Οργανική χημεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 13:
Στις μέρες μας ο διαχωρισμός σε οργανική και ανόργανη γίνεται για καθαρά συστηματικούς λόγους στην εκμάθηση, γιατί δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές στις ιδιότητες των οργανικών και των ανόργανων ενώσεων. Οι οργανικές ενώσεις μέχρι στιγμής είναι περισσότερες από 12.000.000. Το εύρος των εφαρμογών των οργανικών ενώσεων είναι τεράστιο και περιλαμβάνει [[καύσιμα]], [[πλαστικά]] και άλλα [[πετροχημικά]], τρόφιμα, [[έκρηξη|εκρηκτικά]], μπογιές και [[φάρμακα]].
== Επιτομή της Ιστορίας της Οργανικής Χημείας ==
[[Αρχείο:Friedrich woehler.jpg|τhumb|right|Φριέντριχ Βόχλερ (''Friedrich Wöhler'')]]
Πριν από το [[19ος αιώνας|19ο αιώνα]], οι χημικοί γενικά πίστευαν ότι οι χημικές ενώσεις που λαμβάνονταν σε ζωντανούς οργανισμούς είναι τόσο πολύπλοκες που δεν μπορούσαν να συνθεθούν τεχνητά από τους ανθρώπους. Σύμφωνα με την αρχή του βιταλισμού, η οργανική ύλη ήταν εφοδιασμένη με μια (μυθώδη) «ζωική δύναμη». Έτσι, ονόμασαν αυτές τις ενώσεις οργανικές και κατεύθυναν τις έρευνές τους στις ανόργανες ενώσεις, που φαινόταν πιο εύκολες στο να μελετηθούν.
Κατά το πρώτο ήμισυ υου 19ου αιώνα, οι επιστήμαονες άρχησαν, σταδιακά, να καταλαβαίνουν ότι και οι οργανικές ενώσεις μπορούσαν να συνθεθούν σε ένα χημικό εργαστήριο. Πιο συγκεκριμένα, γύρω στο [[1816]] ο [[Μισέλ Χεβρέλ]] (''Michel Chevreul'') άρχησε να φτιάχνει και να μελετάει [[σαπούνι|σαπούνια]] από διάφορα [[λίπος|λίπη]] και [[βάση|βάσεις]]. Ακόμη, διαχώρησε τα διάφορα (οργανικά) οξέα ώστε, σε συνδυασμό με βάσεις, να δίνουν σαπούνια. Αφού όλες αυτές οι ενώσεις είναι διαφορετικές μεταξύ τους, απέδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι ήταν δυνατό να γίνουν τεχνητά χημικές αντιδράσεις σε οργανικές ενώσεις (όπως τα λίπη), παράγοντας νέες οργανικές ενώσεις, χωρίς τη χρήση ζωντανών οργανισμών και της «ζωικής» τους δύναμης. Το [[1828]] ο Φριέντριχ Βόχλερ (''Friedrich Wöhler'') ισομερείωσε το θεωρούμενο ως ανόργανη ένωση κυανικό αμμώνιο (NH<sub>4</sub>CNO) σε οργανική ουρία (H<sub>2</sub>NCONH<sub>2</sub>), ένα συστατικό της [[ουρίνη|ουρίνης]]. Παρ' όλο που ο Βόχλερ ήταν πάντα προσεκτικός και ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι διέψευσε τη θεωρία του βιταλισμού, στην πραγματικότητα τα πειράματά του αυτό ακριβώς έκαναν και γι' αυτό αποτέλεσαν ένα [[σημείο καμπής]].
Το [[1856]] ο [[Γουΐλιαμ Χένρυ Πέρκιν]] (''William Henry Perkin''), προσπαθώντας να παράξει [[κινίνη]], κατά λάθος παρήγαγε ένα οργανικό [[βερνίκι]], που έγινε γνωστό ως το «μωβ του Πέρκιν». Το τελευταίο είχε τεράστια οικονομική επιτυχία, και έτσι η κατά λάθος ανακάλυψή του αύξησε απότομα το ενδιαφέρον για την οργανική χημεία.
Η κρίσημη «επανάσταση» για την οργανική χημεία ήταν το θέμα της χημικής δομής, που αναπτύχθηκε ανεξάρτητα και ταυτόχρονα από τους [[Φρέντριχ Αυγκούστ Κεκουλέ]] (''Friedrich August Kekulé'') και [[Άρτσιμπαλ Σκοττ Κούπερ]] (''Kekulé and Archibald Scott Couper in 1858'') το [[1858]]. Και οι δυο επιστήμονες πρότειναν ότι τα τετρασθενή άτομα του άνθρακα μπορούσαν να συνδέονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα ανθρακικό δίκτυο, και οι λεπτομερείς δομές των ατομικών δεσμών τους μπορούσαν να διακριθύν με επιδέξειες ερμηνίες κατάλληλα επιλεγμένων χημικών αντιδράσεων που οι ενώσεις δίνουν.
