Μήδεια (Κερουμπίνι): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 25:
Στις περισσότερες αναβιώσεις της ''Μήδειας'' της εποχής αυτής, όπως του Κορνέιγ, κυριαρχούσε η ''Μήδεια'' του [[Σενέκας ο Νεότερος|Σενέκα]]· γυναίκα αδίστακτη και μάγισσα, μακριά από την πρωτότυπη Μήδεια του Ευριπίδη. Το 1779 ο Ζαν-Μαρί Κλεμάν (Jean-Marie Clément), στην εισαγωγή της δικής του έκδοσης του έργου, υποστηρίζει πως η Μήδεια πρέπει να επιστρέψει στην "ελληνική απλότητα" του Ευριπίδη.<ref>[[#refEwans2007|Ewans]], σελ. 66.</ref> Την άποψη αυτή εξέφρασε σε μεγάλο βαθμό και ο Οφμάν κατά τη συγγραφή του λιμπρέτου της όπερας την εποχή της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]]. Χρειάστηκε, όμως, να προσαρμόσει το μύθο στις ανάγκες της εποχής, ώστε να συνδέεται με τη νεοσυσταθείσα γαλλική δημοκρατία και την κοινωνία της.<ref name=ewans67>[[#refEwans2007|Ewans]], σελ. 67.</ref> Αυτό αντανακλάται και στη μετατόπιση του κέντρου βάρους από το βασιλιά και την πριγκίπισσα της Κορίνθου, που κυριαρχούσαν στις μέχρι τότε γαλλικές αναβιώσεις, στον Ιάσονα και τη Μήδεια.<ref name=ewans68>[[#refEwans2007|Ewans]], σελ. 68.</ref>
Το τέλος παρουσιάζει επίσης διαφορές σε σύγκριση με την κλασική τραγωδία. Στον Ευριπίδη, η Μήδεια καταφεύγει στην Αθήνα με τη βοήθεια άρματος που το σέρνουν φτερωτοί δράκοντες, ενώ στο ποιητικό κείμενο του Οφμάν η Μήδεια εξαφανίζεται σε ένα βάραθρο και τη συνοδεία των τριών [[Ευμενίδες|Ευμενίδων]] στον [[Άδης|κάτω κόσμο]].<ref name=ewans69/> Αν και, λίγο αργότερα, ο Κερουμπίνι έσπευσε να επαναφέρει το κλασικό τέλος, δίχως, ωστόσο, να προβεί στην αλλαγή της μελωδίας. Στις τελευταίες παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του προηγούμενου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε το τέλος του Οφμάν.<ref name=ewans70/>
Γραμμή 34:
== Εκτελέσεις και διαφορετικές εκδοχές ==
Παρά τις καλές κριτικές που έλαβε στην πρεμιέρα της στο Παρίσι το 1797, η ''Μήδεια'' δεν ήταν πολύ δημοφιλής στο κοινό και, ως εκ τούτου, σταμάτησε μετά από είκοσι παραστάσεις.<ref name=gw336/> Το μελόδραμα δεν παίχτηκε ξανά στο Παρίσι μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, ωστόσο παιζόταν συχνά σε πολλές γερμανικές πόλεις κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Η πρώτη παραγωγή της όπερας του Βερολίνου έγινε στις 17 Απριλίου του 1800 και παιζόταν συχνά εκεί μέχρι και το 1880.<ref name=macy402>[[#refmacy2006|Macy]], σελ. 402.</ref> Το 1803 παίχτηκε για πρώτη φορά στη Βιέννη σε γερμανική μετάφραση και το 1809 ο ίδιος ο Κερουμπίνι επιμελήθηκε μια νέα έκδοση στο πλαίσιο αυτών των παραστάσεων με απαλοιφή περίπου 500 μουσικών μέτρων.<ref name=israel142>[[#refisrael1982|Israel studies in musicology]], σελ. 142.</ref> Το 1854 ο
