Αριστοτέλης Ζάχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Αριστοτέλης Ζάχος τέθηκε επικεφαλής του κινήματος επιστροφής στην παράδοση, που αργότερα ακολούθησαν πολλοί άλλοι μεταξύ των οποίων ο [[Δημήτρης Πικιώνης|Δημήτρης Πικιώνης]] και [[οικία Αγγελικής Χατζημιχάλη| Αγγελική Χατζημιχάλη]]. Η αρχιτεκτονική παράδοση εμπεριέχει σπουδαίες καλλιτεχνικές αξίες και ορθολογιστικές λύσεις, η μελέτη των οποίων διευρύνει τις γνώσεις και πλουτίζει την ευαισθησία του αρχιτέκτονα.<ref>Γεώργιος Μπόντας, Μακεδονικόν Ημερολόγιον, Κοζάνη, 1939</ref>

Μικρός μετανάστευσε με τους γονείς του στα Βελεσά (το σημερινό [[Βελεσά (Βέλες)|Βέλες]]) επί του Αξιού ποταμού, μια πόλη κοντά στο [[Ορέχοβο]] και βορείως του Μοναστηριού (σημερινά [[Μπίτολα]]).<ref>Αριστοτέλης Ζάχος, Τα καράβια της Καστοριάς, Μακεδονικόν Ημερολόγιο (1936), Εκδόσεις Ν. Σφενδόνη</ref> Ο [[Αργύριος Ζάχος]], που είχε τακτική αλληλογραφία με τον Ίωνα Δραγούμη κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, ήτανε από τη [[Σιάτιστα]]. Τελείωσε το γυμνάσιο στο [[Μοναστήρι (ΠΓΔΜ)|Μοναστήρι]] της [[Μακεδονία|Μακεδονίας]]ς (σημερινά Μπίτολα της [[Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας|ΠΓΔΜ]]). Κατόπιν πήγε στην στην [[Γερμανία]], για να σπουδάσει [[αρχιτεκτονική]] σε τρία διαφορετικά πολυτεχνεία — του [[Μόναχο|Μονάχου]], της [[Στουτγάρδη|Στουτγάρδης]]ς και της [[Καρλσρούη|Καρλσρούης]]ς — ενώ ταυτοχρόνως εργάζονταν. Δάσκαλοί του ήταν οι κορυφαίοι [[Γερμανία|γερμανοί]] αρχιτέκτονες και θεωρητικοί Φρίντριχ φον Τίερς (Friedrich von Thiersch, [[1852]]–[[1921]]), Καρλ Σάφερ (Carl Schäfer, [[1844]]–[[1908]]) και Γιόζεφ Ντουρμ (Josef Durm, [[1837]]–[[1919]]).

Το [[1897]] διέκοψε τις σπουδές του για να πολεμήσει ως εθελοντής στον σύντομο [[Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897|ελληνοτουρκικό πόλεμο]] που έληξε με ήττα της [[Ελλάδα|Ελλάδας]]ς. Με την επιστροφή στην [[Γερμανία]], ο δάσκαλός του, Γιόζεφ Ντουρμ, τον προσέλαβε βοηθό του στην [[Καρλσρούη]] για την μελέτη σημαντικών δημοσίων κτιρίων στο [[Δουκάτο της Βάδης]], όπως η Βιβλιοθήκη της Χαϊδελβέργης ([[1897]]/[[1900]]–[[1905]]) και το Γυμνάσιο του Φράιμπουργκ ([[1900]]–[[1907]]). Εξαιτίας των επαγγελματικών του ενασχολήσεων, ο Ζάχος δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να εργαστεί και να διακριθεί στον τομέα του, όπως άλλωστε συνέβαινε και με άλλους [[αρχιτεκτονική|αρχιτέκτονες]] της εποχής του.

Το [[1913]], ασχολήθηκε με την κατάρτιση του πολεοδομικού σχεδίου της [[Θεσσαλονίκη|Θεσσαλονίκης]]ς και από το [[1915]] έως το [[1917]] διηύθυνε τις τεχνικές υπηρεσίες του [[Αθήνα|Δήμου Αθηναίων]]. Κατά το ίδιο διάστημα, ασχολήθηκε επίσης με τα πολεοδομικά σχέδια της [[Τρίπολη Αρκαδίας|Τρίπολης]] και της [[Μυτιλήνη|Μυτιλήνης]]ς.

* Η οικία Πάλλη στα [[Ιωάννινα]], η οποία κατεδαφίστηκε.

* Η διαμόρφωση του Μεγάρου Ιλισίων της [[Αθήνα|Αθήνας]]ς σε [[Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο|Βυζαντινό Μουσείο]] ([[1930]]).

* Πολλά δημόσια κτίρια στα [[Ιωάννινα]] (περί το [[1930]]): το Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς στον χώρο της ομώνυμης μονής στο [[Καλπάκι Ιωαννίνων|Καλπάκι]], η Ακαδημία, το Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο, το Μητροπολιτικό Μέγαρο, το υποκατάστημα της Εθνικής Τραπέζης.

* Τρεις μεγάλοι ναοί στον [[Βόλος|Βόλο]] ([[1927]]–[[1928]]): ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου, ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου, ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

* Ο νεότερος ναός του Αγίου Δημητρίου στην [[Σιάτιστα]] μετά το [[1910]] που [[Αργύριος Παπαρίζος| καταστράφηκε από πυρκαϊά.]]

Ο Ζάχος αναζήτησε την [[Ελλάδα|ελληνικότητα]] στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|βυζαντινή]] και την παραδοσιακή [[αρχιτεκτονική]] των νεότερων χρόνων. Γι' αυτόν τον λόγο, σήμερα θεωρείται «ο σημαντικότερος πρόδρομος της αρχιτεκτονικής του "ελληνοκεντρικού μοντερνισμού", όπως τον διακήρυξε η γενιά του '30». Θα πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι ο ίδιος δεν ήταν εχθρικός απέναντι στα μοντέρνα κινήματα της [[αρχιτεκτονική|αρχιτεκτονικής]]ς. Η οικία Φ. Πετυχάκη στο Ψυχικό, που ο Αριστοτέλης Ζάχος σχεδίασε το [[1934]], λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του, αποδεικνύει ότι ο αρχιτέκτονας ήταν ανοιχτός στα νέα ρεύματα της τέχνης του.