Ροβέρτος Β΄ της Φλάνδρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Robert de flandre croisé.jpg|thumb|right|250px|Ο Ροβέρτος Β'Β΄ της Φλάνδρας</br> - (Henri Decaisne, 1840/45)]]

'''Ροβέρτος Β’Β΄ της Φλάνδρας''' ([[1065]] – [[1111]]) κόμης της Φλάνδρας ([[1093]] – [[1111]]) ονομάστηκε και Ροβέρτος της Ιερουσαλήμ λόγω της δυναμικής του συμμετοχής στην Α’[[Α΄ Σταυροφορία]]. Μεγαλύτερος γιος του [[Ροβέρτος Α'Α΄ της Φλάνδρας|Ροβέρτου Α’Α΄ της Φλάνδρας]] και της Γερτρούδης της Ολλανδίας, ο πατέρας του ελπίζοντας ότι η δυναστεία του θα κυριαρχήσει στη [[Φλάνδρα]] άρχισε από μικρό να τον εξασκεί στα μυστικά της εξουσίας. Ήταν αντιβασιλιάς στην Φλάνδρα την περίοδο που ο πατέρας του βρισκόταν σε εκστρατεία στους Αγίους Τόπους ([[1085]] – [[1091]]).

== Συμμετοχή του στην Α’Α΄ Σταυροφορία ==

Αμέσως μετά την ανακήρυξη του ως κόμη έλαβε μέρος στην '''Α’[[Α΄ Σταυροφορία''']] ([[1095]]) υπό τον [[πάπας Ουρβανός Β΄|πάπα Ουρβανό Β’Β΄]], άφησε ένα συμβούλιο αντιβασιλείας να διοικεί την [[Φλάνδρα]] και μπήκε στην συνοδεία του Γοδεφρείδου του Μπουγιόν. Η συνοδεία έφτασε στην [[Κωνσταντινούπολη]] όπου οι αρχηγοί της εξαναγκάστηκαν να δώσουν όρκο πίστης και υποταγής στον αυτοκράτορα [[Αλέξιος Α'Α΄ Κομνηνός|Αλέξιο Α’Α΄ Κομνηνό]], μευπό τον όρο να δώσουν στον Βυζαντινό αυτοκράτορα όλα τα εδάφη που θα κατακτούσαν. Ο Ροβέρτος, του οποίου ο πατέρας του είχε υπηρετήσει παλιότερα τον ίδιο Βυζαντινό αυτοκράτορα, δεν είχε πρόβλημα να το κάνει, αλλά μερικοί αρχηγοί αρνήθηκαν.

Ο Ροβέρτος συμμετείχε στην πολιορκία της Νίκαιας ύστερα από την οποία ο στρατός του διασπάστηκε σε δύο ομάδες,· αρχικά βάδισε μαζί με τον [[Στέφανος Β'Β΄ του Μπλουά|Στέφανο Β΄ του Μπλουά,]], τον [[Βοϊμόνδος Α'Α΄ της Αντιόχειας|ΒουμόνδοΒοϊμόνδο του Τάραντα]] και τον [[Ροβέρτος Γ'Γ΄ της Νορμανδίας|Ροβέρτο Καρθόζ]] με τους στρατηγούς των Βυζαντινών επικεφαλής. Δέχτηκε την επίθεση των Σελτζούκων Τούρκων υπό τον σουλτάνο [[Κιλίτζ Αρσλάν Α'Α΄]] στην μάχη του Δορυλαίου στις [[30 Ιουνίου]]/ [[1097]], και την επόμενη μέρα ήρθε η ενίσχυση της δεύτερης στρατιωτικής ομάδας υπό τους ΡαιμόνδοΡαϊμόνδο Δ’Δ΄ της Τουλούζης, τον [[Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν|Γοδεφρείδο Μπουγιόν]] και τον [[Ούγος των Βερμαντουά|Ούγο των Βερμανδουά.]] Οι δύο στρατοί ενώθηκαν, περικύκλωσαν τους Τούρκους κατάφεραν να τους νικήσουν και συνέχισαν την πορεία τους.

