|
==[[Θρησκεία]]==
Κοιτίδα της δοξασίας για την αθανασία της [[ψυχή |ψυχής]]ς είναι η [[θρησκεία|θρησκεία]] και αποτελεί βασική θρησκειοφιλοσοφική πεποίθηση που απαντά στο ερώτημα για το αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Συναντάται στον [[πολυθεϊσμός|πολυθεϊσμό]]. Περιέχει κάποιες θεμελιώδεις δοξασίες, όπως τη συνέχιση της ζωής μετά το θάνατο, τον αποχωρισμό της [[ψυχή|ψυχής]]ς από το [[σώμα|σώμα]], την επανένωσή τους στο μεταθανάτιο υπερπέραν, την κρίση των ανθρώπινων πράξεων, την τιμωρία ([[κόλαση|κόλαση]] ή [[Άδης|Άδης]]) ή την ανταμοιβή ([[παράδεισος|παράδεισος]]).
Έτσι έχουμε αντιλήψεις όπως το δικαστήριο των ετοιμοθανάτων στην αρχαία [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], την [[Ιράν|Ιρανική]] διδασκαλία για τη γέφυρα που διαβαίνουν οι νεκροί πηγαίνοντας από τα ουράνια στα επίγεια, η οποία προοδευτικά στενεύει για τους άδικους και διευρύνεται για τους δίκαιους.
==[[Βιολογία]]==
Η αθανασία δεν αποτελεί σχέδιο της φύσης, καθώς δεν είναι χρήσιμη ούτε για την αναπαραγωγή, ούτε για τη διαιώνιση των ειδών. Αλλά ίσως να μην είναι αδύνατη. Με την ανάπτυξη των ερευνητικών κλάδων της επιστήμης της ζωής, όπως η [[Γενετική|γενετική]], η [[Νανοϊατρική|νανοϊατρική]], οι νευροεπιστήμες και με την εκθετικά επιταχυνόμενη τεχνολογική πρόοδο, η δημιουργία ενός αθάνατου [[Άνθρωπος|ανθρώπου]] φαντάζει δυνατή.
Σύμφωνα με τον Jerry Shay, καθηγητή [[μοριακή βιολογία|μοριακής βιολογίας]] και [[Νευροεπιστήμες|νευροεπιστημών]] στο [[Πανεπιστήμιο|πανεπιστήμιο]] του [[Τέξας]], η [[Τελομερές|τελομεράση]] είναι: «Ενα ένζυμο που αναπληρώνει τα τελομερίδια -τα φυσικά άκρα των χρωμοσωμάτων-, η ονομασία των οποίων προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "τέλος" και "μέρος". Αποτελούνται από επαναλαμβανόμενο μη γονιδιακό γενετικό υλικό και καλύπτονται από πρωτεΐνες. Ο ρόλος τους είναι η προστασία της ακεραιότητας του μορίου του [[DNA]]. Από όταν είμαστε έμβρυα μέχρι να αναπτυχθούμε πλήρως, κάθε κυτταρική διαίρεση του οργανισμού μας συνοδεύεται από απώλεια τμήματος των τελομεριδίων. Αυτή έχει ως αποτέλεσμα την ελάττωση ή και την απώλεια της ανανεωτικής ικανότητας των κυττάρων. Κατά την "Τελομεριδιακή θεωρία της γήρανσης", η ένδεια των τελομερών συνδέεται με τα φαινόμενα κυτταρικού μαρασμού που παρατηρούνται κατά τη φυσιολογική γήρανση των οργανισμών. Οταν τελικώς εξαντληθούν οι τελομεράσες, τότε γερνάμε. Η τελομεράση, μία ουσία ενεργή κυρίως κατά την παραγωγή [[Ωάριο|ωαρίων]] ή [[Σπερματοζωάριο|σπερματοζωαρίων]], είναι το ένζυμο που αναπληρώνει τα τελομερίδια».<ref name="εφημ. Ελευθεροτυπία 09/07/2007">[http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=09.07.2007,id=88102228 εφημ. Ελευθεροτυπία 09/07/2007]</ref>
Το [[2001]], ο Shay απέδειξε ότι, παρά τη σχέση της τελομεράσης με τον καρκίνο, η τεχνητή ενεργοποίησή της σε φυσιολογικά ανθρώπινα κύτταρα τα καθιστά πρακτικά αθάνατα.<ref> [http://archive.enet.gr/online/online_text/cname=112,dt=09.07.2007,id=88102228 "εφημ. Ελευθεροτυπία 09/07/2007]<"/ref>
Η σημασία των τελομερών στη διαδικασία της κυτταρικής διαίρεσης είχε διαπιστωθεί από τη [[Δεκαετία 1930|δεκαετία του 1930]]. Αμερικανοί και Βρετανοί βιολόγοι είχαν αποδείξει ότι τα τελομερή είναι απαραίτητα για τη σταθερότητα της δομής των χρωμοσωμάτων κι επομένως για την επιβίωση του οργανισμού. Χωρίς την προστασία των τελομερών, τα χρωμοσώματα θα παρουσίαζαν διάφορες ανωμαλίες, απειλώντας την επιβίωση των κυττάρων και επομένως του ανθρώπου.<ref>http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4539738&ct=2</ref>
|
