Χουαρέζ (ταινία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →‎Υπόθεση: ο τονισμός ήταν το θέμα, είναι στην παραλίγουσα και όχι στην λίγουσα, διόρθωση του επίθετου
μ Αλλαγή στον τονισμό ''Χουάρες''
Γραμμή 15:
}}
 
Η ταινία '''Χουαρέζ''' ([[Αγγλική γλώσσα|Πρωτότυπος τίτλος]] '''Juarez'''), η Χουάρες (όπως είναι η σωστή προφορά στα ισπανικά) είναι ιστορικό δράμα παραγωγής [[1939]], σε σκηνοθεσία [[Γουίλιαμ Ντίτερλι]]. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι η [[Μπέτι Ντέιβις]], ο [[Πολ Μιούνι]], ο [[Κλοντ Ρέινς]], ο [[Μπράιαν Αχέρν]] και ο [[Τζον Γκάρφιλντ]].
 
== Υπόθεση==
Γραμμή 23:
Ταινία βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα, όσο και στο θεατρικό έργο του Φραντζ Βέρφελ ''Juarez & Maximilian'' που ανέβηκε το 1926 στο Μπρόντγουεϊ για 46 παραστάσεις με πρωταγωνιστές τους Άλφρεντ Λαντ και Έντουαρντ Τ. Ρόμπινσον. Η ταινία, στης οποίας τη συγγραφή του σεναρίου συμμετείχε κι ο μετέπειτα σκηνοθέτης Τζον Χιούστον, παρουσιάζει διαφορές με το θεατρικό. Στο θεατρικό γίνονταν μόνο αναφορές στο όνομα του Μεξικανού πολιτικού, ενώ στην ταινία ο χαρακτήρας κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο. Το μοναδικό έργο του Βέρφελ που μεταφέρθηκε πιστά στη μεγάλη οθόνη ήταν η ''[[Ουράνια Οπτασία]] (The Song of Bernadette)'' το 1943.
 
Ο παραγωγός Χαλ Γουόλις είχε από το 1935 την ιδέα της δημιουργίας μιας ταινίας με θέμα τον Μαξιμιλιανό και τον Μπενίτο ΧουαρέςΧουάρες και πρότεινε στο μεγάλο Γερμανό σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρντ να συνεργαστούν για την πραγματοποίηση του σχεδίου.<ref name=Higham>Higham, Charles, ''The Life of Bette Davis''. New York: Macmillan Publishing Company 1981. ISBN 0-02-551500-4, pp. 118-124</ref>. Πρώτη του επιλογή για το ρόλο του ΧουαρέςΧουάρες ήταν ο ηθοποιός Λούθερ Άντλερ. Το 1937 ο Γουόλις και ο πρόερος της Warner, Τζακ Γουόρνερ αγόρασαν τα δικαιώματα του μυθιστορήματος της Μπερτίτα Χάρντινγκ ''The Phantom Crown'', καθώς και του θεατρικού του Φραντς Βέρφελ ''Juarez & Maximilian'' με σκοπό να μην επιτρέψουν σε άλλα κινηματογραφικά στούντιο τη δημιουργία άλλης ταινίας με θέμα τη ζωή του Μπενίτο ΧουαρέςΧουάρες. Την ίδια χρονιά ο Αινίας Μακέντζι ξεκίνησε τη συγγραφή του πρώτου σεναρίου υπό την επίβλεψη του παραγωγού Χένρι Μπλάνκε.<ref name=Higham /><ref name=Stine>Stine, Whitney, and Davis, Bette, ''Mother Goddam: The Story of the Career of Bette Davis''. New York: Hawthorn Books 1974. ISBN 0-8015-5184-6, pp.101-104</ref>. Για να περιγράψουν τα γεγονότα με απόλυτη ακρίβεια χρησιμοποίησαν 300 ιστορικά βιβλία που αναφέρονταν στη δημιουργία της Δημοκρατίας του Μεξικού ενώ παράλληλα προσέλαβαν δυο ιστορικούς για να βοηθήσουν με αλλαγές στο σενάριο<ref name=Stine />. Ο Γουόλις που είχε αποφασίσει να αναθέσει το ρόλο του ΧουαρέςΧουάρες στον Πολ Μιούνι, που ήταν ο ηθοποιός της εταιρίας που λάμβανε την μεγαλύτερη εύνοια από τους κριτικούς, προέτρεψε τον Μακέντζι να παρουσιάσει τον ΧουαρέςΧουάρες ως την κυριάρχη προσωπικότητα του έργου<ref name=Higham />. Το σενάριο του Μακέντζι ήταν πολύ μεγάλο και ο Τζον Χιούστον και ο Βόλφγκανγκ Ράινχαρντ κλήθηκαν για να αναλάβουν τις περικοπές, ενώ ο Έιμπεμ Φίνκελ που είχε γράψει μαζί με άλλους το σενάριο της ταινίας ''Στιγματισμένες Γυναίκες (Marked Woman, 1937)'' και ''[[Ζέζεμπελ]] (Jezebel, 1938)'' συνέβαλε στη συγγραφή των διαλόγων<ref name=Stine />.
 
