κυλώνειο Άγος|Κυλώνειου Άγους]] δεν ήταν ιδιαίτερα συμπαθής στους Αθηναίους. Ο [[Κλεισθένης]], όμως, μεταμορφώθηκε με εξαιρετική ευελιξία σε ηγέτη των δημοκρατικών <ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος Γ1, σελίδα 267</ref><ref>Ηρόδοτος, Τερψιχόρη, βιβλίο 5ο, παράγραφος 66</ref> και εισηγήθηκε ως απλός βουλευτής σημαντικότατες αλλαγές στον εκλογικό και διοικητικό σύστημα της Αθήνας. Ο [[Ισαγόρας]] δεν μπόρεσε να εμποδίσει την υπερψήφισή τους από το δήμο και ζήτησε τη βοήθεια των Σπαρτιατών γιατί οι μεταρρυθμίσεις ήταν «ακραία δημοκρατικές». Ο Κλεομένης του την παρείχε, γιατί στόχος του ήταν στην Αθήνα να εδραιωθεί φιλολακωνικό ή έστω ολιγαρχικό καθεστώς. Ο Θουκυδίδης αναφέρει παρεμπιπτόντως ότι ο Κλεομένης δεν συμπαθούσε μόνον τον Ισαγόρα (για πολιτικούς λόγους), αλλά και τη γυναίκα του, την οποία συναντούσε τακτικά.
Ο Σπαρτιάτης βασιλιάς το 508 π.Χ. απαίτησε οι Αθηναίοι να εξορίσουν τους μιαρούς [[Αλκμεωνίδες]] –θυμήθηκε δηλαδή το [[Κυλώνειο Άγος]] και επικαλέστηκε ότι αυτή η οικογένεια είχε δωροδοκήσει το [[Μαντείο των Δελφών]] για να τον παρασύρει να τους αποκαταστήσει στην Αθήνα. Οι Αλκμεωνίδες ξαναπήραν το δρόμο της εξορίας, αλλά ο Ισαγόρας και πάλι δεν μπόρεσε να ελέγξει την πολιτική κατάσταση. Οι δημοκρατικοί τώρα είχαν συμμαχήσει και με ουδέτερους πολίτες ή και με Πεισιστρατικούς<ref>ο Πεισίστρατος είχε ενισχύσει ιδιαίτερα του αγρότες με δάνεια</ref> και όλοι οι δυσαρεστημένοι μαζί, χρέωναν στον Ισαγόρα την ανάμιξη των Σπαρτιατών. Τότε ο Ισαγόρας έκρινε πως εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα, δεν είχε να χάσει απολύτως τίποτε αν ζητούσε πλέον την ωμή στρατιωτική επέμβαση της Σπάρτης. Όπερ και εγένετο. Ο Κλεομένης εμφανίστηκε στην Αθήνα με μικρή στρατιωτική δύναμη<ref
Ο Κλεομένης προσπάθησε να προσεταιριστεί τους Αθηναίους δηλώνοντας ότι δεν είναι Δωριεύς αλλά Αχαιός, εντούτοις δεν τους έπεισε. Αναγκάστηκε να αποχωρήσει για τη Σπάρτη εγκαταλείποντας τους ολιγαρχικούς στην τύχη τους και οι Αθηναίοι προχώρησαν σε μαζικές δίκες ολιγαρχικών και καταδίκες σε θάνατο. Ο [[Ισαγόρας]] διέφυγε. Όμως ο Κλεομένης όσο ήταν στην Ακρόπολη, είχε βρει κάποιους χρησμούς του Μαντείου των Δελφών που ο Ιππίας έκρυβε εκεί<ref>Ηρόδοτος, Τερψιχόρη, 5ο βιβλίο, παράγραφος 90</ref> και οι οποίοι δημιουργούσαν χάσμα ανάμεσα στη Σπάρτη και την Αθήνα. Τους κράτησε για να τους χρησιμοποιήσει στην αμέσως επόμενη φάση.
