Κεραυνοβόλος πόλεμος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Ο όρος '''κεραυνοβόλος πόλεμος''' (από το γερμανικό «Μπλίτσκριγκ» (''Blitzkrieg''), «πόλεμος-αστραπή») αναφέρεται σε πολεμική τακτική, την οποία επινόησε και εφάρμοσε ο Γερμανός στρατηγός [[Χάιντς Γκουντέριαν]] κατά τη διάρκεια του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]]. Επονομάστηκε έτσι επειδή περιλάμβανε αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ταχύτατες προωθήσεις δυνάμεων στην εχθρική περιοχή με συντονισμένη ισχυρή υποστήριξη από αεροπορικές δυνάμεις, που κτυπούσαν και αιφνιδίαζαν τον εχθρό όπως ακριβώς θα έκανε ένας κεραυνός. Οι Γερμανικές δυνάμεις όφειλαν πολλές από τις νίκες τους στην τακτική αυτή: Η [[Εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία - 1939|κατάληψη της Πολωνίας]], η [[Εισβολή και κατάληψη της Γαλλίας - 1940]], οι αρχικές επιτυχίες στην [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|Εισβολή στη Σοβιετική Ένωση]] ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της τακτικής.<ref>[http://www.2worldwar2.com/blitzkrieg.htm World War 2 Insightful Essays]</ref>
== Συνοπτική ιστορία ==
Η τακτική αυτή άρχισε να αναπτύσσεται στη στρατιωτική σκέψη ύστερα από το στατικό πόλεμο (τακτική χαρακωμάτων) που υπήρξε ο [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος]]. Το αρχικό πρόβλημα της βελτίωσης των απαιτούμενων δυνάμεων (κύρια της αεροπορίας, των θωρακισμένων και του ιππικού) έβαινε προς επίλυση, καθώς η τεχνολογία των μεταφορικών μέσων εξελίχθηκε ταχύτατα. Στη μεταπολεμική [[Σοβιετική Ένωση]] δημιουργήθηκαν ταξιαρχίες αρμάτων και πολλές αερομεταφερόμενες ομάδες προς ενίσχυση του πεζικού. Στη [[Ναζιστική Γερμανία]] η στρατιωτική σκέψη αντικατέστησε το ιππικό με τα θωρακισμένα άρματα και το πυροβολικό με το βομβαρδιστικό αεροσκάφος<ref>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου'', τ. Α', Πάπυρος, Αθήνα, 1964</ref>
Αντίθετα, πολύ περισσότερο "παραδοσιακοί" στην πολεμική τακτική παρέμειναν οι Γάλλοι και οι Πολωνοί. Παρότι σημαντικοί στρατιωτικοί είχαν ταχθεί υπέρ της οργάνωσης μεγάλων μηχανοκίνητων μονάδων εφοδιασμένων με πολλά άρματα μάχης, η τότε ηγεσία τους απέρριπτε τις νεωτεριστικές αυτές ιδέες. Ο αξιοσέβαστος προπολεμικά Στρατάρχης [[Φιλίπ Πεταίν]] προλόγιζε βιβλίο συναδέλφου του γράφοντας ότι το άρμα μάχης "καταδικασμένο να κινείται συνέχεια, (το άρμα μάχης) σαν τον περιπλανώμενο Ιουδαίο, δεν μπορεί να είναι ένα φοβερό όπλο."<ref>Καρτιέ, ό. π.</ref> Απόδειξη αυτής της σκέψης είναι η δημιουργία και οργάνωση της περίφημης - στατικής - [[Γραμμή Μαζινό|Γραμμής Μαζινό]], η οποία μηδαμινό ρόλο έπαιξε τον Μάιο του 1940, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στο γαλλικό έδαφος. Ανάλογη σκέψη είχε και η Πολωνική στρατιωτική ηγεσία, η οποία διέθετε έναν "ευκίνητο, αγροτικό στρατό", εφοδιασμένο με ιπποκίνητο πυροβολικό και μηδαμινή, από απόψεως ισχύος και τεχνολογίας, αεροπορία. Οι Βρετανοί, αντίθετα, μετά τη [[Συμφωνία του Μονάχου|Διάσκεψη του Μονάχου]], αντιλήφθηκαν τις γερμανικές σκέψεις και φρόντισαν να ενδυναμώσουν την άμυνα των νησιών τους με πολύ αξιόμαχη αμυντική αεροπορία: Τα καταδιωκτικά
Πιθανότατα, η ευρωπαϊκή στρατιωτική σκέψη καθησύχαζε από το γεγονός ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να αναπτύξει παρόμοια όπλα, και, φυσικά, ούτε να εκπαιδεύσει σε αυτά το στρατιωτικό προσωπικό της. Ωστόσο, ήδη από το 1922, η Γερμανία είχε επιλύσει το πρόβλημα της εκπαίδευσης στα νέα όπλα με τη [[Συνθήκη του Ραπάλλο (1922)|Συνθήκη του Ραπάλλο]] και το "Παράρτημά" της, χάρη στην οποία οι Γερμανοί στρατιωτικοί ενημερώνονταν και εκπαιδεύονταν σε εδάφη και με όπλα της [[ΕΣΣΔ|Σοβιετικής Ένωσης]]. Ο [[Χάιντς Γκουντέριαν]] είχε γράψει το βιβλίο "Achtung! Panzer" (Προσοχή! Θωρακισμένα), στο οποίο ανέλυε τη χρήση του, απαγορευμένου τότε γι' αυτόν, όπλου. Το βιβλίο αυτό παραμένει ακόμη και σήμερα κλασικό στο είδος του.
| |||