Τον Αύγουστο του 1938 ο Γουόλις και ο Μπλάνκε ταξίδεψαν στο Μεξικό για να συγκεντρώσουν πληροφορίες πάνω στη ζωή του ΧουαρέςΧουάρες, επισκέφτηκαν 15 πόλεις και το Εθνικό Μουσείο του Μεξικού, όπου βρήκαν προσωπικά αντικείμενα του ΧουαρέςΧουάρες. Συνάντησαν έναν άνδρα 116 χρονών που είχε πολεμήσει στο πλευρό του Χουαρές και του Πορφίριο Ντίαζ και τον ρώτησαν για τις συνήθειες του πολιτικού<ref name=Stine />. Ο άνδρας εκείνος συνεργάστηκε με τον μακιγιέρ Περκ Γουέστμορ, για τη μεταμόρφωση του Πολ Μιούνι σε ΧουαρέςΧουάρες. Ο Γουέστμορ άλλαξε κυριολεκτικά το πρόσωπο του Μιούνι, πράγμα που δυσαρέστησε τον Τζακ Γουόρνερ, ο οποίος σχολίασε το γεγονός λέγοντας: Πληρώνουμε τόσα χρήματα και στο τελός δεν μπορούμε καν να τον αναγνωρίσουμε<ref name=Stine />.
 
Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, ο Γουόλις προσέφερε το ρόλο της Καρλόττας στη Μπέτι Ντέιβις, η οποία γύριζε την ταινία ''Το Λυκόφως μιας Ζωής (Dark Victory, 1939)'' για λογαρισμό της Γουόρνερ. Η Ντέιβις, μετά την επιτυχία της ταινίας ''Ζέζεμπελ (Jezebel)'' που της απέφερε το δεύτερο της Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου ήταν το μεγαλύτερο αστέρι της εταιρίας και μια από τις πιο σεβάσμιες ηθοποιούς του Χόλυγουντ. Παρά το γεγονός ότι ο ρόλος της Καρλόττας δεν ήταν πρωταγωνιστικός, η Ντέιβις τον δέχτηκε θεωρώντας ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεδιπλώσει για μια ακόμη φορά το υποκριτικό της ταλέντο στη σκηνή στην οποία η Καρλόττα τρελαίνεται. Της ζητήθηκε να κάνει πρόβες για το μακιγιάζ και τα κοστούμια της ταινίας, αλλά η ηθοποιός αρνήθηκε δεδομένου ότι τα γυρίσματα του ''Λυκόφως μιας Ζωής'' δεν είχαν ολοκληρωθεί και δεν ήθελε να έρθει σε επαφή με άλλο ρόλο<ref name=Higham />. Όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας η Ντέιβις πήρε διαζύγιο από τον πρώτο της σύζυγο Χάρμον Όσκαρ Νέλσον κάτι που δεν της επέτρεψε να είναι συγκεντρωμένη στην ερμηνεία της. Γι' αυτό το λόγο ζήτησε άδεια ξεκούρασης. Όταν επέστρεψε στα κινηματογραφικά πλατό ήταν ακόμη εκτός εαυτού και στα όρια νευρικής κρίσης. Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων της διέγνωσαν οξεία πλευρίτιδα και γι' αυτό το λόγο έμενε στο κρεβάτι μέχρι τις 3 το μεσημέρι κι εργαζόταν μόνο τα απογεύματα, με υψηλό πυρετό. Η σκηνή στην οποία η Καρλόττα αντιμετωπίζει τον Ναπολέοντα Γ' κι έπειτα τρελαίνεται γυρίστηκε μόνο αφότου η Ντέιβις είχε ανακτήσει την υγεία της κι ένιωθε έτοιμη<ref name=Higham />.
Γραμμή 37:
Το μεγαλειώδες αυτό καστ πλαισιώθηκε από 1,186 κομπάρσους και τα γυρίσματα έγιναν σε ράντσο στην Καλαμπάζας της Καλιφόρνια όπου στήθηκαν σκηνικά που αναπαριστούσαν την Πόλη του Μεξικού του 19ου αιώνα, ενώ τη μουσική επένδυση της ταινίας έκανε ο Έριχ Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ.
 
Η πρώτη προβολή της ταινίας συνοδεύτηκε από αρνητικά σχόλια <ref name=Higham />, κάτι που οδήγησε τους παραγωγούς σε κόψιμο σκηνών και αλλαγές στον χαρακτήρα του ΧουαρέςΧουάρες τον οποίο προσπάθησαν να μαλακώσουν.
 
Μετά τη γενική πρεμιέρα της ταινίας, οι κριτικές ήταν θετικές, αν και πολλοί στάθηκαν στη στατικότητα της κάμερας του Ντίτερλι, ο οποίος την ίδια χρονιά είχε σκηνοθετήσει και την κινηματογραφική μεταφορά της ''Παναγίας των Παρισίων'' του Βίκτωρος Ουγκό.