Ελληνική πεζογραφία 1830-1880: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 16:
Από το σύνολο των μυθιστορημάτων της περιόδου ξεχωρίζουν τα έργα ''Ο Πολυπαθής'' ([[1839]]) του Γρηγορίου Παλαιολόγου, ''Ο Πίθηκος Ξουθ'' ([[1849]]) του Ιάκωβου Πιτσιπιου, ο ''Θάνος Βλέκας'' ([[1855]]) του Παύλου Καλλιγά, η ''Πάπισσα Ιωάννα'' ([[1866]]) του [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Ροΐδη]], η ''Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι'' ([[1870]]) του Χαρίλαου Δημόπουλου και ο ''Λουκής Λάρας'' ([[1871]]) του [[Δημήτριος Βικέλας|Δ. Βικέλα]].
Ο '''''Πολυπαθής''''' έχει μία ιδιαίτερη θέση γιατί ακολουθεί ένα διαφορετικό λογοτεχνικό πρότυπο, το [[πικαρικό μυθιστόρημα]]. Ο κεντρικός ήρωάς του, Αλέξανδρος Φαβίνης, αφηγείται την περιπετειώδη ζωή του και τα ταξίδια του σε πολλές χώρες της [[Ευρώπη|Ευρώπης]] και της [[Ασία|Ασίας]] και εξιστορεί με κωμικό και συχνά ειρωνικό τρόπο όχι μόνο τα παθήματά του, αλλά και τα ήθη των λαών και των ανθρώπων που γνώρισε. Το έργο αντιμετωπίστηκε με αυστηρή κριτική γιατί θεωρήθηκε ότι προέβαλλε αρνητικά πρότυπα που μπορεί να διαφθείρουν τα ήθη και εθεωρείτο χαμένο μέχρι την σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη και επανέκδοσή του το 1989.
Κωμικό και σατιρικό περιεχόμενο, καθώς και κάποια [[πικαρικό μυθιστόρημα|πικαρικά στοιχεία]] έχει και ο ημιτελής '''''Πίθηκος Ξουθ''''', το δεύτερο έργο του Ιάκωβου Πιτσιπιού, που είναι ωστόσο τελείως διαφορετικό από την ''Ορφανή της Χίου''. Ο συγγραφέας ασκεί κριτική στην ζωή των Ελλήνων αστών μέσω του πιθήκου πρωταγωνιστή, ο οποίος αποδεικνύεται ότι είναι ο διάσημος περιηγητής Μπαρτόλντι που έζησε για πολλά χρόνια μακριά από τους ανθρώπους και απέκτησε χαρακτηριστικά πιθήκου.
Ο '''''Θάνος Βλέκας''''' είναι ένα από τα λίγα έργα της περιόδου που δεν περιέπεσαν στην αφάνεια και δεν καταδικάστηκαν από την σύγχρονη και μεταγενέστερη κριτική, εξαιτίας της ξεχωριστής θεματολογίας του. Είναι ένα από τα πρώτα έργα που άντλησαν την έμπνευσή τους από την καθημερινή ζωή των αγροτών στην ύπαιθρο και γι' αυτό θεωρήθηκε πρόδρομος της [[ηθογραφίας]] και των πεζογραφικών τάσεων που επικράτησαν την επόμενη περίοδο, της [[Ελληνική πεζογραφία 1880-1930|γενιάς του 1880]]. Αφηγείται την ιστορία ενός αγρότη, του Θάνου Βλέκα, και εστιάζει στο πρόβλημα της ληστείας που ταλαιπωρούσε την ελληνική κοινωνία κατά τα μετεπαναστατικά χρόνια. Ο συγγραφέας του, Παύλος Καλλιγάς, ήταν διακεκριμένος νομικός και καθηγητής του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]].
Η [[Πάπισσα Ιωάννα (μυθιστόρημα)|''Πάπισσα Ιωάννα'']] είναι το πιο γνωστό ίσως έργο της περιόδου, που ξεχωρίζει όχι μόνο και για την τολμηρή επιλογή να αφηγηθεί τον μεσαιωνικό θρύλο για την [[Πάπισσα Ιωάννα], μια γυναίκα που λέγεται ότι ανέβηκε στον παπικό θρόνο μεταμφιεσμένη σε άντρα , αλλά και για την λογοτεχνική ποιότητα που οφείλεται στο ιδιαίτερο [[Εμμανουήλ Ροΐδης#Το ύφος του συγγραφέα|ύφος]] του [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Ροΐδη]].
Η '''''Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι''''' είναι ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε ανώνυμα στη Βράιλα της [[Ρουμανία|Ρουμανίας]] το [[1870]]. Αφηγείται τις εντυπώσεις ενός νεαρού από την [[Κωνσταντινούπολη]] που έφτασε στην [[Ελλάδα]] με ενθουσιασμό για να καταταγεί στον ελληνικό στρατό και αποδίδει με ρεαλιστικό τρόπο την σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Το έργο παρέμεινε άγνωστο μέχρι την πρώτη αναφορά του στην ''Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας'' του [[Κ.Θ. Δημαράς|Κ.Θ. Δημαρά]], ο οποίος διατύπωσε και την πρώτη βάσιμη υπόθεση για την ταυτότητα του συγγραφέα, αποδίδοντάς το στον λόγιο Χαρίλαο Δημόπουλο, που ζούσε στην [[Ρουμανία]] και δίδασκε στην Ελληνική Σχολή Αρρένων στην Βραΐλα. Η υπόθεση του Δημαρά έχει επαληθευτεί από τις νεότερες έρευνες.
Ο '''''Λουκής Λάρας''''' του [[Δημήτριος Βικέλας|Δημήτριου Βικέλα]] είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα αυτής της περιόδου. Πρόκειται για ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στα χρόνια της [[Επανάσταση του 1821|Επανάστασης του '21]] και αφηγείται την πραγματική ιστορία ενός χιώτη εμπόρου, όπως αυτός την διηγήθηκε στον [[Δημήτριος Βικέλας|Βικέλα]]. Αυτό που το ξεχωρίζει από τα άλλα ιστορικά μυθιστορήματα με θέμα την Επανάσταση είναι η αντιηρωική σκοπιά (ο ήρωας δηλώνει ότι δεν είχε καμία κλίση για τα όπλα και τον πόλεμο), οι χαμηλοί τόνοι και ο [[ρεαλισμός (λογοτεχνία)|ρεαλιστικός]] χαρακτήρας. Το έργο θεωρήθηκε ήδη από την κριτική της [[Νέα Αθηναϊκή Σχολή|Γενιά του 1880]] ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην πεζογραφία των ρομαντικών χρόνων και την [[ηθογραφία]].
==Το διήγημα==
| |||