Σλος Χάρτχαϊμ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.3) (Ρομπότ: Τροποποίηση: sv:Schloss Hartheim |
μ Διόρθωση λάθους CHECKWIKI 64 + επιμέλεια με τη χρήση AWB (8480) |
||
Γραμμή 3:
[[Image:Alkoven Schloss Hartheim 2005-08-18 3589.jpg|right|thumb|250px|Σλος Χάρτχαϊμ (2005)]]
==Θέση, Ιστορία==
Το Σλος Χάρτχαϊμ βρίσκεται στο χωριό Αλκόφεν (Alkoven), κοντά στο [[Λιντς]] της [[Αυστρία
==Στέγαση του Τ-4==
Όταν τέθηκε σε εφαρμογή το [[Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4]], το Σλος Χάρτχαϊμ ήταν από τα πρώτα οικήματα που επιλέχθηκαν ως εγκατάσταση για την εφαρμογή του. Δημιουργήθηκε ένας θάλαμος αερίων, διαστάσεων 5,8 μ x 3,8 μ. και ύψους 2,7 μ. Όπως σε όλα τα ανάλογα ιδρύματα, ήταν καμουφλαρισμένος σε λουτρό και μπορούσε να χωρέσει περίπου 150 άτομα. Κατασκευάσθηκαν, επίσης, δύο (τουλάχιστον) κρεματόρια, ένα στην ανατολική πλευρά της εσωτερικής αυλής και ένα στην ίδια την αυλή. Τα γραφεία της διοίκησης στεγάστηκαν στους επάνω ορόφους, ενώ ο χώρος εξόντωσης βρισκόταν, όπως προαναφέρθηκε, στο ισόγειο. Στην δυτική πλευρά του κτηρίου κατασκευάσθηκε, επίσης, μια ξύλινη προέκταση, η οποία χρησίμευε ως χώρος πρώτης υποδοχής των "ασθενών". Ο χώρος αυτός είχε κατασκευασθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η άφιξή τους να περνά απαρατήρητη από τους διερχόμενους ή τους γείτονες.
Η πρώτη εφαρμογή του σχεδίου στο Χάρτχαϊμ πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 1940: Θανατώθηκαν με αέριο 633 άτομα, τα οποία είχαν μεταφερθεί εκεί με τα γκρίζα λεωφορεία της "Gekrat",<ref>'''Gekrat''' (Gemeinnützige Krankentransport GmbH, Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Μεταφοράς Ασθενών), ελεγχόταν τότε απευθείας από την Καγκελαρία του Ράιχ</ref>
Ο πληθυσμός της περιοχής, όμως, σύντομα άρχισε να υποπτεύεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το Ίδρυμα. Οι περίοικοι έβλεπαν τα γκρί λεωφορεία να μεταφέρουν στο Χάρτχαϊμ ασθενείς, όμως δεν έβλεπαν ποτέ κάποιους από αυτούς να αναχωρούν. Σύντομα, κάποιοι συνδύασαν την άφιξη του λεωφορείου με τον μαύρο καπνό που αναδυόταν λίγη ώρα μετά από την καπνοδόχο του κτηρίου. Φήμες άρχισαν να διαδίδονται στην περιοχή, ιδιαίτερα επειδή ο καπνός διέχεε στην ατμόσφαιρα οσμές καμένης σάρκας και καμένων μαλλιών. Η διοίκηση του Ιδρύματος αναγκάστηκε να εκδώσει ανακοίνωση ότι - δήθεν - στο κτήριο καιγόταν χρησιμοποιημένο μηχανέλαιο, ωστόσο η ανακοίνωση δεν έπεισε, αν και συνοδεύτηκε από την απειλή σύλληψης όποιου ισχυριζόταν το αντίθετο. Το Χάρτχαϊμ ακολούθησε την ίδια μοίρα με τα υπόλοιπα κέντρα ευθανασίας: Η λειτουργία τους ανεστάλη (επίσημα) στα τέλη Αυγούστου του 1941, ύστερα από διαταγή του ίδιου του [[Χίτλερ]] και αφού είχαν θανατωθεί εκεί περίπου 12.700 ασθενείς. Ωστόσο, το Χάρτχαϊμ συνέχισε να λειτουργεί ως κέντρο εξόντωσης, αυτή τη φορά όχι ασθενών στα πλαίσια του Τ-4, αλλά κρατουμένων από Στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όπως ήταν φυσικό, οι πρώτοι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν από το γειτονικό Μαουτχάουζεν, μερικοί, μάλιστα, είχαν οικειοθελώς προσφερθεί για την μεταφορά τους σε "άλλο στρατόπεδο, που έμοιαζε με σανατόριο". Θανατώθηκαν, έτσι, στο Χάρτχαϊμ Ρώσοι αιχμάλωτοι πολέμου, Εβραίοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά και μουσουλμάνοι κρατούμενοι που μεταφέρονταν από το [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου|Νταχάου]], το [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης Γκρος-Ρόζεν|Γκρος-Ρόζεν]] και το [[
Η τελευταία εξόντωση κρατουμένων έγινε στις 11 Δεκεμβρίου 1944. Ύστερα από αυτήν, άλλοι κρατούμενοι του Μαουτχάουζεν μεταφέρθηκαν εκεί και εργάστηκαν για την κατεδάφιση των εγκαταστάσεων του θαλάμου αερίων και των κρεματορίων. Το προσωπικό φρόντισε να καταστρέψει όλα τα σχετικά αρχεία, ωστόσο η Συμμαχική Επιτροπή Έρευνας ανακάλυψε στο Χάρτχαϊμ ένα μικρό κιβώτιο με στατιστικά στοιχεία, με βάση τα οποία καταβλήθηκε προσπάθεια προσδιορισμού του αριθμού των θυμάτων στο Ίδρυμα.
|