Γραμμή 44:
Οι λόγοι που ο [[Δημάρατος της Σπάρτης|Δημάρατος]] τον αντιπολιτευόταν με τόσο πάθος, είναι άγνωστοι. Πάντως σίγουρα ήταν ασύνηθες ο ένας εκ των δύο βασιλέων να παίρνει το μισό στρατό και να φεύγει εν μέσω εκστρατείας. Από τότε μάλιστα ψηφίστηκε νόμος οι δύο βασιλείς να μην εκστρατεύουν ποτέ μαζί, και ο ένας να μένει πίσω στη Σπάρτη, τόσο για να μη μείνει ακέφαλη η πόλη σε περίπτωση θανάτου του ενός, όσο και για να μην προκύπτουν διχογνωμίες σε κρίσιμες στιγμές μάχης.
Ο Κλεομένης επανήλθε επί του θέματος όμως. Συγκάλεσε νέα συνέλευση της πελοποννησιακής συμμαχίας με την πρόθεση να επιβάλει αυτή τη φορά τον Ιππία, τον οποίο κάλεσε επί τούτου να παραστεί στη συζήτηση. Ο Κλεομένης επέμεινε ότι οι Αθηναίοι ήταν επικίνδυνοι για τη Σπάρτη, επικαλέστηκε τους χρησμούς που βρήκε κρυμμένους στην Ακρόπολη, ανέφερε την κίνηση των Αλκμεωνιδών προς την Περσία και τόνισε ότι στο εξής οι [[Πεισιστρατίδες]] θα ήταν πιο φιλικοί προς τη Σπάρτη σε σύγκριση με τον [[Κλεισθένης|Κλεισθένη]] και τους δημοκρατικούς. Εντούτοις οι σύμμαχοι αρνήθηκαν και πάλι με πρωτοστατούντες τους Κορίνθιους και έμμεσα υπό τη σκιά της διαφωνία του [[Δημάρατος της Σπάρτης|Δημάρατου]], του άλλου βασιλιά της Σπάρτης
Ανεξαρτήτως των κινήτρων των διαφόρων πλευρών, η προσπάθεια του Κλεομένη να επαναφέρει τον [[Ιππίας ο τύραννος|Ιππία]] απέτυχε και ο τελευταίος κατέφυγε στους Πέρσες. Όταν ο Κλεισθένης έστειλε εκεί αποστολή για να πείσει τον Αρταφέρνη να μη δίνει σημασία «σε εξόριστους των Αθηνών» (δηλαδή στον Ιππία), εκείνος είπε ότι ο μόνος τρόπος οι Αθηναίοι να έχουν την υποστήριξη της Περσίας, ήταν να αποδεχτούν πίσω ως τύραννό τους τον Ιππία.<ref>Ηρόδοτος, Τερψιχόρη, 5ο βιβλίο, παράγραφος 96</ref>
== Μίλητος και Ιωνία ==
Γραμμή 54:
== Το Άργος ==
Λίγα χρόνια μετά, γύρω στο 494 π.Χ.,<ref>
Ο Κλεομένης κατάφερε να μεταφέρει με πλοία το στρατό του στην παραλία του Ναυπλίου και από εκεί πήρε θέση μάχης στη Σήπεια<ref>τοποθεσία κοντά στην Τίρυνθα, ανάμεσα στο [[Άργος]] και τη θάλασσα, Ηρόδοτος, 6ο βιβλίο, παράγραφος 77</ref> Εκεί, επειδή οι Αργείοι έδειχναν να γνωρίζουν τα μυστικά συνθήματα των Σπαρτιατών για την επίθεση, το φαγητό, την υποχώρηση και άλλα, ο Κλεομένης τους παραπλάνησε, και συνεννοήθηκε με τους άνδρες του να επιτεθούν όταν ακούσουν το σύνθημα για φαγητό. Όντως οι Αργείοι παραπλανήθηκαν και αποσύρθηκαν για να φάνε και εκείνοι, ενώ σε λίγα λεπτά οι Σπαρτιάτες επιτέθηκαν και τους νίκησαν.
