Υδροστατική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με τη συμπεριφορά των υγρών είτε «εν στάσει» είτε «εν ηρεμία» ασχολήθηκε από τους αρχαιότατους χρόνους ο άνθρωπος, στη προσπάθειά του να επιλύσει τα διάφορα πρακτικά προβλήματα που του παρουσιάζονταν. Η πρώτη όμως συστηματική μελέτη των υγρών ανάγεται στην ελληνική αρχαιότητα. Πραγματικά τον [[3ος αιώνας π.Χ.|3ο αιώνα π.Χ.]] ο [[Αρχιμήδης]] είναι ο πρώτος που ανακαλύπτει την [[άνωση]] και διατυπώνει την ομώνυμή του [[Αρχή του Αρχιμήδη|αρχή]]. Με τα υγραυγρά ασχολήθηκε επίσης και ο [[Ήρων|Ήρων ο Αλεξανδρεύς]].

Κατά τη διάρκεια του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]] και μέχρι τους νεώτερους χρόνους μικρή μόνο πρόοδος σημειώθηκε στην Υδροστατική και αυτή θεωρητική. Όπως το [[1583]] περίπου, ο Ολλανδός μαθηματικός [[Σίμον Στεβάιν]] (Simon Stevin, [[1548]]-[[1620]]) απέδειξε ότι η πίεση που ασκεί ένα υγρό πάνω σε μια δεδομένη επιφάνεια εξαρτάται αποαπό το βάθος στο οποίο βρίσκεται η επιφάνεια και όχι αποαπό το σχήμα του δοχείου που περιέχει το υγρό. Όμως κατά τον 17ο αιώνα ο [[Μπλεζ Πασκάλ]] διατύπωσε τη θεμελιώδη αρχή της υδροστατικής τη γνωστή ως «[[Αρχή του Πασκάλ]]». Από τότε η περαιτέρω πρόοδος της υδροστατικής συνίσταται κυρίως αφενός σε θεωρητικές διερευνήσεις των δύο παραπάνω βασικών αρχών, αφετέρου σε πρακτικές εφαρμογές των πορισμάτων αυτών.

Η Υδροστατική στηρίζεται στις δύο κυρίως αρχές: στην «[[Αρχή του Πασκάλ]]» κατά την οποία η υδροστατική πίεση παραμένει σταθερά σε όλη τη [[μάζα]] του ηρεμούντος υγρού, που δεν υφίσταται επίδραση δυναμικού πεδίου και στην «[[Αρχή του Αρχιμήδη]]», σύμφωνα με την οποία κάθε σώμα βαπτιζόμενο σε υγρό υφίσταται άνωση ίση με το βάρος του ύδατος που εκτοπίζει. Μια τρίτη επίσης αρχή αφορά το συμπιεστόν των υγρών. Από τις τρείςτρεις αυτές αρχές προκύπτουν όλα τα [[θεώρημα|θεωρήματα]], οι νόμοι και οι εφαρμογές της υδροστατικής.

Ο νόμος αυτός αφορά υγρό που ισορροπεί μέσα σε ένα [[βαρυτικό πεδίο]]. Ο θεμελιώδης νόμος της υδροστατικής αναφέρει ότι η [[υδροστατική πίεση|πίεση]] που ασκείται από το υγρό σε ένα σημείο του που βρίσκεται σε βάθος h, ισούται με το γινομενογινόμενο της πυκνότητας του υγρού (ρ), της [[επιτάχυνση της βαρύτητας|επιτάχυνσης της βαρύτητας]] (g) και του βάθους από την επιφάνεια του υγρού (h), δηλαδή ισχύει:<br />

Η [[αρχή του Πασκάλ]] διατυπώθηκε από τον [[Μπλεζ Πασκάλ]] και αναφέρει ότι η [[υδροστατική πίεση|πίεση]] που δημιουργεί ένα εξωτερικό αίτιο σε κάποιο σημείο του υγρού μεταφέρεται αναλλοίωτη σε όλα τα σημειάσημεία του υγρού.