Στα τέλη του [[1097]] οι Σταυροφόροι έφθασαν στην [[Αντιόχεια]], η πολιορκία κράτησε αρκετούς μήνες ενώ τον Δεκέμβριο ο Ροβέρτος και ο ΒουμόνδοςΒοϊμόνδος λεηλάτησαν τις γειτονικές περιοχές για φαγητό. Στις [[30 Δεκεμβρίου]] του ίδιου χρόνου νίκησαν έναν βοηθητικό στρατό υπό τον Ντουράκ της Δαμασκού, που ήρθε προς ενίσχυση της Αντιόχειας,· η Αντιόχεια προδόθηκε στον ΒουμόνδοΒοϊμόνδο από έναν Αρμένιο φρουρό και ο Ροβέρτος ήταν ο πρώτος που μπήκε στην πόλη. Σε λίγες μέρες δέχθηκαν νέα πολιορκία από τον Κερμπόργκα της Μοσούλης, στις [[28 Ιουνίου]]/ [[1098]], τον οποίο οι σταυροφόροι τον αντιμετώπισαν νικηφόρα ανοιχτά σε μάχη, καταλαμβάνοντας την ακρόπολη της πόλης. {{ασαφές|Ο ΒουμόνδοςΒοϊμόνδος και ο ΡαυμόνδοςΡαϊμόνδος ήθελαν ο καθένας για λογαριασμό του να κυβερνήσει την πόλη ο Ροβέρος ανέλαβε την υποστήριξη του Βουμόνδου.}} Αργότερα ο ΡαυμόνδοςΡαϊμόνδος πολιόρκησε τη Μαρράτ με τον Ροβέρτο να εξακολουθεί να βρίσκεται στην υπηρεσία του,· ο ΡαυμόνδοςΡαϊμόνδος επιχείρησε να δωροδοκήσει τον Ροβέρτο και τους άλλους αρχηγούς για να τους στρέψει κατά του ΒοημόνδουΒοϊμόνδου, αλλά ο Ροβέρτος αρνήθηκε. Εξακολουθούσε όμως να μετέχει στις επιχειρήσεις όπως στην πολιορκία της άκρας, τον Ιούνιο του [[1099]] βοήθησε τον Τανκρέδο του Τάραντα στην αποστολή του στη [[Σαμάρεια]] προκειμένου να βρεί ξύλινο εξοπλισμό για την '''[[πολιορκία των Ιεροσολύμων''']]. Τελικά τα Ιεροσόλυμα καταλήφθηκαν από τους Σταυροφόρους στις [[15 Ιουλίου]] και παρά τη σκληρή διαμάχη για την κυριαρχία της πόλης μεταξύ Γοδεφρείδου και ΡαυμόνδουΡαϊμόνδου το βασίλειο είχε σχηματιστεί. Το τελικό χτύπημα στους Φατιμίδες το έδωσε ο ίδιος ο Ροβέρτος στην μάχη του Ασκελόν. Τον Αύγουστο ξεκίνησε το ταξίδι του για την επιστροφή.

Στα τέλη Αυγούστου ενώ επέστρεφε με τον Ροβέρτο Καρθόζ και τον ΡαυμόνδοΡαϊμόνδο, κυρίευσε τη Λατάκια και την παρέδωσε στον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α’Α΄ όπως τουτού είχε υποσχεθεί. Ο Αλέξιος τουτού ζήτησε να μείνει στην υπηρεσία του, αλλά ο Ροβέρτος αρνήθηκε. Φεύγοντας, φεύγοντας ο Αλέξιος τουτού έδωσε δώρο τη στολή του Αγίου Γεωργίου, που την τοποθέτησε στο αββαείο του Οσίν στην [[Φλάνδρα]]. Επίσης έχτισε το μοναστήρι του '''Αγίου Ανδρέα''' κοντά στην [[ΜπρύζΜπρυζ]]. Κατά την διάρκεια της απουσίας του ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ερρίκος Δ’Δ΄ προσπάθησε να καταλάβει περιοχές της Φλάνδρας, ο Ροβέρτος απάντησε υποστηρίζοντας την επανάσταση της '''κοινότητας του Καμπραί''' κατά του αυτοκράτορα. Κλείστηκε ειρήνη με τον αυτοκράτορα ([[1102]]), αλλά ο νέος αυτοκράτορας Ερρίκος Ε’Ε΄ επιτέθηκε ξανά στην [[Φλάνδρα]] ([[1105]]) με την βοήθεια του [[Βαλδουίνος Γ’Γ΄ του Αινώ|Βαλδουίνου Γ’Γ΄ του Αινώ]], που έφερε στρατό από την [[Ολλανδία]], αλλά και πάλι απέτυχε κλείνοντας ειρήνη.

Το [[1103]] είχε κλείσει ειρήνη με τον βασιλιά της Αγγλίας [[Ερρίκος Α'Α΄ της Αγγλίας|Ερρίκο Α’Α΄]], με συμφωνία να τουτού ανταλλάξει ο Άγγλος βασιλιάς ιππικό σε ανταλλαγή απόδοσης ετήσιου φόρου. Όταν ο Ερρίκος αρνήθηκε να πληρώσει ο Ροβέρτος συμμάχησε με τον βασιλιά της Γαλλίας [[Λουδοβίκος Στ΄ΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο Στ’ΣΤ΄]] και επιτέθηκαν μαζί στην [[Νορμανδία]]. Εκεί κοντά στο '''ΜώΜω''' ο Ροβέρτος τραυματίστηκε θανάσιμα πέφτοντας από το άλογοάλογό του και στη συνέχεια πνίγηκε στον ποταμό Μάρνη. Με τον γάμο του με την Κλημεντία της Βουργουνδίας αδελφή του πάπα Καλλίστου Β’Β΄ απέκτησαν τρία παιδιά, από τα οποία μόνο ο μεγαλύτερος επέζησε, που τον διαδέχθηκε ως [[Βαλδουίνος Ζ’Ζ΄ της Φλάνδρας]].