Αντιγόνη (Σοφοκλή): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ταφή των νεκρών ήταν πανελλήννιοςπανελλήνιος νόμος και μόνον οι ιερόσυλοι και οι προδότες έμεινα άταφοι. Η πράξη του Πολυνείκη - επίθεση κατά της πατρίδας του- ήταν προδοτική, αλλά η αδιαλλαξία του Κρέοντα και η εμμονή του στην εφαρμογή αυτού του νόμου, χωρίς να λάβει υπόψιν τον άγραφο νόμο της συγγενικής αγάπης, που θα αναπτύξει ο [[Πλάτων]] στον [[Γοργίας|Γοργία]], μιλώντας για το δίκαιο και το νόμιμο, τον έκαναν αντιπαθή στον γιό του, στη γυναίκα του, στον μάντη Τειρεσία και στην κοινή γνώμη, την οποία εκφράζει ο Χορός.

Ο μάντης [[Τειρεσίας]] προφητεύει μεγάλες συμφορές για τον οίκο του Κρέοντα. Μετανοώντας ο ΚρεώνΚρέων θέλει να ελευθερώσει την Αντιγόνη από τον θάλαμο όπου είχε κλειστεί και να ενταφιάσει τον Πολυνείκη, αλλά η Αντιγόνη έχει αυτοκτονήσει και ο Αίμων σκοτώθηκε και αυτός. Η μητέρα του Αίμωνα, Ευρυδίκη, μόλις πληροφορείται τον θάνατο του γιούγιου της, καταριέται τον άνδρα της και αυτοκτονεί. Μπροστά στην καταστροφή ο Κρεών εύχεται να πεθάνει και ον Χορός τελειώνει με τη διατύπωση πως η φρόνηση είναι η κυριότερη προϋπόθεση της ευτυχίας και ότι οι καυχησιολογίες των αλαζόνων, αφού υποστούν μεγάλες ποινές, συνήθως διδάσκουν, πολύ αργά δυστυχώς, τη φρόνηση. (στ.1347-1353)

Αργότερα ο [[Θησέας]] αιχμαλώτισε τον Κρέοντα και παρέδωσε το σώμα του Πολυνείκη στο πλήθος για ενταφιασμό. Τελικά, ο ΚρεώνΚρέων κάηκε ζωντανός όταν η [[Μήδεια]], φθονώντας τον Ιάσονα που μνηστεύτηκε την κόρη του, [[Γλαύκη]], έβαλε τα παιδιά της να του χαρίσουν ένα στέμαστέμμα και ένα χιτώνα που τύλιξε στις φλόγες την ίδια, το πατέρα της και πολλούς άλλους στις φλόγες. Ήταν μοιραίο να επέλθει η κάθαρση εις βάρος του.

Πρώτη παράσταση στο νεοελληνικό θέατρο θεωρείται αυτή που δόθηκε στο θέατρο Ναούμ στην ΚωσταντινούποληΚωνσταντινούπολη από τον θίασο Κοσμά και Οδυσσέα Δημητράκου σε μετάφραση [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Ραγκαβή]], σκηνοθεσία ASTI NOCCI και σκηνικά POZZI ([[1863]]). Ακολούθησε το [[1867]] σε σκηνοθεσία Αθανασίου ΡουσσόπουλοΡουσσόπουλου από τον Πανεπιστημιακό Θίασο στο [[Ωδείο Ηρώδου του Αττικού]], όπου ο φύλακας, ο [[Αίμων]], ο Άγγελος, ο Κορυφαίος καθώς και ο 15μελής Χορός ήταν φοιτητές. Το [[1868]] παρουσιάστηκε από τον Ερασιτεχνικό Θίασο στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού με πρωταγωνίστρια στο ρόλο της Αντιγόνης την [[Πολυξένη Σούτσα]].<ref>Γ. Σιδέρης, Το Αρχαίο Θέατρο στη Νέα Ελληνική Σκηνή, (1817-1932), εκδ, Ίκαρος 1976, σελ. 47-50</ref>

*Patrick Guyomard, Η απόλαυση του τραγικού. Η Αντιγόνη, ο Lacan και η επιθυμία του αναλυτή, μτφρ. Βίκυ Μαλισόβα - Χατζοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα, 2007