Γεννήθηκε το [[1795]] στην [[Πάργα]]. Σπούδασε στο [[Βουκουρέστι]] και στη [[Βιέννη]] [[φιλοσοφία]] και [[ιατρική]]. Στη [[Βιέννη]] δημοσίευσε το έργο «Λοιμολογία ή περί της πανώλους, προφυλάξεως και εξολοθρεύσεως αυτής». Εγκαταστάθηκε στην [[Οδησσός|Οδησσό]] το [[1818]] και έγινε γιατρός του [[Αλέξανδρος Κ. Υψηλάντης|Αλέξανδρου Υψηλάντη]], τον οποίο βοήθησε κατά την [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνική Επανάσταση]].
Ήρθε στην [[Αθήνα]] το [[1830]] όπου εξάσκησε το επάγγελμα του ιατρού. Διορίστηκε μέλος του [[Ιατροσυνέδριο|Ιατροσυνεδρίου]]. Τον Απρίλιο του 1837 εμφανίστηκε επιδημία πανούκλας στον [[Πόρος|Πόρο]]. Τον έστειλαν εκεί για να βοηθήσει στην αντιμετώπισή της. Όταν αργότερα, μέσα στην ίδια χρονιά, ο αρχίατρος του βασιλιά [[ΌθωναςΌθων της Ελλάδας|Όθωνα]] και πρόεδρος του Ιατροσυνεδρίου [[Βίπμερ]] δημοσίευσε το έργο «Ιστορική Έκθεσις περί της εν Πόρω πανώλους», ενοχλημένος ο Ηπίτης απάντησε με τη μελέτη «Η πανώλης εν Πόρω κ.λπ.». Σ' αυτή αναφερόταν ειρωνικά στα σπασμωδικά μέτρα που είχαν πάρει οι αρχές, για να αντιμετωπίσουν την επιδημία, καθώς και στη δράση του Γάλλου γιατρού [[Δουμόν]], που είχε επίσης σταλεί στον [[Πόρος|Πόρο]]. Του προσφέρθηκε έδρα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά δεν την δέχτηκε. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την μελέτη και την καταπολέμηση της [[Πανώλη|πανούκλας]]. Διετέλεσε επίσης σύμβουλος της αρχαιολογικής εταιρείας.
Απεβίωσε στην Αθήνα το [[1861]]. Γιος του ήταν ο [[Θεόδωρος Ηπίτης]].