Γραμμή 60:
Εκατοντάδες κατέφυγαν για άσυλο στο ιερό άλσος του ήρωα [[Άργος (μυθικός ήρωας)|Άργου]] εκεί κοντά, αλλά ο Κλεομένης έμαθε τα ονόματα πολλών από αυτούς και τους καλούσε έναν-έναν έξω λέγοντας ψέματα ότι είχαν πληρωθεί τα λύτρα<ref>τότε στην Πελοπόννησο έδιναν δύο μνας για κάθε αιχμάλωτο</ref> για να ελευθερωθούν και να τους χαριστεί η ζωή. Οι άνδρες έβγαιναν από το άλσος και λίγο πιο πέρα στο δάσος, οι Σπαρτιάτες τους σκότωναν έναν-έναν, ώσπου κάποιος κατάφερε να ενημερώσει για την παγίδα όσους είχαν μείνει στο ιερό άλσος. Αφού οι άνδρες έπαψαν να βγαίνουν, ο Κλεομένης<ref>Ηρόδοτος, 6ο βιβλίο, παράγραφος 80</ref> έβαλε φωτιά περιμετρικά και έκαψε το ιερό άλσος και όσους είχαν καταφύγει εκεί ή σκότωνε με μεγάλη ευκολία όσους έβγαιναν λίγοι-λίγοι. Σύμφωνα με διάφορες πηγές σκοτώθηκαν στη μάχη και στο ιερό άλσος συνολικά 4.000 έως 7.000 Αργείοι, αλλά ειδικά ο δεύτερος αριθμός θεωρείται υπερβολή. Πάντως πράγματι σκοτώθηκαν τα 2/3 του ανδρικού πληθυσμού του Άργους, γιατί στη συνέχεια, προκειμένου να μην εξαφανιστεί η πόλη τους από το χάρτη, οι γυναίκες της πόλης παντρεύονταν περίοικους.
Για την ίδια μάχη ο [[Παυσανίας]] αναφέρει και την ιστορία με την ποιήτρια [[Τελέσιλλα]] που έπεισε τις Αργείες και τα παιδιά αλλά και τους δούλους να πάρουν όσα όπλα είχαν απομείνει και να υπερασπιστούν την πόλη τους. Ο Ηρόδοτος δεν αναφέρεται διόλου σε αυτήν τη μάχη, σαν να μη δόθηκε ποτέ. Απεναντίας αναφέρει την εκδοχή ότι ο Κλεομένης δεν επιτέθηκε τελικά στην πόλη του Άργους και μάλιστα οι [[αρχαία Σπάρτη|Έφοροι]] τον κάλεσαν να απολογηθεί επ' αυτού. Εκείνος τους απάντησε ότι ενήργησε σύμφωνα με τους χρησμούς<ref>Ηρόδοτος, 6ο βιβλίο, παράγραφος 77, σύμφωνα με τον οποίο ο χρησμός έλεγε ότι ο Κλεομένης θα νικούσε το Άργος και ο Σπαρτιάτης βασιλιάς εξέλαβε ότι ο χρησμός εννοούσε το ιερό άλσος του ήρωα Άργου, όχι την πόλη</ref> και το επιχείρημά του θεωρήθηκε βάσιμο αφού οι Έφοροι δεν συνέχισαν την ανάκρισή του.<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Κλασικός Ελληνισμός, σελ. 289</ref>
Με αυτή τη νίκη του πάντως ο Κλεομένης στέρησε από τους Αργείους την επιρροή τους στην [[Τίρυνθα]] και στις [[Μυκήνες]], που προσαρτήθηκαν στη χώρα των Λακεδαιμόνων και ενίσχυσε πολύ τη θέση της Σπάρτης στην Πελοποννησιακή Συμμαχία όπως και το προσωπικό του κύρος στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας του.
