Μαξίμ Βεϊγκάν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.1) (Ρομπότ: Προσθήκη: zh:馬克西姆·魏剛 |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 8:
Την ανατροφή και μόρφωσή του ανέλαβε η οικογένεια Κοέν ντε Λεόν (Cohen de Léon), εβραϊκής καταγωγής, στη [[Μασσαλία]], κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο ίδιος, στα απομνημονεύματά του δεν γράφει παρά ελάχιστα για την περίοδο αυτή της ζωής του, αναφέροντας μόνο μια γκουβερνάντα και έναν ιερέα του κολεγίου στο οποίο φοιτούσε. Από εκεί μάλλον προέρχεται ο ισχυρός καθολικισμός του. Άγνωστα, όμως, παραμένουν τα αίτια του έντονου [[αντισημιτισμός|αντισημιτισμού]], από τον οποίο κυριαρχείτο και που εκδηλώθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η σταδιοδρομία του στο Στρατό ξεκινά με την είσοδό του στην προπαρασκευαστική τάξη της Στρατιωτικής Ακαδημίας του Σεν Συρ ( Saint-Cyr) στο [[Παρίσι]]. Στην τάξη αυτή εγγράφηκε ως αλλοδαπός (Βέλγος) εύελπις, με το όνομα Μαξίμ ντε Νιμάλ (Maxime de Nimal)<ref>Φαίνεται ότι αυτό το επώνυμο προήλθε από το όνομα της νεαρής νύφης της οικογένειας του Κοέν ντε Λεόν, Ντενιμάλ (Denimal)</ref>. Αποφοίτησε από την Ακαδημία του Σεν Συρ το 1887 και τοποθετήθηκε σε ένα σύνταγμα ιππικού. Την τοποθέτησή του ακολούθησε η επίσημη αναγνώρισή του ως
Στις 12 Νοεμβρίου 1900 και ενώ υπηρετεί στο 9ο Σύνταγμα Δραγόνων στο Βιτρύ, ο Βεϋγκάν νυμφεύεται την Μαρί ντε Φορσάνζ (Marie-Renée-Joséphine de Forsanz), ηλικίας τότε 24 ετών, θυγατέρα του Διοικητή του Συντάγματός του. Το ζεύγος απέκτησε δύο γιους, τον Εντουάρ (Édouard, 1901), ο οποίος ασχολήθηκε με τη βιομηχανία, και τον Ζακ (Jacques, 1905), ο οποίος έγινε επίσης στρατιωτικός.
Γραμμή 37:
Ο Πεταίν σχηματίζει τον Ιούνιο του 1940 την [[Κυβέρνηση του Βισύ]], στην οποία καλεί τον Βεϋγκάν να συμμετάσχει και τον διορίζει Υπουργό Εθνικής Άμυνας. Στη θέση αυτή παραμένει μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1940, οπότε και ο Πεταίν τον στέλνει ως εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπό του στις γαλλικές αποικίες της Βόρειας Αφρικής. Σύμφωνα με τον Πεταίν, αυτό έγινε "για να οργανωθεί ένα στράτευμα αντίστασης εκτός γαλλικού εδάφους"<ref>Καρτιέ, ό.π.</ref>, κάτι τέτοιο, ωστόσο, διαψεύστηκε από τα γεγονότα: Ναι μεν δημιούργησε στους εξόριστους Γάλλους αξιωματικούς την ελπίδα κανούργιων μαχών κατά του Γερμανού κατακτητή της πατρίδας, αλλά, από την άλλη, εκτόπιζε τους αντιπάλους του καθεστώτος του Βισύ (οπαδούς του [[Σαρλ ντε Γκωλ|ντε Γκωλ]], κομμουνιστές κ. ά.) σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Νότια [[Αλγερία]] και στο [[Μαρόκο]], με τη συνεργασία του Ναυάρχου Αμπριάλ.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως αξιωματούχου της Κυβέρνησης του Βισύ, εκδήλωσε, επίσης, ανοικτά τα αντισημιτικά του αισθήματα, αφαιρώντας δικαιώματα από τους Εβραϊκής καταγωγής Γάλλους πολίτες. Συνεργάστηκε, επίσης, με τους Γερμανούς του [[Άφρικα Κορπ]], στους οποίους παρέδωσε, το [[1941]], σημαντικό υλικό πολέμου (1200 φορτηγά, θωρακισμένα οχήματα, υλικό πυροβολικού). Αντίθετα, απέκτησε κάποια φήμη όταν αντιτάχθηκε σθεναρά στη συμφωνία του Πρωτοκόλλου του [[Παρίσι|Παρισιού]] (28 Μαϊου 1941), που υπέγραψε ο Ναύαρχος Νταρλάν (Darlan) με την οποία παραχωρούνταν γαλλικές βάσεις στο [[Χαλέπι]] της Συρίας, στην [[Μπιζέρτα]] και στο [[Ντακάρ]], στις δυνάμεις του Άξονα. Όπως και ο Πεταίν, παρέμενε μετριοπαθής στην κριτική του απέναντι στους Γερμανούς, ενώ υποστήριζε ότι μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί τους, αλλά με πολύ μεγάλη διακριτικότητα. Αυτό που ουσιαστικά επιδίωκε ήταν όχι η συνεργασία με τους Συμμάχους ή η παροχή βοήθειας προς αυτούς, αλλά απλά η διατήρηση του γοήτρου της Γαλλίας και, φυσικά, η
Ωστόσο, όταν ο [[Χίτλερ]] απαίτησε πλήρη συνεργασία με τις γαλλικές δυνάμεις του Βισύ (Νοέμβριος 1941), ζήτησε επίμονα την απομάκρυνσή του από κάθε θέση του καθεστώτος. Πράγματι, ο Βεϋγκάν ανακλήθηκε τον ίδιο μήνα. Ένα χρόνο αργότερα, μετά την απόβαση των Συμμάχων στη Βόρεια Αφρική (Νοέμβριος 1942) ο Βεϋγκάν συνελήφθη και παρέμεινε έγκλειστος μέχρι το Μάιο του [[1945]], οπότε και κρατήθηκε από τους Αμερικανούς.
|