Στην Βρετανία πρωτοπαρουσιάστηκε στις 6 Ιουνίου 1865 στην όπερα "Her Majesty's Theatre" στο [[Χέιμαρκετ]] του [[Λονδίνο]]υ. Οι διάλογοι αντικαταστάθηκαν για την παραγωγή από ρετσιτατίβι, αλλά αυτή τη φορά από τον Λουίτζι Αρντίτι. Παρουσιάστηκε ξανά στις 30 Δεκεμβρίου 1870 στο [[Κόβεντ Γκάρντεν]].<ref name=macy402/> Στην [[Ιταλία]] πρωτοπαίχτηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1909 στη [[Σκάλα του Μιλάνου]] σε Ιταλική μετάφραση του Κάρλο Τσανγκαρίνι της εκδοχής του Φραντς Λάχνερ (1854). Η αποδοχή ήταν χλιαρή και δεν υπήρξαν άλλες παραστάσεις μέχρι το δέκατο έκτο Μουσικό Φλωρεντινό Μάιο του 1953, όταν τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμήνευσε η Μαρία Κάλλας.<ref name=macy402/> Η γαλλική εκδοχή αναβίωσε στο Φεστιβάλ του Μπούξτον στις 28 Ιουλίου 1984 και στο Κόβεντ Γκάρντεν στις 6 Νοεμβρίου 1989.<ref name=macy402/>
== Ρόλοι ==
Γραμμή 84:
== Σύνοψη ==
Η δράση λαμβάνει χώρα στην Κόρινθο.<ref>[[#refBoydenKimberley2002|Boyden & Kimberley]], σελ. 120–121.</ref>
[[Αρχείο:Medeia child Louvre K300.jpg|thumb|170px|Η Μήδεια σκοτώνει ένα από τους υιούς της. Ερυθρόμορφος αμφορέας, 330 π.Χ., Λούβρο.]]
=== Α' πράξη ===
Γραμμή 96 ⟶ 99 :
== Ενορχήστρωση ==
Ο Κερουμπίνι εξαπολύει σταδιακά την πληρέστερη ισχύ της ορχήστρας για να την συνδυάσει με την επίσης σταδιακή αύξηση του μυστηρίου της ιστορίας.<ref>[[#refEwans2007|Ewans]], σελ. 71.</ref> Η μουσική έχει απλή, αρμονική δομή και δραματική ενορχήστρωση.<ref>[[#refQuaintance1961|Quaintance]], σελ. 100.</ref> Στην εισαγωγή, στη σκηνική μουσική συνοδεία και στη συνοδεία των φωνών η ορχήστρα αποσαφηνίζει, ενισχύει αλλά και διακόπτει
== Ηχογραφήσεις ==
Γραμμή 142 ⟶ 145 :
== Η Κάλλας και η ''Μήδεια'' ==
[[Αρχείο:Maria Callas (La Traviata) 2.JPG|thumb|Η Μαρία Κάλλας στην ''Τραβιάτα''.]]
Η μεγάλη Ελληνίδα υψίφωνος, Μαρία Κάλλας, ερμήνευσε το ρόλο της Μήδειας στην ιταλική εκδοχή της για εννέα χρόνια, από τις 7 Μαΐου 1953, που αναβιώνει στη Φλωρεντία, έως τις 3 Ιουνίου 1962 στη [[Σκάλα του Μιλάνου]].<ref name=macy402/> Στο μεταξύ διάστημα ερμηνεύει το ρόλο στο [[Μιλάνο]], στη [[Βενετία]], στη [[Ρώμη]], στο [[Ντάλλας]] του [[Τέξας]], στο Λονδίνο και στο [[Επίδαυρος|Θέατρο της Επιδαύρου]].<ref>[[#reflittlejohn1994|Littlejohn]], σελ. 84.</ref> Όλα ξεκίνησαν το 1953, όταν ο Φραντσέσκο Σιτσιλιάνι, ο διευθυντής του Μουσικού Φεστιβάλ της Φλωρεντίας, αποφάσισε την αναβίωση της ''Μήδειας''. Η Κάλλας έμαθε το ρόλο σε μόλις οκτώ μέρες.<ref name=af63>[[#refardoinfitzgerald1974|Ardoin & Fitzgerald]], σελ. 63.</ref> Ο Βιτόριο Γκούι ήταν ο διευθυντής της ορχήστρας,<ref>[[#refscott1992|Scott]], σελ. 116.</ref> ενώ την παράσταση αυτή σκηνοθέτησε ο [[Αντρέ Μπερζάκ]].<ref>[[#refitaly1980|Italy: documents and notes]], σελ. 87.</ref><ref>[[#refbakounakis1995|Μπακουνάκης]], σελ. 55.</ref>
| |||