Γραμμή 70:
Οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι εκτέλεσαν τους πρέσβεις των Περσών. Στη συνέχεια όμως η Αθήνα ζήτησε από τη Σπάρτη «να συνετίσει την [[Αίγινα]]» ως πόλη που ανήκε στην Πελοποννησιακή Συμμαχία και έθεσαν ζήτημα άμυνας στο Σαρωνικό και όχι μόνον. Ο Κλεομένης, είτε επειδή διέβλεπε τον περσικό κίνδυνο, είτε επειδή η Αίγινα ήταν σχετικά απρόθυμη σύμμαχος, αλλά πιθανόν και για λόγους εσωτερικών ισορροπιών στην Πελοποννησιακή Συμμαχία (η Αίγινα ενοχλούσε την [[Κόρινθος|Κόρινθο]] και εμπορικά και στρατιωτικά), αποφάσισε να επέμβει και ζήτησε από τους Αιγινήτες να του παραδώσουν τους επικεφαλής της φιλοπερσικής μερίδας. Άγνωστο για ποιον ακριβώς λόγο, ο συμβασιλέας του [[Δημάρατος της Σπάρτης|Δημάρατος]] είχε αντιρρήσεις επ’ αυτού και σε συνεννόηση με τους Αιγινήτες προέβαλε βέτο. Οι Αιγινήτες είπαν στον Κλεομένη ότι θα παρέδιδαν συμπολίτες τους μόνον αν συμφωνούσαν και οι δύο βασιλείς της Σπάρτης –είχαν ήδη στην κατοχή τους σχετική επιστολή του [[Δημάρατος της Σπάρτης|Δημάρατου]], που διαφωνούσε με το σχέδιο του Κλεομένη.
Ο Κλεομένης, που είχε πάει στην Αίγινα για να ρυθμίσει το ζήτημα μόνος του, έφυγε για την Σπάρτη αποφασισμένος να εξουδετερώσει τον Δημάρατο με τον οποίο άλλωστε τον χώριζαν πολλά –τον είχε εκθέσει ξανά, στο ζήτημα της εκστρατείας εναντίον των Αθηνών και τον αντιπολιτευόταν με το παραμικρό. Υποστήριξε στους [[Αρχαία Σπάρτη|Εφόρους]] ότι ο [[Δημάρατος της Σπάρτης|Δημάρατος]] του προξενούσε ένα σωρό προβλήματα ενώ καλά-καλά δεν ήταν ούτε καν γνήσιος γιος του βασιλιά Αρίστωνα. Για να γίνει πιο πειστικός φέρεται ότι δωροδόκησε<ref>Ηρόδοτος, 6ο βιβλίο, παράγραφος 66</ref> το [[Μαντείο των Δελφών]] ώστε ο [[Δημάρατος της Σπάρτης|Δημάρατος]] να απομακρυνθεί με χρησμό δια παντός ως μη γνήσιος γιος βασιλιά –πάντως και η ίδια η μητέρα του Δημάρατου φέρεται να μην ήταν βέβαιη για την πατρότητα του γιου της.<ref>Ηρόδοτος, 6ο βιβλίο, παράγραφος 69</ref>
Με τον Λεωτυχίδα επανήλθαν μαζί στην [[Αίγινα]] και τότε πια οι Αιγινήτες παρέδωσαν αναγκαστικά όσους τους ζήτησαν –δέκα πλούσιους άνδρες από μεγάλες οικογένειες. Αυτοί παραδόθηκαν στην Αθήνα ως όμηροι, ώστε οι Αιγινήτες να μην αποτολμήσουν συνεργασία με την [[Περσία]].
Γραμμή 76:
== Εξορία, σύλληψη και θάνατος ==
Το 490 π.Χ. όμως ο Κλεομένης βρέθηκε ξανά στο στόχαστρο. Κάποιοι αποκάλυψαν τη δωροδοκία της [[Πυθία
== Παραπομπές ==
{{παραπομπές|2}}
{{Αρχαίοι και μυθικοί βασιλείς της Σπάρτης}}
|