Εμπειρισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Αναίρεση έκδοσης 3573357 από τον 78.87.116.229 (Συζήτηση χρήστη:78.87.116.229) |
||
Γραμμή 3:
Αν και στοιχεία του εμπειρισμού συναντώνται από την εποχή της διδασκαλίας του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]] και σε σημαντικό βαθμό στο έργο του [[Τόμας Χομπς]], η κλασσική εμπειριστική θεώρηση συνδέεται κυρίως με τον Άγγλο εμπειριστή [[Τζων Λοκ]], κατά τον οποίο ο ανθρώπινος νους παρομοιάζεται με άγραφο πίνακα ([[tabula rasa]]), αποκλείοντας κάθε [[A priori και a posteriori γνώση|προϋπάρχουσα (a priori) σκέψη]]. Οι θέσεις του εμπειρισμού, εξελίχθηκαν υπό μια συνεχιζόμενη διαμάχη με τον [[Σκεπτικισμό]], όπου έγινε εντονότερη με τους διαδόχους του, [[Μπέρκλεϊ]] και [[Ντέιβιντ Χιουμ]]. Αυτό οδήγησε στην κριτική θεώρηση των θέσεων του εμπειρισμού από τον [[Εμμάνουελ Καντ]] και μετέπειτα, κατά τον 20ο αιώνα, από τον [[Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν]] στον τομέα της [[Λογική]]ς.
Ο εμπειρισμός έχει τις ρίζες του στην ιδέα πως οτιδήποτε γνωρίζουμε για τον κόσμο, είναι αυτά που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε οι αισθήσεις μας και είναι επαληθεύσιμα μέσω της εμπειρικής απόδειξης.
Ιστορικά αντιπαραβάλλεται με τον [[ρασιοναλισμός|ρασιοναλισμό]], κατά τον οποίο ο νους πρέπει να θεωρείται πηγή γνώσης και όχι οι αισθήσεις που μπορεί να μας εξαπατούν. Στις μέρες μας αυτός ο διαχωρισμός θεωρείται απλουστευτικός εξαιτίας της αποδοχής των κλασσικών ορθολογιστών ([[Καρτέσιος|Ντεκαρτ]], [[Σπινόζα]], [[Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς|Λάιμπνιτς]]) της εμπειρικής απόδειξης, όπως επίσης και της διαισθητικής γνώσης και χρήσης της λογικής των εμπειριστών για διάφορες έννοιες (όπως πχ. η ύπαρξη του Θεού). Σε αντιδιαστολή είναι και ο [[λογικισμός]], κατά τον οποίο η γνώση αποδίδεται στο λογικό συμπέρασμα.
|