Φραγκίσκος Β΄ των Δύο Σικελιών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Πηγές: η βικιπαίδεια δεν είναι πηγή του εαυτού της |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{πηγές|31|07|2012}}
[[Αρχείο:Franz2Sizilien.jpg|thumb|right|200px|Φραγκίσκος Β΄ των Δύο Σικελιών]]
Ο '''Φραγκίσκος Β΄ των Δύο Σικελιών''' ([[1836]] - [[1894]]) υπήρξε βασιλιάς των [[Βασίλειο των Δύο Σικελιών|Δύο Σικελιών]] ([[1859]] - [[1861]]).
Ήταν ο μοναδικός γιος και διάδοχος του βασιλιά των δύο Σικελιών [[Φερδινάνδος Β΄ των δύο Σικελιών|Φερδινάνδου Β΄]] από τον γάμο του με την πρώτη σύζυγο του [[Μαρία Χριστίνα της Σαβοΐας]], που πέθανε πάνω στη γέννα του. Ο πατέρας του αμέλησε τις σπουδές του και, όταν τον διαδέχθηκε, σε ηλικία 23 ετών αποδείχθηκε βασιλιάς αδύναμου χαρακτήρα, εύκολα
Νυμφεύτηκε ([[1859]]) τη [[Μαρία Σοφία της Βαυαρίας]] των [[Βίτελσμπαχ]] (μικρή αδελφή της αυτοκράτειρας [[Ελισάβετ της Αυστρίας]]), χωρίς να κατορθώσουν να αποκτήσουν παιδιά. Ως πρωθυπουργό του διόρισε τον Κάρλο Φιλανγκιέρι, τον στρατηγό που πραγματοποίησε τις σημαντικές νίκες κατά του [[Πεδεμόντιο|Πεδεμοντίου]] στη [[Λομβαρδία]]. Ο Φιλανγκιέρι προσπάθησε να πείσει τον βασιλιά να δεχτεί την πρόταση του Καμίλο Μπένσο, κόμητος του [[Καβούρ (Ιταλία)|Καβούρ]], για συνεργασία του με το βασίλειο της [[Σαρδηνία|Σαρδηνίας]].
Στις [[7 Ιουνίου]] μια μερίδα των [[Ελβετοί|Ελβετών]] φρουρών εξεγέρθηκε, και ενώ ο ίδιος ο βασιλιάς προσπαθούσε να τους υποσχεθεί ότι θα ικανοποιήσει τα αιτήματα τους, ο στρατηγός
== Επέλαση του Γκαριμπάλντι και πτώση του ==
Τα επαναστατικά στρατεύματα του [[Τζουζέπε Γκαριμπάλντι]] εμπνεύσθηκαν την ανατροπή της δυναστείας των [[Βουρβόνοι|Βουρβόνων]] από τον Ιταλικό νότο και ετοίμαζαν μια μεγαλειώδη εκστρατεία. Μία συνωμοσία στη [[Σικελία]] τιμωρήθηκε με πρωτοφανή αγριότητα, αλλά ο Ροσαλίνο Πίλο και ο Φραντζέσκο Κρίσπι προετοιμάστηκαν να ανοίξουν τις πύλες να υποδεχτούν τον Γκαριμπάλντι, ο οποίος (Μάης 1860) έφτασε στην πόλη [[
Τα γεγονότα έπεισαν τον Φραγκίσκο να καθιερώσει [[Σύνταγμα]], αλλά η προκήρυξη συνοδεύτηκε με σάλο και παραιτήσεις, όπου ο Λιμπόριο Ρομάνο έγινε πρωθυπουργός. Ο Καβούρ έστειλε ναυτική μοίρα να παρακολουθήσει τα γεγονότα, ενώ ο Γκαριμπάλντι διασχίζοντας τα στενά της [[Μεσσήνη (Ιταλία)|Μεσσίνα]] έγινε από όλο τον κόσμο δεκτός ενθουσιωδώς σαν ελευθερωτής.
|