Παύλος Καλλιγάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 4:
== Βιογραφικά στοιχεία ==
 
Γεννήθηκε στη [[Σμύρνη]] και ήταν γιος του Παναγή Άννινου, γόνου αρχοντικής οικογένειας από τα Καλλιγάτα της [[Κεφαλονιά|Κεφαλονιάς]], και της Σοφίας Μαυρογορδάτου από τη [[Σμύρνη]]. Είχε μία αδελφή, τη Μαρία, σύζυγο του Νικολάου Κωστή, η οποία διατήρησε το επώνυμο Άννινος, ενώ ο Παύλος προτίμησε το προσωνύμιο Καλλιγάς. Μεγάλωσε στην [[Τεργέστη]], όπου κατέφυγε η οικογένειά του, μετά το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821. ΣπούδασεΦοίτησε νομικάστην σταΦλαγγίνειο πανεπιστήμιαΣχολή της [[Βενετία|Βενετίας]] και στο Λύκειο Heyer της [[Γενεύη|Γενεύης]], τουκαι το [[Πανεπιστήμιο1834]] τουεγκαταστάθηκε Μονάχου|Μονάχουστο [[Μόναχο]] για να σπουδάσει νομικά, τουφιλοσοφία και ιστορία στο [[Πανεπιστήμιο του ΒερολίνουΜονάχου|Βερολίνουτοπικό πανεπιστήμιο]]. καιΣτη τηςσυνέχεια συμπλήρωσε τις σπουδές του στο [[Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης|ΧαΙδελβέργηςπανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης]], του οποίου αναγορεύθηκε διδάκτωρ Νομικών Επιστημών.
 
Απεβίωσε στηντον Σεπτέμβριο του [[Αθήνα1896]] τοστο 1896[[Νέο Φάληρο]] και ενταφιάστηκε στο [[Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών]]. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Μανούση από τη [[Σιάτιστα]], την οποία γνώρισε στην [[Τεργέστη]], και είχαν αποκτήσει τρείς γιους: τον [[Πέτρος Καλλιγάς|Πέτρο Καλλιγά]], πολεοδόμο & πολιτικό, τον Γεώργιο Καλλιγά, δικηγόρο, και τον Αλέξανδρο Καλλιγά, αξιωματικό του Ιππικού. Εγγονοί του ήταν ο βυζαντινολόγος [[Μαρίνος Καλλιγάς]] και ο ζωγράφος [[Παύλος Π. Καλλιγάς]] και τρισέγοννός του ο [[Παύλος Γερουλάνος]].
 
== Ακαδημαϊκή καριέρα ==
 
Το [[18371838]] εξελέγη υφηγητής του ΡωμαϊκούΦυσικού Δικαίου στη [[Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική Σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]], θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το [[1845]], οπότε και απολύθηκε από τον [[Ιωάννης Κωλέττης|Ιωάννη Κωλέττη]]. Κατά τη διάρκεια της μικρής αυτής θητείας δίδαξε διεθνές δίκαιο και το [[1842]] έγινε επίτιμος καθηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου. Μετά την απόλυσή του εισήλθε στον δικαστικό κλάδο διατελώντας αντιεισαγγελέας του [[Άρειος Πάγος|Αρείου Πάγου]] ([[1851]] - [[1854]]). Το 1854 επανήλθε στην θέση του στο Πανεπιστήμιο και το [[1862]] διορίστηκε τακτικός καθηγητής. Το [[1879]] μετά την παραίτησήσυνταξιοδότησή του από τηντο ακαδημαϊκή του θέσηπανεπιστήμιο, η σύγκλητος τον αναγόρευσε σε επίτιμο καθηγητή. ΤηνΧρημάτισε κοσμήτορας της Νομικής Σχολής Αθηνών ([[1844]] - [[1845]], [[1865]] - [[1866]], [[1872]] - [[1873]], [[1877]] - [[1878]]) ενώ την περίοδο [[1869]] - [[1870]] χρημάτισε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως νομικός συμμετείχε στην επιτροπή σύνταξης του Αστικού Κώδικα ([[1849]]).
 
Παράλληλα με την ακαδημαϊκή του καριέρα άσκησε το δικηγορικό επάγγλεμα αναλαμβάνοντας σημαντικές υποθέσεις της εποχής. Υπήρξε νομικός σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.
 
Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Εξέδωσε μεταξύ άλλων το ''Σύστημα Ρωμαϊκού Δικαίου καθ' ά εν Ελλάδι πολιτεύεται'' (5 τόμοι, [[1848]] - [[1855]]), τη ''Νεαρά περί εξυβρίσεων και περί τύπου'', το ''Περί συντάξεως πολιτικού κώδικος εις την Ελλάδα'' κ.α.
Γραμμή 22 ⟶ 24 :
== Δραστηριότητες ==
 
Υπήρξε δραστήριο μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας συμμετέχοντας σε φιλολογικούς και επιστημονικούς συλλόγους. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος ([[1875]] - [[1881]]) της [[Αθηναϊκή Λέσχη|Αθηναϊκής Λέσχης]], μέλος του διοικητικού συμβουλίου της [[Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος|Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος]] ([[1851]] - [[1885]]), αντεπιστέλλον μέλος της ''Εταιρείας των Φίλων της Επιστήμης'' ([[Κέρκυρα]]), πρόεδρος του σωματείου Εθνική Άμυνα καθώς και ιδρυτής, μαζί με τον [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος|Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο]], του ''Συλλόγου προς διάδοσιν των ελληνικών γραμμάτων''. Να σημειωθεί ότι με τον τελευταίο διαφωνούσε ως προς την ενότητα του Μεσαιωνικού και του Νέου Ελληνισμού.
 
Ο Παύλος Καλλιγάς παρ' όλη την πολιτική του δραστηριότητα, ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα στον τομέα της ιστορίας, του δικαίου και της λογοτεχνίας. Δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, το ''«Οι τρείς ιεαρατικοί βαθμοί της Εκκλησίας»'' κ.ά. Στον τομέα της ιστορίας εξέδωσε το ''«Η εξάντλησις των κομμάτων, ήτοι ηθικά γεγονότα της κοινωνίας μας»'' ([[1842]]), ''«Μελέται βυζαντινής ιστορίας από της πρώτης μέχρις της τελευταίας αλώσεως 1204-1453»'' ([[1894]]) ενώ δημοσίευσε στο περιοδικό ''[[Πανδώρα (περιοδικό)|Πανδώρα]]'' το μυθιστόρημά του ''Θάνος Βλέκας'' το οποίο θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της [[ελληνική πεζογραφία 1830-1880|πεζογραφίας της περιόδου 1830-1880]]<ref>Τ. Καγιαλής, «Παύλος Καλλιγάς», ''Η παλαιότερη πεζογραφία μας'' τ. Δ΄, εκδ. Σοκόλη, σελ. 173</ref>.