Η Ιστορία της Οργανικής Χημείας συεχίστηκε με την ανακάλυψη του [[πετρελαιο|πετρελαίου]] και του διαχωρισμού του σε κλάσματα [[διύλυση|διύλυσης]], σύμφωνα με το εύρος των σημείων βρασμών τους. Η μετατροπή διαφορετικών τύπων ενώσεων ή διαφορετικών ενώσεων με διάφορες χημικές μεθόδους, που δημιουργήθηκαν αρικά για τη χημεία του πετρελαίου, γέννησαν τελικά στη γέννηση της [[πετροχημική βιομηχανία|πετροχημικής βιομηχανίας]], που επιτυχημένα κατασκεύασε τεχνητό [[καοτσούκ]], διάφορα οργανικά παράγωγα, διάφορα πρόσθετα πετρελαίου βελτίωσης των ιδιοτήτων του, και φυσικά διάφορα [[πλαστικό|πλαστικά]].
Η [[φαρμακευτική βιομηχανία]] άρχηση την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, όταν άρχησε να παράγεται η [[ασπιρίνη|ακετυλοσαλικυλικό οξύ]] (περισσότερο γνωστό ως «ασπιρίνη») στη [[Γερμανία]] από την [[εταιρεία]] Bayer. Η πρώτη φορά που ένα [[φάρμακο]] συστηματικά βελτιώθηκε ήταν η [[ασφεναμίνη]] (''Salvarsan''). Ο [[Πωλ Έχρλιχ]] (''Paul Ehrlich'') και η ομάδα του εξέτασε πολλά από τα παράγωγα της επικίνδυνης τοξικής [[ατοξύλη|ατοξύλης]] και η ένωση με τον καλύτερο συνδυασμό θεραπευτικής αποτελεσματικότητας και τοξικότητας επιλέχθηκε για παραγωγή.
Παρόλο που τα πρώημα παραδείγματα οργανικών αντιδράσεων και εφαρμογών τους ήταν συχνά ευνοϊκή περισσότερο κατά τύχη, το δεύτερο ήμισυ του 19ου άρχησε να γίνεται μάρτυρας πολύ συστηματικής μελέτης των χημικών ενώσεων. Στις αρχές του [[20ός αιώνας|20ού αιώνα]], η πρόοδος στην οργανική χημεία επέτρεψε τη σύνθεση πολύ πολύπλοκων μορίων, μέσω διεργασιών παραγωγής που περιείχαν πολλά στάδια. Σε αυτές περιλαμβάνονται [[πολυμερή]] και [[ένζυμα]] και έγινε κατανοητό ότι είναι μεγάλα οργαικά μόρια. Ακόμη, αποδείχτηκε ότι το πετρέλαιο έχει [[βιολογία|βιολογική]] προέλευση. Η διαδικασία για την εξεύρεση νέων οδών σύνθεσης για μία δεδομένη ένωση ονομάζεται «συνολική σύνθεση». Η «συνολική σύνθεση» των σύνθετων φυσικών ενώσεων ξεκίνησε με ουρία, και αυξήθηκε σε πολυπλοκότητα με τη [[γλυκόζη]] και την [[τερπινεόλη|τερπινεόλης]]. Το [[1907]], η συνολική σύνθεση για εμπορική χρήση για πρώτη φορά έγινε από τον [[Γκουστάφ Κομπά]] (''Gustaf Komppa'') για την [[καμφορά]]. Τα φαρμακευτικά οφέλη από αυτές τις πρακτικές ήταν σημαντικά. Για παράδειγμα, οι ενώσεις που σχετίζονται με τη [[χοληστερόλη]] έχουν ανοίξει τρόπους για τη σύνθεση περίπλοκων ανθρώπινων [[ορμόνη|ορμονών]] και τροποποιημένων παραγώγων τους . Από την αρχή του 20ού αιώνα, η πολυπλοκότητα του συνόλου των συνθέσεων έχει αυξηθεί, με παραδείγματα όπως το [[λυσεργικό οξύ]] και η [[βιταμίνη Β12]].
Η [[Βιοχημεία]] άρχησε μόλις κατά τον 20ό αιώνα να ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για την Οργανική Χημεία, με τεράστιες προοπτικές. Η Βιοχημεία όπως και η Οργανική Χημεία εστιάζει κυρίως σε χημικές ενώσεις που περιέχουν άνθρακα.
== Γιατί ξεχώρισε ο άνθρακας; ==
| |||